بهمبری

در آن دوران که از مدرسه خبری نبود و باسواد شدن دختر گناه محسوب می‌شد، خواندن و نوشتن را از پدرش آموخت.
وقتی شمس الحیاء تب می‌کرد به مادرش می‌گفتند درسش دادی تب کرده است، حتی وقتی سالک در آورد گفتند اینها همه جواب گناه سواددار شدن است.

در سال ۱۳۰۲ شمس الحیاء بیست ساله بود که اعلام شد مکتب خانه‌ها تبدیل به مدارس دخترانه می‌شوند و اداره فرهنگ تصمیم به استخدام زنان برای تدریس دارد.
در آن موقع زنان اعیان شیراز اگر سواد هم داشتند کار کردن را دور از شان می‌دانستند.
شمس الحیاء این سنت را شکسته و پنج تن از بانوان را همراه خود کرده و پا به میدان می‌گذارد و به عنوان اولین زن مفتش ( بازرس) بصورت افتخاری و بدون حقوق  شروع بکار می‌کند.

اما کار بسیار سخت است، مدارس هرروز مورد حمله، غارت و خرابکاری قرار می‌گرفتند و تابلوها پایین کشیده می‌شد.
شش نفر زن را هم با اینکه مستور در چادر بودند، می‌شناختند و سنگ و خاک بر سر آنها می‌ریختند.
اما این زنان هرگز دست از کار نکشیدند و شجاعانه به راه خود ادامه دادند.

زنان آشوب‌طلبی هم پیدا شدند که هرروز شاگردان را در راه مدرسه سنگسار و کتاب آنها را پاره می‌کردند فریاد بر می‌آوردند که دختران باسواد، چشم و گوششان باز و بی‌عفت می‌شوند.
زن ضعیفه است زن را حد آن نیست که با مرد ادعای برابری کند.
اینها فتنه آخر الزمان است.

سال ۱۳۰۸ شش بانو که از چادر سیاه رنج می‌بردند درصدد تغییر رنگ برآمدند و چادرهائی از پارچه تافته الوان دوختند؛ فکری پُر خطر بود.
منظور از تغییر رنگ بر طرف شدن منظره ماتم‌زده‌ای بود که هر موقع گروهی از زنها در خیابان حرکت می‌کردند پیدا می‌شد و مورد تمسخر مردها واقع می‌گشت که آنها را کلاغ سیاه خطاب می‌کردند. حرارت زیادی که این پارچه سیاه در آفتاب تابستان هم تولید می‌کرد برای آن‌ها آزاردهنده بود.
در ذهنِ جوان زنان، این خود يک كشف حجاب بود.

اگر متعصبین جلوی آنها را می‌گرفتند چه جوابی داشتند؟
"چادر رنگین از جهت نقاب و پوشاندن تمام بدن فرقی با چادر سیاه ندارد، منظور شما چادر است، چه کار دارید که چادر ما چه رنگ است؟" و پیاده به سوی خیابان زند آمدند.
جامعه مردسالار که بیمناک بود با تغییر رفته رفته حصاری که دور زنان ایجاد کرده شکاف بردارد و هوای آزادی به مشام آن ها برسد،
به سمت آنان هجوم آوردند و آنها را سنگسار کردند و زنان مجبور شدند با سر و دست شکسته فرار کنند...

شمس الحیاء تا پایان‌عمر خود را وقف سوادآموزی نمود.
نسل بعدی مدیران و دبیران شیراز و اصفهان همه از شاگردان وی بودند.


https://t.center/bahambarijam/623


به نقل از کانال:
@ARTTJOURNAL

@bahambarijam

شمس الحیاء (خانم مفتش) از پیشگامان نهضت بیداری #زنان بود.

زنان گمنامی که برای برابری حقوق زنان جنگیدند و هزینه دادند ولی گمنام و فراموش‌شده‌اند.
#زن
#آزادی
#برابری

@bahambarijam

#یادداشت

کلیشه‌های جنسیتی در انتخابات آمریکا؛ هراس از قدرت زنان

‌ همین‌طور که به پنجم نوامبر، روز برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا نزدیک می‌شویم رسانه‌ها، تحلیل‌گران و ناظران سیاسی بیش و بیشتر نسبت به سویه‌های جنسیت‌زده‌ رقابت‌های انتخاباتی سال ۲۰۲۴ حساسیت نشان می‌دهند.

این حساسیت مخصوصا از زمانی تشدید شده که یک زن یعنی کامالا هریس، معاون رییس‌جمهوری مستقر آمریکا به عنوان نامزد دموکرات وارد میدان شده تا شانس خود را برای این که اولین رییس‌جمهور زن ایالات متحده باشد بیازماید. روندی که جنیفر رابین، ستون‌نویس سرشناس روزنامه‌ واشینگتن‌پست از آن با عنوان «زن‌ستیزی در ستادهای انتخاباتی دونالد ترامپ، نامزد حزب جمهوری‌خواه» یاد می‌کند و معتقد است با مطرح شدن هریس به عنوان یکی از رقبای انتخاباتی، آشکارا تشدید شده است.

اما این سویه‌های جنسیتی که ناظران و کنش‌گران برابری جنسیتی را نگران می‌کند چیست و رد پای آن را کجاها می‌توان دید؟

یک مشت زن بی‌بچه‌ گربه‌دوست!:

جمهوری‌خواهان می‌گویند کامالا هریس برای ریاست‌جمهوری آمریکا مناسب نیست چون فرزند بیولوژیکی ندارد و هرگز زایمان نکرده و مادر نشده است. گفتمانی که با اظهارات هفته‌ گذشته‌ جی‌دی ونس، سناتور جوان ایالت اوهایو که به عنوان نامزد معاونت دونالد ترامپ در کارزار انتخاباتی سال ۲۰۲۴ رقابت می‌کند اهمیت بیشتری هم پیدا کرد. ونس زنان حزب دموکرات را «یک مشت زن بی‌فرزند گربه‌دوست که زندگی‌های ملال‌آوری دارند» توصیف کرد.

او پیش‌تر هم در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۰ کسانی را که نمی‌‌خواهند بچه‌دار شوند «جامعه‌ستیز» و «روان‌پریش» خوانده بود. این اظهارات موجی از نقد و اعتراض را در رسانه‌ها و میان کاربران آمریکایی شبکه‌های اجتماعی و مخصوصا زنان و فعالان برابری جنسیتی به دنبال داشت. بسیاری از کاربران زن با انتشار ویدیوهایی که آن‌ها را در کنار گربه‌هاشان نشان می‌دهد گفتند: «من با گربه‌ام زندگی می‌کنم. به زندگی ملال‌‌‌آورم خوش آمدید.»

ونس البته ناگزیر به عذرخواهی شد اما نه عذرخواهی از زنان؛ او از گربه‌ها عذر خواست و بلافاصله تاکید کرد: «متاسفانه جانِ کلام من حقیقت داشت».

در این میان منتقدان چنین اظهاراتی را زن‌ستیزانه و صرفا پاسخی به جنسیتِ رقیب دموکرات در این انتخابات می‌دانند. درست است؛ کامالا هریس هرگز زایمان نکرده، دقیقا مانند تمام ۴۶ مردی که پیش از او رییس‌جمهوری آمریکا بوده‌اند.

علاوه بر این، خانم هریس مادرخوانده‌ «کُل» و «اِلا»، فرزندان بیولوژیک همسرش داگ امهاف است. واقعیتی که حتی پای همسر سابق امهاف را هم به میدان رقابت‌های انتخاباتی باز کرد تا از هریس به عنوان مادری دوست‌داشتنی، حامی و همیشه حاضر برای کُل و اِلا یاد کند که در پرورش و تربیت آن‌ها نقش مهمی داشته است؛ زندگی خانوادگی درست شبیه آنچه سیاست‌مردانی از جمله جرج واشینگتن، از پدران بنیان‌گذار و اولین رییس‌جمهوری آمریکا و جیمز مدیسن، از نویسندگان قانون اساسی این کشور داشتند؛ آن‌ها هم فرزند بیولوژیکی نداشتند و البته آن‌ها به هر حال مرد بودند.

اینجاست که فیث هیل، نویسنده‌ مجله‌ آتلانتیک می‌نویسد: «آیا پرستاری و مراقبت که در نگاه سنتی و پدرسالارانه ویژگی‌هایی زنانه شناخته شده‌اند، واقعا زنانه‌اند؟ و آیا الزاما پیش‌نیاز مراقبت از دیگران و جامعه، داشتن فرزند، آن هم الزاما فرزندی است از خون شما یا حتما محصول ساختار خانواده و ازدواج؟ میلیون‌ها نفر در جهان از پدر و مادر و اعضای سالخورده‌‌ خانواده یا حتی سالمندان محله مراقبت می‌کنند. میلیون‌ها نفر از اعضای خانواده یا همسری که از آلزایمر رنج می‌برد پرستاری می‌کنند؛ بی آن‌که الزاما کودکی را به این دنیا آورده باشند. این تلقی که تنها مادران بیولوژیک، مراقبت و پرستاری و حتی آن‌چه را که مهر مادری خوانده می‌شود می‌فهمند؛ نادیده گرفتن بخش بزرگی از واقعیتِ جامعه‌ آمریکاست.»

هیل بلافاصله می‌نویسد: «و همه‌ این‌ها در حالی است که دونالد ترامپ پنج فرزند بیولوژیک دارد و و هم اوست که ۵هزار کودک خانواده‌های مهاجر را از والدین‌شان جدا کرد». و در آخر هم تاکید می‌‌کند که: «راستش مادر بودن یا نبودن یک زن هیچ اهمیتی در انتخابات و آینده‌ کشور ما ندارد».


🤖 @VahidOOnline :برگرفته از

#زن
#زنان
#انتخابات

@bahambarijam

ششم مرداد ۱۳۴۰؛ ۶۳ سال پيش در چنين روزی صديقه دولت‌آبادی در تهران درگذشت. درباره انتشار “زبان زنان” می‌گفت: «الهی زبان زنان از اين هم درازتر شود.»
‌
صديقه دولت‌آبادی در سال ۱۲۶۱ در دولت‌آباد اصفهان زاده شد.
‌
پدر و مادرش زمين‌دار و در علم و ادب بلندآوازه بودند: «من تنها دختر خانواده و از هر جهت عزیز بودم. پدرم می‌گفت: اگر مانند برادرانت درس بخوانی، مانند آنها از من ارث خواهی برد. به سن شش سالگی معلم سرخانه‌ای داشتم كه تحصیلات عربی را در بیروت تمام كرده بود.»
‌
او دبيرستان را در دارالفنون گذراند و ۱۵ ساله بود كه با پزشک دربار وقت ازدواج كرد، ولی ديری نپاييد كه توانست به آسانی طلاق بگيرد، چون پدرش هنگام عقد، حق طلاق را از داماد گرفته و به او داده بود.
‌
۲۰ ساله بود كه با “انجمن مخدرات وطن” همكاری می‌كرد و ۲۸ ساله بود كه نخستین مدرسه دخترانه ايرانی به نام “ام‌المدارس” را در اصفهان گشود، ولی چون به ادعای مذهبیون هنجارهای اسلامی در آن رعايت نمی‌شد، مدرسه را تعطيل و او را سه ماه زندانی كردند.
‌
۳۷ ساله بود كه نخستين روزنامه ويژه زنان ايران را در اصفهان به نام “زبان زنان” منتشر كرد و در سرلوحه آن آورد: «تنها نوشته‌های دختران و زنان پذیرفته می‌شود.»
‌
تأكيد اين روزنامه بر آگاهی سياسی و اجتماعی به زنان، ايجاد آموزشگاه برای دختران و ساده‌نويسی و سره‌نويسی بود.
‌
او حتی پس از اينكه بارها از خشک‌انديشان كتک خورد و دفتر روزنامه‌اش را به آتش كشيدند، از پا ننشست و نوشت: «روزنامه زبان زنان از هیچكس ملاحظه ندارد و تنها برای منافع ایران و ایرانیان و سعادت اجتماعی و ترقی زنان قیام كرده است.»
‌
۴۰ ساله بود كه به پاريس رفت و شش سال پس از آن از دانشگاه سوربن كارشناسی ارشد در رشته آموزش و پرورش گرفت و به تهران بازگشت.
او سپس دو دوره ديگر “زبان زنان” را در آورد و در آموزش و پرورش زنان تلاش بسيار كرد، كشف حجاب كرد و در اين كار تا آنجا پيش رفت كه وصيت كرد: «در تشييع جنازه من هيچ باحجابی اجازه شركت نداشته باشد.»
‌
او افزون بر مقاله‌های روشنگرانه‌ای كه در روزنامه و مجله‌اش می‌نوشت، كتاب‌های “زندگی من”، “۲۲ نمايشنامه” و “آداب معاشرت” را تأليف كرد كه ماندگارترين آنها آخری است و در آن به برابری حقوق زنان با مردان می‌پردازد.
‌
صديقه دولت‌آبادی در ۸۰ سالگی در تهران درگذشت.


https://t.center/bahambarijam/614

#یادبود
ششم مرداد، سالروز درگذشت صدیقه دولت آبادی بود. زنی که برای تحصیل و آزادی زنان تلاش فراوانی کرده است. یادش گرامی🌹
#زن
#آزادی
@bahambarijam