يک شعر بايد محسوس و گنگ باشد
به مانند ميوهای گرد.
خاموش
به مانند مدالهای بزرگ قديمی بر انگشت شست.
ساكت، چون سنگهای كنار_پوسيدهی اطراف پنجرهها باشد
جایی كه خزه روئيده باشد.
يک شعر بايد بیواژه باشد
به مانند پرواز پرندگان.
يک شعر بايد در زمان بیحركت باشد
همچون بالا آمدن ماهتاب.
در حال عزيمت باشد
چونان ماهتاب كه درختان محصور در شب را شاخه به شاخه آزاد میكند.
در حال عزيمت باشد
چونان ماهتاب پشت زمستان كه ياد به ياد مغز را ترک میكند
يک شعر بايد در زمان بیحركت باشد
چونان بالا آمدن ماهتاب.
يک شعر بايد برابر باشد با:
غير واقع
برای تمام تاريخ غم
راهرویی و لنگه دری از چوب افرا باشد.
برای عشق
علفهای خميده و دو چراغ فراز آب دريا باشد.
يک شعر نبايد معنی داشته باشد
بلكه بايد وجود داشته باشد.
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#آرچیبالد_مک_لیش /آمریکا
برگردان:
#دکتر_رضا_براهنی