ما که در اردوگاه‌های کار اجباری زندگی می‌کردیم خاطرمان هست مردانی بودند که از این آلونک به آلونک می‌رفتند و دیگران را دلداری می‌دادند و آخرین تکّه نانشان را هم بذل و بخشش می‌کردند. شاید تعدادشان زیاد نبود اما همان‌ها گواهی بودند بر این مدعا که هر چیزی را می‌شود از انسان گرفت جز یک چیز را: آخرین ذره‌های آزادی انسان را برای اینکه در هر موقعیتی نگرش خودش را انتخاب کند و راه خودش را برگزیند. – ویکتور فرانکل 💠 اَزدانامه | محمدمهدی حاتمی @azdanameh