«زندگی بدون خدا: پیامدهای آتئیسم»

قسمت دوم

آنها برای هدفی بهتر و بالاتر روی نمی‌دهند. هیچ امید غایی به زندگی آخرت یا هر نوع سعادتی وجود ندارد. حتی اگر ما زندگی خوشایند و خیلی پر نعمتی را تجربه کرده‌ایم، اکثر ما ناگزیر از محکوم شدن به نوعی سرنوشت شوم یا تمایل بی‌وقفه برای لذت بیشتر هستیم. فیلسوف بدبین، آرتور شوپنهاور، زیرکانه ناامیدی و سرنوشت بدی که در انتظار ماست، را توصیف کرده‌است:

«ما مانند بره‌های مزرعه‌ای هستیم که زیر نظر قصاب جست‌و‌خیز می‌کنیم که او ابتدا یکی و بعد دیگری را برای شکار انتخاب می‌کند. بنابراین در روزهای خوبمان همه‌ی ما بی‌خبر از تقدیر بدی هستیم که در حال حاضر ممکن است برایمان مهیا شده‌باشد - بیماری ، فقر ، جراحت، از دست دادن بینایی یا عقل ... هیچ مقدار کوچکی از عذابِ هستی در این نهفته نیست، زمان است که دائماً بر ما فشار می‌آورد ، هرگز به ما اجازه نمی‌دهد نفس بکشیم، بلکه همیشه مانند کارفرمایی ظالم با شلاق به دنبال ماست. لحظه‌ای که زمان دست نگه دارد ( متوقف شود.)، تنها هنگامی است كه ما تسلیم بدبختیِ خستگی شده باشیم ...
در حقیقت، این باور که جهان و انسان چیزی است که بهتر بود نباشد، به نوعی ما را نسبت به یکدیگر سهل‌انگار می‌کند. خیر، از این منظر، بهتر است شکل مناسب خطاب را در نظر بگیریم ،

نه 
Monsieur, Sir, mein Herr*

بلکه همدردم؛

Socî malorum compagnon de miseres!.» [ii]**

قرآن به این ناامیدی اشاره می‌کند. استدلال می‌کند که مؤمن نمی‌تواند ناامید شود. همیشه امید خواهد بود و امید به رحمت خدا متصل است و رحمت خدا در این زندگی و آخرت نمایان خواهد‌شد: «مطمئناً هیچ کس از رحمت خدا ناامید نمی‌شود ، مگر افرادی که کافر هستند.» [iii] از نظر الحاد ، عدالت غایی یک هدف غیرقابل تحقق است - سرابی در بیابان زندگی.

از آنجا که هیچ زندگی پس از مرگی وجود ندارد ، پس هرگونه انتظار مورد حسابرسی قرار گرفتن افراد، بیهوده است. آلمان نازی را در سال ۱۹۴۰ میلادی در نظر بگیرید. یک بانوی یهودی بی‌گناه که به تازگی قتل همسر و فرزندانش را به چشم دیده‌است، دیگر هیچ امیدی به عدالت ندارد آن‌گاه که منتظر نوبتش است تا در اتاق گاز انداخته شود. اگرچه نازی‌ها سرانجام شکست خوردند؛ اما این عدالت پس از مرگ وی رخ خواهدداد. از نظر الحاد او اکنون هیچ چیز نیست، فقط یک بازآرایی دیگر ماده است و شما نمی‌توانید چیزی بی‌جان را تسکین دهید. با این وجود،‌ اسلام به همه امید عدالتی غایی و خالص الهی را می‌دهد. با هیچ کس غیرعادلانه برخورد نمی‌شود و همه باید مورد حسابرسی قرار بگیرند:

 «در آن روز مردم پراکنده (از موقف حساب) باز‌می‌گردند، تا اعمالشان به آنها نشان داده‌شود: پس هرکس به اندازه‌ی ذره ای کار نیک انجام داده باشد (پاداش) آن را می‌بیند. و هرکس به اندازه‌ی ذره‌ای کار بد کرده‌باشد, (کیفر) آن را می‌بیند.»[iv]

 «و خداوند آسمانها و زمین را به حق آفریده‌است تا هرکس را در برابر آنچه که انجام داده است پاداش دهد و به آنها ستمی نخواهد شد.»[v]

زندگی، از منظر طبیعت‌گرایی فلسفی ، مانند مادری است که به فرزند خود اسباب بازی می‌دهد و سپس بدون هیچ دلیلی آن را پس می‌گیرد. زندگی، بدون شک، هدیه‌ی فوق العاده‌ای است. با این وجود هر لذت، شادی و عشقی که تجربه کرده‌ایم از ما گرفته می‌شود و برای همیشه از دست می‌رود. از آنجا که ملحد الهیات و آخرت را انکار می‌کند ،پس بدین معنی است که لذتی که در زندگی تجربه کرده ایم از بین می‌رود. امیدی به ادامه‌ی شادی، لذت، عشق و شادی نیست. با این حال، از نظر اسلام، این تجربیات مثبت پس از زندگی دنیوی ما تقویت شده و ادامه می‌یابد.
« هر چه بخواهند در آنجا برای آنها هست و در نزد ما افزون (براین) است.»[vi]
  « برای کسانی که نیکی کردند، پاداش نیک است و افزون بر آن....»[vii]
«بی‌گمان اهل بهشت آنروز در کاری (لذت بخش) مشغولند....(به آنها گفته می‌شود) سلام (بر شما باد) این سخنی است از جانب پروردگار مهربان.»[viii]

____

*هر سه به معنی آقا و سرور می‌باشند.
**بدبختی جامعه‌ای شرور را ایجاد می‌کند.

References:

[ii] Schopenhauer, A. (2014). Studies in Pessimism: On the Sufferings of the World. [ebook] The University of Adelaide Library. Chapter 1. Available at: https://ebooks.adelaide.edu.au/s/schopenhauer/arthur/pessimism/chapter1.html  [Accessed 2nd October 2016].

[iii] The Qur’an, Chapter 12, Verse 87.

[iv] The Qur’an, Chapter 99, Verses 6 to 8.

[v] The Qur’an, Chapter 45, Verse 22.

[vi] The Qur’an, Chapter 50, Verse 35.

[vii] The Qur’an, Chapter 10, Verse 26.

[viii] The Qur’an, Chapter 36, Verses 55 to 58.
____
مترجم: انجمن آنتی‌شبهات
ادامه دارد ان‌شاءالله...
نویسنده: حمزه آندریاس تزورتزس

«انجمن آنتی‌شبهات»

✾ @anti_shobahaat‌