ما نمی‌دانیم از دلِ تاریک‌ترین شبها و سخت‌ترین روزهای زندگی‌مان قرار است چه ورژنی از خودمان را از «درد» تحویل بگیریم. اما هر کسی که در درد می‌نشیند و به درد اعتماد می‌کند، از درد، یک «شگفتی» تحویل می‌گیرد. پس در جانمان، در قلبمان، برای «درد» جا باز کنیم و اجازه دهیم کمی آرام بگیرد و کارش را انجام دهد. در درد، بیرون برویم. در درد، معاشرت کنیم. در درد، چایمان‌ را سر بکشیم و در درد بخندیم و بگرییم. در درد، زندگی کنیم ‌ و به او هم اجازه‌ی زندگی کردن بدهیم. کارش که تمام شود، خودش آرام آرام، قلبمان را ترک می‌کند. با او نجنگید. درد، دلسوز‌ترین درمانگر شماست... پونه مقیمی @Aphrodite89