«زندگی بدون خدا: پیامدهای آتئیسم» قسمت اول آتئیسم (خداناباوری) موضع فکری‌ای نیست که داخل یک حباب باشد. اگر ادعاهای آن صحیح است، پس باید کسی نتیجه گیری‌های وجودی حتمی و منطقی‌ای را کسب کند که خیلی بعید بنظر می‌رسند. زیر سایه‌ی الحاد زندگی مضحک است. بحث تالی شاید نه بتواند برهانی منطقی برای وجود خداوند را ارائه دهد و نه بگوید ؛خدا به آسانی وجود دارد زیرا که زندگی بدون خدا بی معنی است، با این حال زمینه‌ای پر‌ثمر را فراهم می‌کند که برهان‌های عقلانی این کتاب در آن ریشه گسترانیده است. بیشترین آتئیست‌ها( خداناباوران) طبیعت گراهای فلسفی هستند که باور دارند که چیزی، فراطبیعی (فرا‌ماده‌ای) نیست و همه چیز در جهان هستی می تواند توسط فرایندهای فیزیکی توضیح داده‌شود. آتئیسم همراه با طبیعت‌گرایی فلسفی، تلاشی برای فاجعه‌ی وجودی است. روش ساده است؛ خدایی نیست که متضمن مفاهیم وابسته به مسئولیت الهی باشد که برابر است با نبود هیچ آرزو، ارزش یا هدف غایی. بعلاوه منجر به نبود سعادتی ابدی و معنادار می‌شود.[i]  این نتیجه یک نتیجه‌ی قدیمی کلیشه‌ای-دینی نیست؛ این نتیجه‌ی تفکر عاقلانه درباره‌ی پیامدهای منطقی و وجودی آتئیسم است. نبود هیچ امید غایی امید به عنوان احساس یا انتظار یا میل به اتفاق افتادن چیزی تعریف می‌شود. همه‌ی ما به زندگی خوب، سلامتی خوب و شغل خوب امیدواریم. همه‌ی ما به زندگی سعادتمند و جاویدان امیدواریم. زندگی همانند هدیه‌ای شگفت‌انگیز است که هیچ‌کس واقعاً نمی‌خواهد که موجودیت آگاهانه‌اش پایان یابد. بدین نحو همه به شکلی از عدالت غائی که اشتباه‌ها درست شوند و افراد مربوطه پاسخگو باشند، مایلند. قابل توجه ‌است که اگر زندگی ما همراه با فلاکت باشد، یا درد و رنج را تجربه کنیم، به اندکی آرامش، لذت و راحتی امیدواریم. این بازتاب روح انسان است؛ ما به وجود نور در پایان تونل تاریکی امید داریم، و اگر آرامش و شادی داریم، می‌خواهیم اینگونه ادامه دهیم. از این نظر که آتئیسم امور الهی و غیر‌مادی را رد می‌کند ، پس عقیده به زندگی پس از مرگ را نیز رد کرده‌است. بدون آن امیدی برای آرامش و لذتِ بعد از زندگی دردناک وجود ندارد. بنابراین انتظار وقوع چیزی مثبت بعد از زندگی‌هایمان از بین می‌رود. در زیر سایه‌ی آتئیسم ما نمی‌توانیم انتظار نوری در پایان تونل تاریک زندگيمان را داشته باشیم. تصور کنید که در یک کشور جهان سومی به دنیا آمده‌اید و تمام زندگیتان را در گرسنگی و فقر گذرانده‌اید. طبق جهان‌بینی آتئیستی شما فقط مقدر شده که بمیرید. این را با دیدگاه اسلامی مقایسه کنید؛ تمام نمونه‌های رنج و درد که در زندگی‌هایمان رخ می‌دهد برای منجر شدن به خیر بالاتری است. بنابراین، در طرحی بزرگتر از چیزها، هیچ درد و رنجی که ما متحمل آن هستیم بی‌معنی نیست. خدا از همه‌ی رنجهای ما آگاه است و پاداش آن را خواهد داد. اما مطابق الحاد، دردهای ما به همان اندازه‌ی لذت‌هایمان بی معنی‌اند. فداکاری‌های بزرگِ پرهیزکارانه و محنتِ دردمند، دومینوهایی افتاده در دنیایی بی‌تفاوت هستند. References: [i] Some of ideas in this chapter have been inspired by and adapted from Craig, W.L. The absurdity of life without god. Available at: http://www.reasonablefaith.org/the-absurdity-of-life-without-god [Accessed 23rd November 2016]. ____ مترجم: انجمن آنتی‌شبهات ادامه دارد ان‌شاءالله... نویسنده: حمزه آندریاس تزورتزس 《لذت داشتن عقاید و باورهای تحقیقی را با ما تجربه کنید.》 «انجمن آنتی‌شبهات» ✾ @anti_shobahaat‌