یکشنبه‌ی هفته قبل، حادثه‌ی انفجار در معدن طزره‌ی دامغان، باعث محبوس شدن و مرگ شش کارگر معدن‌چی شد؛ حادثه‌ای که یکبار در اردیبهشت امسال، یکبار در اسفند سال گذشته و یکبار هم در خرداد سال نودوهشت رخ داده بود و به‌خاطر نبود وسایل اولیه و ایمن نبودن شرایط معدن، باز هم تکرار شد. احمد وحیدی، وزیر کشور، در ساعات اولیه پس از حادثه، در محل حاضر شده ولی قبل از تشکیل کمیته حقیقت‌یاب و بررسی کامل دلایل این واقعه، ادعا کرده که «مقررات لازم ایمنی در معدن طزره رعایت شده بود» و این «اتفاقی غیر منتظره و غیرقابل پیش بینی بوده است». همین اظهارنظر موجب امنیتی‌شدن فضا و مرعوب شدن معدنچیان و خانواده‌های داغدار و خبرنگاران محلّی شده و شاید یکی از دلایل سکوت رسانه‌ها نیز همین امر باشد. کارگران ایران، حداقل دستمزد و شرایط زندگی آن‌ها، ایمنی محل‌کار و حوادثی که برایشان رخ می‌دهد برای هیچ گروه و جریانی محلّی از اعراب ندارد؛ نه شرایط کارشان برای ساختن #روایت_پیشرفت مناسب است و نه سوژه‌ی خوبی برای براندازی و فاند گرفتن از آمریکا هستند. طبقه‌ای که بیش‌از یک دهه است که شدیدترین فشار اقتصادی را متحمّل می‌شود و همیشه بیشترین پشتیبانی را از نظام و انقلاب داشته، چرا باید این‌چنین مورد بی‌مهری و بی‌توجهی واقع شود؟ در چنین وضعیتی وظیفه‌ی دلسوزان کشور این است که در میان سروصدا ها و دعواهای جعلیِ غالب در رسانه‌ها، صدای این مظلومان خاموش را بلند کنند و هزینه‌ی تکرار چنین فجایعی را بالا ببرند. ‌ 🆔️ @anjoman_eslami_tbz