یک اشتباه ابوریحان دربارۀ تاریخ مانویّت ابوریحان در جایی از آثار باقیه می‌گوید که مانویان در اینکه مانی را معجزات و آیاتی بوده یا نبوده اختلافی دارند. گروهی از ایشان می‌گویند که مانی معجزه‌ای نداشته و گروه دیگر گمان دارند که او را معجزاتی بوده و سبب آنکه شابور الملک به او ایمان آورد این بود که‌ «رفعه مع نفسه الی السماء و وقفا بینها و بین الارض فی الهواء و اراه بذلک الاعجوبة». (چاپ مرحوم اذکایی، ص ۲۵۴) از ادامۀ گفتۀ ابوریحان ظاهراً این طور برمی‌آید که مقصود او از شاپور شاپور اول ساسانی است. اما می‌دانیم که این شاپور توران‌شاه، برادر شاپور اردشیران، است که شاه توران، تُغران قدیمتر، بوده که مرکزش قزدار باشد و نامش در کتیبۀ شاپور در کعبۀ زردشت هست. مانی بنا بر ادعا او را یا کسی را در حضور او به آسمان برد و بواسطۀ این معجزه توران‌شاه و آزادان او به مانی گرویدند. این چیزی است معروف. احتمالاً مخبران ابوریحان، که ممکن است خود مانوی بوده باشند، نیز در این باره اطلاع درستی نداشته‌اند و چنین تصور کرده‌اند که مانی شاپور اردشیران را به هوا برده بوده یا از قرنها قبل چنین خواسته‌اند فرابنمایند که شاپور اردشیران خود نیز به دین مانی درآمده بوده است. به عبارت دیگر، آنچه ابوریحان گفته احتمالاً نتیجۀ تبلیغات مانویان از چند قرن قبل بوده است.