آشفته نويسي هاي گاهگاهي من

☑️ از ریاست نمیدانم کجا بر داشته بودنش و آمده بود دبیرستان نمونه به ما درس اخلاق بگوید.چشم در چشم موسی شد و بی مقدمه و بی ملاحظه به طعن گفت : تو‌چرا اینقد رنگت زرده ؟! موسی بچه ی روستا بودو روستایی جماعت را نمیشود پیش بینی کرد. جواب داد:
من از بینوایی نی م روی زرد
غم بینوایان رخ م زرد کرد
طعن معلم اخلاق و جواب نقد موسی را همیشه با خودم نگه داشته ام...
☑️ کووید شروع کرده بود جان میگرفت، و من تب کرده بودم و قاعده میگفت کووید است که افتاده به جانم .سرپا بودم از در پاوبون امدم داخل ،همکارم خود را از انتهای راهرو کشید داخل اتاق و بعد هم دستش از لای در آمد بیرون و چند پاف الکل توی هوا راهرو زد که .... که نمیدانم چه !!!
چند روز افتادم روی تخت اورژانس که خانه ام هم بود ،صبح روز سوم یا چهارم که شد دوستم کنارم نشست و با خنده گفت چقد رنگ و روت خوب شده چیزی میخوری برات بیارم ؟ گفتم :اناناس و بعد که کامپوت اناناس را تا ته سرکشیدم و تکه های تهش را هم روی صورت و لبهایم ریختم حالم خوب شد ، در واقع این حال دلم بود که خوب شد... به او و به خودم هم گفتم: من دیگه نمیمیرم !
من هیچکدام شان را فراموش نکرده ام و هر دو را بارها در ذهنم مرور کرده ام اولی حق داشت مراقب جانش باشد . اما این دومی بود که با لبخندش و امیدی که در کلامش بود من را از هیچ چیز نخوردن و تخت اورژانس جدا کرد .!!

☑️جایی خوانده بودم در جیب کسی که خود را از پل انداخته بود کاغذی پیدا کردند نوشته بود: می روم سمت پل ، در راه حتی اگر یکنفر بهم لبخند بزند نخواهم پرید !!
خانم دکتر ال سعید را از دور میشناختم اینکه غم کدام بینوا یا درد کدام اتفاق رنگ و روی امیدش را زرد کرده بود نمی دانم ، شاید اگر صبح روز اتفاق لبخند پر امیدی سر راهش قرار میگرفت امروز مهمان صفحات مجازی ما نبود....
ما ادمهای ضعیفی شده ایم . همه چیز و همه کس ما را ضعیف کرده اند مجازی هم روی آن . ترس از قضاوت باعث شده " صبح به خیر "گفتنهای جانانه ، "تو چقد خوبی " های مهربانانه و جملات "حال دل خوش کن " سخاوتمندانه را از هم دریغ کنیم ... ما در میانه اینهمه ازدحام داریم تنهای تنها میشویم .

علی طاهری نیا - پزشک ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳

#سمیرا_آل_سعید
#خودکشی_پزشکان
#آشفته_نویسی

https://t.center/alitaheriniya