سوسیالیسم کارگران

ادامهٔ مستضعفان ☝️☝️☝️

...ناآگاهانه بخاطر از دست ندادن آن جیره ناچیز به طبقه خود خیانت کرده‌اند را آگاه ساخته و بخشی از آنان را که دستشان به اشکال مختلف به خون هم‌رزمان ما آلوده نیست را اگر همراه نه، حداقل خنثی کنیم.
حجم نارضایتی عمومی در جامعه، کسری بودجه دولت‌های وقت و قطع برخی از حقوق و مزایای حقوق بگیران این نوع سازمان‌ها، عملا موج نارضایتی را هر روز بالاتر می‌برد، یورش و حمله مزدوران لباس شخصی و پاسدار به اعتراضات خانواده‌های «شهیدان» و «جانبازان جنگ» در ماه‌های گذشته که بدلیل محدود شدن مزایای خاصی از آن شده است، خود موجب ایجاد تشکلات اعتراضی این خانواده‌ها و مجروحین جنگی شده است که به موازات اعتراضات معلمان و بازنشستگان و کارگران خیابان را قُرق و در اختیار خویش قرار داده‌اند.
روشنفکران متعهد و مبارز، کمونیست‌هایی که امکان برقراری ارتباط مستقیم با ما را در محله و محیط کارمان ندارند می‌بایست واقعیت‌های ناهمگون در میان صفوف ما کارگران، مشکلات و دشواری‌هایی که با آن روبرو هستیم را به رسمیت شناخته و در امر سازماندهی به تمامی این واقعیت‌ها از خود توجه خاص نشان دهند. می‌بایست با تولید محتواهای قابل درک و فهم برای دسته‌های مختلف ما کارگران با سوابق فرهنگی و سنتی متفاوت، ابزارهای لازمه تبلیغ و ترویج را فراهم آورند. ما از سوسیالیست‌ها و کمونیست‌های خارج از کشور انتظار نداریم تا شیوه‌های متفاوت تشکل‌یابی را به ما بیاموزند، ما خود به اعتبار تجارب و آگاهی‌های بدست آمده از تجارب مبارزات خود، بخوبی می‌دانیم که مناسب‌ترین آرایش در میانمان چیست.
آنچه که بیش از حد به آن نیاز داریم، بررسی، تجزیه و تحلیل و تولید محتوایی ست که به راحتی بتوانیم بدون شناخته شدن آن را در اختیار بخش‌ها و دسته‌بندی‌های مختلف میان خود، قرار دهیم و ناظر عکس‌العمل‌های آنان باشیم.
اخیراً، بخشی از کارگران پیشرو در چند محله کارگرنشین، خانواده‌های کارگران از جمله خانواده‌های شهید و غیره را حول محور مسکن به دور هم گرد آورده و حرکت اعتراضی را در شکل برگزاری مجامع عمومی سازمان داده‌اند.
تشکل‌یابی و سازماندهی کارگران از یک کانال مشخص و معین از قبل تعیین‌شده نمی‌گذرد، هر روزه ما با شیوه‌ها و روش‌های متفاوتی در عمل در پروسه مبارزاتمان به آن می‌رسیم.
انتقال تجارب جهانی توسط کارگران و زحمتکشان دیگر کشورها حول مسائل مختلف از جمله مسئله مسکن، پیروزی‌های بدست آمده از آن مبارزات، تحلیل نقاط مثبت و منفی آن و دستاوردهای بدست آمده، محتوایی ست که به ما کمک‌های شایانی خواهد کرد. نیم بیشتر ما کارگران نه در صنایع بزرگ صنعتی بلکه در کارگاه‌های کم‌جمعیت مشغول به کار هستیم. کارگران فصلی و روزمزد ساختمانی، خدمات و غیره، از جمله لشگر کارگرانی ست که به هیچ وجهی امکان فعالیت سندیکایی نیز ندارند. متشکل کردن این حجم وسیع از کارگران متفرق و پراکنده چگونه ممکن است؟ پیشروان کارگری دیگر کشورها در این رابطه چگونه عمل کرده‌اند؟ و صدها سوال و پاسخ‌هایی ست که رفقای مبارز ما در خارج از کشور می‌بایست در مقابل خود قرار داده و نتیجه آن را به ما منتقل کنند.
تکرار مکرر اینکه ما می‌بایست مبارزاتمان را سراسری کنیم، اینکه متشکل شویم، اینکه هسته‌های مخفی درست کنیم، اینکه سطح مبارزات اقتصادی مان را بالا برده و آن را سیاسی کنیم، کمک‌های شایانی به ما نخواهد کرد زیرا همانطور که در فوق به آن اشاره کردم، به ما اعتماد داشته باشید که تا این حد دانسته و در حد توانمان عمل می‌کنیم.
نیاز ما داشتن محتواهایی است که به اعتبار آن سطح آگاهی طبقه‌مان را بالا برده و در عرصه عمل و نه شعارهای تکراری،صف مستقل خود را، همانا صفی که علیه مناسبات و روابط سرمایه‌داری ست ایجاد کنیم. محتوایی که اقتصاد سیاسی را به زبان قابل درک برای ما کارگران به زندگی امروزمان (در مناسبات و روابط امروز جامعه با استناد به آمار و ارقام حقیقی) ربط داده و دلیل موجه در هم کوبیدن مجموعه مناسبات حاکم در جامعه سرمایه‌داری کنونی را ثابت نماید.

#مقاله_دریافتی

@setizmonthly

#مقاله_دریافتی

مستضعفان
حمید سعادت (عضو شورای کارگران شرق)

جمهوری اسلامی با پرچم دفاع از مستضعفان، پا به عرصه حکمرانی خود گذاشت.
در تمام چهل و چند سال گذشته، مسئولین بالای این رژیم خود را مدافع مستضعفان اعلام کرده و از داشتن سرمایه  شخصی مبری و سربلندی خود و حکومتشان را درمحقر زندگی کردن اما سربلند بودن در مقابل  ظالمان و دشمنان خارجی اعلام داشته و در برابر ظلم و ستم چون مولایشان (امام، امام‌زاده‌های ۱۴۰۰ سال پیش) ایستاده‌اند.
این سیاست ریاکارانه و فریب توده‌های زحمتکش به اعتبار دروغین هم‌سرنوشت بودن با آنان، تا حدودی برای  دوران محدودی توانست در عرصه فرهنگ اجتماعی به اعتبارسنت‌های باقیمانده از دوران ماقبل سرمایه‌داری، بخشی از زحمتکشان جامعه را با خود همراه کند.
دست‌اندرکاران نظام منحوس جمهوری اسلامی دریافتند تنها اشاعه پروژه قناعت به لحاظ فرهنگی بدون ایجاد وابستگی‌های اقتصادی بخشی از کارگران و مزدبگیران خود بخود میسر نخواهد شد.
دوران جنگ هشت ساله، اعضای خانواده‌های کارگران و زحمتکشان  در لباس‌های متفاوت‌، سرباز و پاسدار و بسیجی بیشترین قربانیان این جنگ بوده‌اند، عده‌ای که به خانه‌هایشان بازنگشتند و بخشی دیگر در دسته‌های مجروحان فیزیکی و روانی ناتوان از درگیر شدن در پروسه کار و فعال بودن در جامعه به اجتماع جنگ‌زده بازگشتند.
با تاسیس بنیاد شهید و پرداختن سهمیه کوچکی از چپاول ثروت جامعه و تخصیص دادن آن به بازماندگان کشته‌شدگان، خانواده و فرزندان این (شهیدان) همچنین مجروحین و غیره، آنان را به لحاظ اقتصادی وابسته به سیستم خود  کردند.
با ایجاد موسسات دیگری زیر چتر این بنیاد برای به انقیاد درآوردن بخش بیشتر از این جامعه زحمتکش و مزدبگیر به خود همت گماشت.
با دقت کمی به پیش‌شرط‌های ثبت نام برای گرفتن خانه‌های «مسکن مهر» که متقاضیان نمی‌بایست به هیچ وجهی در هیچ‌گونه نافرمانی‌های مدنی، حقوقی در محل کار و زندگی نقش داشته باشند را می‌توان شاهد بود. از اینرو  تنها کسانی واجد شرایط می‌باشند که سر به زیر بوده و مدافع سیاست‌های حاکم  نظام بر زندگی و خود باشند.(هر چند، از آنجا که رشوه‌خواری و دور زدن قوانین در جامعه رواج داشته و دارد، بسیاری از متقاضیان پیروان سپاه جهل نبوده و ساکنین این مکان‌های ناامن و بی‌کیفیت شدند).

این حجم از وابستگی اقتصادی بخشی از طبقه کارگر، کارگرانی که دوران کودکیشان در سایه به اصطلاح حمایت دولتی بدلیل (شهادت) پدرانشان سپری شده است، گروهی را ایجاد کرد که خود را در برابر سخاوتمندی حاکمیت مدیون دانسته و با دیگر هم‌سرنوشتان حقیقی خود سر ناسازگاری گذاشت. این گروه نه تنها با کارگرانی که برای گرفتن حق و حقوق خود مبارزه می‌کنند به هیج وجهی همراهی نمی‌کنند، بلکه مخالفت  کرده و همکاری‌های متنوعی را جهت سرکوب و دستگیری پیشروان کارگری انجام می‌دهند.
این گروه اجتماعی کوچک که متاسفانه عضو خانواده بزرگ زحمتکشان جامعه نیز می‌باشد برای از دست ندادن این میزان ناچیز از درآمدهای دولتی، عملا در محیط کار و محل  تلاش می‌کنند تا به اشکال مختلف در اعتراضات و مبارزات کارگری اخلال ایجاد کرده و به بهانه‌های مختلف خود را نمایندگان واقعی منافع ما کارگران و زحمتکشان معرفی می‌دارند.
آن درآمد ناچیز دولتی را حفظ و عملا به مزدوران رژیم تبدیل گشته‌اند بدون آنکه  وابستگی استخدامی به نیروهای امنیتی داشته باشند. این گرسنگان و بی‌چیزان که در عرصه عمل و زیست خود با دیگر کارگران هم‌سرنوشت‌اند ،در سرکوب همکاران و مبارزین کارگری خواسته و ناخواسته نقش ایفا می‌کنند.
امروزه کمتر کسی‌ست که از دزدی‌ها و رانت‌خواری مقامات مسئول و خانواده‌هایشان باخبر نباشد یا از دستگیری و شکنجه و اعدام کارگران معترض و پیشرو بی‌خبر مانده باشد.
تابلوهای دعوت به قناعت در اتوبان‌های شهر و بیرون شهری تنها تمسخر عابرین را بجا می‌گذارد (پوسترهای رنگارنگ و زیبای نان سنگگ و پنیر و سبزی تازه) دیگر کمتر کسی به وعده‌های دروغین و عوام‌فریبانه مسئولین گوش می‌دهد و یا به آن باور دارد. 
در کنار این جیره‌خواران رژیم تا دندان مسلح سرمایه‌داری حاکم، با یک بررسی و تحقیق سطحی می‌توان دریافت که متاسفانه اکثریت سربازان سرکوب در فرم و شکل‌های مختلف، پاسدار و بسیجی و نیروی ویژه و ... خود از بخش تحتانی جامعه از میان خانواده‌های زحمتکش بیرون آمده و عمدتا در میان ما و محلات ما زندگی می‌کنند.
من در اینجا به تجزیه و تحلیل این سپاه خبیث و پاسدار نظم سرمایه و بسیجیان سرکوبگر نمی‌خواهیم بپردازم. عمده هدف ما در برخورد و یافتن راه‌حل‌های مناسب و واقعیست که چگونه ما کارگران پیشرو می‌بایست در محل کار و زندگی عمل کنیم تا در پرداختن به خواست‌ها و مطالباتمان و در این راستا برای برنامه‌ریزی اعتراضات و اعتصاباتمان، این دسته از کارگران هم سرنوشت باخود را که...

ادامه در پست بعد 👇👇👇

@setizmonthly