📕#لاکان_هیچکاک✍#اسلاوی_ژیژک📝#مازیار_اسلامی🍂#دربارهی_کتاب این کتاب مجموعه مقالاتی است که از سوی لیلا ارجمند، امید مهرگان، امید نیک فرجام، مازیار اسلامی و شهریار وقفیپور ترجمه شده است. نام اصلی کتاب «آنچه میخواستید درباره لاکان بدانید اما جرات پرسیدنش از هیچکاک را نداشتید» بود که به خاطر طولانی بودن به عنوان جدید «لاکان ـ هیچکاک» تغییر یافته است. مکتب روانکاوی اسلوونی که میتوان به شکلی فشرده آرایشان را در این کتاب دید واجد مختصاتی است که آن را از دیگر سنتهای لاکانی مجزا میکند.
«لاکان ـ هیچکاک» مجموعه ای است
#مشتمل بر ۱۶ مقاله تقریباً نامتعارف و غافلگیرکننده از تحلیل ها و تفسیرهایی ناب و بدیع درباره هیچکاک، فیلمسازی که به نظر می رسد حرف تازه ای درباره او نمی توان زد. گروهی از متفکران و نظریه پردازان مکتب اسلوونی، به همراه منتقدان نسل سوم «کایه دو سینما» که گرایش لاکانی را در نقد فیلم دنبال می کنند. در این کتاب یکی از معتبرترین متون نظری در باب سینما را رقم می زنند. کتاب حاضر که برای نخستین بار در دهه ۱۹۸۰ در فرانسه چاپ شد، یکی از نخستین دستاوردهای مکتوب مکتب روانکاوی اسلوونی است.
مکتب روانکاوی اسلوونی که می توان به شکلی فشرده آراءشان را در این کتاب دید، واجد مختصاتی است که آن را از دیگر سنت های لاکانی مجزا می کند هنگام ظهور مکتب اسلوونی، دو قرائت از لاکان در فرانسه رایج بود: قرائت نخست از آن ژاک آلن میلر بود که بر مفهوم «امر واقعی» در واپسین مرحله فکری لاکان تأکید داشت و آن را به عنوان مفهومی می خواند که در برابر «امر نمادین» مقاومت می کند. قرائت دوم هم متعلق به لویی آلتوسر بود که تفسیری مارکسیستی از لاکان ارائه می کرد و معتقد بود که روانکاوی لاکان سوژه ای را طرح می ریزد که با ماتریالیسم تاریخی مارکس قابل قیاس است.
اما ویژگی مکتب اسلوونی سیاسی و فلسفی بودن آن است. یعنی حتی هنگامی که فیلم و ادبیات به عنوان موارد مطالعاتی برگزیده می شود، برخلاف سنت رایج در نقد روانکاوی که موضعی کلینیکی نسبت به شخصیت ها، موقعیت ها و جهان داستان اتخاذ می کند، این قرائت به بررسی زمینه های ایدئولوژیک و سیاسی متن می پردازد و البته این بررسی را از خلال مفاهیم روانکاوانه انجام می دهد.
اما اهمیت کتاب حاضر، صرفاً به قرائت متفاوتش از لاکان محدود نمی شود. نوشته های
#اسلاوی_ژیژک ، گردآورنده و ویراستار این اثر، در حوزه نظریه روانکاوی فیلم انقلابی عظیم به شمار می روند که این کتاب نیز از آنها مستثنی نیست. نظریه روانکاوی فیلم، نظریه مسلط در دهه ۱۹۷۰ است که پایگاه نظری آن مجله «اسکرین» و نویسندگانی همچون
#کالین_مک_کیب،
#لارا_مالوی،
#استیفن_هیث و
#ماری_آن_دوان هستند. این منتقدان جزو نخستین کسانی هستند که به شکلی پیگیر و هدفمند پای ژاک لاکان را به نظریه فیلم باز کردند و آراءشان را بخصوص بر مفاهیمی لاکانی همچون بخیه (suture) نگاه و همانندسازی (identification) متمرکز کردند.
#ژیژک می نویسد؛ در انبوه کوشش هایی که قصدشان تفسیر شکاف میان مدرنیسم و پست مدرنیسم است، معمولاً چیزی که نادیده انگاشته می شود، شیوه تأثیرگذاری این شکاف بر «خود موقعیت» و «شأن تفسیر» است. هم مدرنیسم و هم پست مدرنیسم، تفسیر را ذاتی ابژه آن قلمداد می کنند، بدون آن به اثر هنری دسترسی نخواهیم یافت ـ بهشت سنتی، یعنی آن جایی که همه صرف نظر از مهارت و توانایی شخصی شان در تفسیرسازی، می توانند از اثر هنری لذت ببرند، به نحو جبران ناپذیری از بین رفته است. بنابراین شکاف میان مدرنیسم و پست مدرنیسم باید درون این رابطه ذاتی میان متن و تفسیرش تعبیه شود
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂