🔴حدیث عاشورا
💠علی طهماسبی
@iranfardamag▪️ما مردمانِ محو و بي هویت، تا كشته هامان به هزاران نمي رسيد تاریخ به یادمان نمي آورد. چاره اي نبود جز آنكه مظلومي و شهيدي شناخته شده و نام آور جستجو كنيم و او را نماینده و نمادِ مظلوميت خویش قرار دهيم وقایع نگار نمي توانست بنویسد كه مظلوم كه بود و ظالم كدام، چرا كه خود در خدمت حاكماني بود كه از نگاه مردم، ستمكار بودند، و هميشه اسناد جنگها و كشتارها را آن گونه كه خود مي خواستند تدوین مي كردند .
🔸اما روح ملي ما، كه مدام سوگوار بوده است، بي آنكه به اسناد تاریخي اعتباري بدهد، مي توانست از همه ي استعدادهاي عاطفي و هنري خود بهره گيرد، و همه ي پدیده هاي طبيعت و ماوراي طبيعت را با خود همراه و هم آوا گرداند و در سوگ حقيقتي كه در زیر پاي واقعيت لگد كوب مي شود نمادها پدید آورد و مرثيه ها بسراید. اگر هم وقایع نگار صادق باشد و هرآنچه را واقعا بوده و اتفاق افتاده به عنوان واقعيت، ثبت و ضبط نماید، بازهم از تصویر آرزوهاي بر باد رفته و آرمانهاي شهيد و به ثمر نرسيدهي ما ناتوان مي ماند، و هيچ سندي از قتل آرزوهاي انسانيِ ما در بایگانيِ تاریخ نمی گذارد.
▪️واقعيت، همان است كه باليده و مدام تكرار مي شود. مانند خصومت آدم با خویش و بيگانه، نيرنگ و جنگ، بي عدالتي و تجاوز، سلطه گري و دروغ. اما آرزوهاي انساني ما چيزهایي است مثل عدالت، مثل آزادي، مثل شفافيت و صداقت كه قرنها، بلكه هزاره ها در هوایش سوگوار بوده و هستيم. چيزهایي كه باید مي بود، باید پدید مي آمد، اما واقعيتِ زور، واقعيتِ جاه طلبي و سلطه گري، واقعيتِ فزون خواهي و تجاوز، واقعيت تزویر و دروغ نگذاشته تا پایي به عرصه ي وجود بگذارند. آنهمه آرزوها و آرمانها، سد راهش شده و آنهمه را به خاك افكنده. » واقعيت « مي خواسته پدید آید ولي پيش از آنكه ایرانيان به بوي عدالت و آزادي و در سوداي رهایي از نظام سلطه، دروازه ها را به روي سپاهيان اسلام بگشایند، مظلوميت ما در قصّه ی سوگ سياوش به نمایش در مي آمد.
🔸سياوش اگرچه خود شاهزاده بود و فرزند كاوس شاه، ولي در آینه ي فرهنگ ملی ما چندان زلال و پاك تصویر شده بود كه آتشِ جادوي سودابه هم نتوانست كمترین گزندي به او برسان، اما عاقبت در توطئه ي خویش و بيگانه، كه جز به فرمانروایي و سلطه نمي اندیشيدند از پاي درمي آید و همچون یحيي تعميد دهنده، سر بریده اش در طشت زرین قرار مي گيرد 1
▪️شاید این همه افسانه باشد، اما براي ما مردمانِ محو و بي هویت، كه تا كشته هامان به هزاران نميرسيد تاریخ به یادمان نمي آورد، چاره ي دیگري نبود جز آنكه مظلومي و شهيدي شناخته شده و نام آور جستجو كنيم و او را نماینده و نمادِ مظلوميت خویش قرار دهيم. شاید به همين گونه ها بوده باشد كه در آن روزگارانِ پيش از اسلام، سوگ سياوش، برترین تعزیه در ميان ما ایرانيان بوده است.
🔸پس از فروپاشي ساسانيان، و رونق اسلام در ایران، روح مادرانه ي ما تازه مي خواست آزادي ورهایي را به جشن و شكرانه خوش آمد گوید كه شمشيرها پيام آور قلدريها و تجاوزها شد و مقر خليفه ي اسلام دربارِكسري گردید، و هزار و یكشبِ بغداد سرمست از خون هزاران محرومِ بی نام و نشان.
▪️این بود كه بازهم ما مردمان این مرز و بوم خود را سوگوار حقيقت دیدیم. اما كدام شهيد را باید به یاد مي آوردیم تا خویش و بيگانه او را به عنوان شهيدي در راه حقيقت بشناسد؟ سياوش در غبار ایام محو و بيرنگ شده بود، فاتحان عرب نيز او نمي شناختند، و از نگاه آنان واگویه كردن اسطوره هاي پيشين تعبيري جز ارتداد و زندقه نداشت. این گونه بود كه یك چند، ماي مظلوم و بي هویت و محو، مانده بودیم تا با كدام نماد و به نام كدام شهيد سوگواري خویش را آغاز كنيم.
🔸از معجزه هاي ادیان یكي هم این است كه هميشه شهيدانِ نام آوري از متن خود ارائه مي دهند كه درست رویاروي متوليان رسمي دین قرار مي گيرند. و به این گونه، شهيدي دیگر پدید آمد. این شهيد را فاتحان عرب و متوليانِ رسميِ دین بسي دقيق تر از ایرانيان مي شناختند، زیرا از فرزندان همان رسولي بود كه به نامش قدرت یافته بودند، و از متن همان دیني برخاسته بود كه فاتحانِ عرب به بهانه اش غارتها كرده بودند و مي كردند. با پدید آمدنِ حدیث عاشورا و حسين، دیگرچه نيازي به اسطوره ي سياوش؟
▪️شهيدي دیگر آمد، خون تازه اي جوشيدن گرفت، تا بگوید: مذهب بر دو گونه است، یكي مذهب حاكمان، اسلام سلطه و زور، مذهبِ گنج هاي فراهم آمده از غارتِ محرومان، همان مذهبي كه به تهدید و ارعاب و تزویر و تطميع از همگان بيعت مي گيرد. و دیگري مذهبي كه خلق هاي محروم و ستم كشيده، سوگوار پدید آمدنش بودند و هيچگاه تحقق عيني پيدا نكرد....
متن کامل:
https://cutt.ly/lwanGPhv#عاشورا#ایران_فردا#علی_طهماسبیhttps://t.center/iranfardamag