«رهازاد|نازنین محمدی»

چرا می‌نویسم؟

آن‌قدر می‌نویسم تا از خون قلمم، نفس آزادی بلند شود.
آن‌قدر می‌نویسم که از تنم، خون سیاهِ اسارت بیرون بزند.
آن‌قدر می‌نویسم که بال‌هایم شفا پیدا کنند.
آن‌قدر می‌نویسم که کاخ کودکی‌هایم را دوباره بسازم.
آن‌قدر می‌نویسم که شیشه‌های قلبم یکدیگر را پیدا کنند.
آن‌قدر می‌نویسم تا درد خجل شود.
آن‌قدر می‌نویسم که درخت خیالم نهال رشد بدهد.
آن‌قدر می‌نویسم تا نهال امیدم شکوفه بزند.
آن‌قدر می‌نویسم تا از لا‌به‌لای کاغذ‌ها حقیقت معنا پیدا کند.

می‌نویسم تا....؟

#آنافورا

نوشتن بر امید

نوشتن التیام دردهای درون و تسکین آن‌هاست.
نوشتن زیستن میان ورقه‌های کاغذ و رقصیدن میان کلمه‌های آن‌هاست.
نوشتن تامل در دل تفکر و تبدیل آن به جملاتی قابل لمس است.
نوشتن بیماری محلکی‌ست. اندکی عقل و درایت در میان زندگی و کشف حقیقتی‌ست.
نوشتن درد بی‌دردیِ ابدی‌ست. اندکی آب شفایِ عشق بر فهم بشری‌ست.
نوشتن عشق بی‌علاج است، که معنا را شفا می‌دهد.
نوشتن تلاش برای نجات انسانیت است.
نوشتن قدرت تجزیه‌ی مسائل و ظرفیت یادگیری در آن است.
نوشتن تسلیم نشدن است.
نوشتن اصلن خود زندگیست.
نوشتن به جریان در آوردن قلب تپنده‌ی قلم بر روی این کاغذ امید است.
نوشتن آیین حفظِ فرهنگ و تولد بذر امید است.
نوشتن سرپناه زندگی‌ست.

#آنافورا