سالن بازپروریِ کابینت نمناک.

منو که نه. تو یه خاطره رو گم کردی. و مهم نیست چندبار دیگه زندگی کنی خودتو. اون خاطره، نه قراره دوباره تجربه بشه و نه قراره به یادت بیاد. منو که نه. تو یه تکه ی مهم از خودت رو جا گذاشتی حین فرار کردن. و سر من، دیگه جا نداره برای یه یادگاریِ نحس دیگه، که همچنان بوی تورو میده.

بعدِ توام، چیزی از ارزشم کم نشد. آره خب. ولی ایکاش این کم نشدن، شامل روح و احساساتم هم میشد.

گفت برو بیرون قدم بزن. حالت بهتر میشه یکم. رفتم بیرون. تا چند قدم کم شد از کفشم طی عبور از پیاده رو، دیدم حال هیچکس خوب نیست. برگشتم خونه. و درو، محکم بستم.

انگار که غم برای آدمه و رستگاری، برای گربه ها. گربه بودم کاشکی. آزاد و نرم. غریبه با هر قاعده و قانون انسانی، بی خبر از جغرافیایی که درش حاضرم. گربه بود کاشکی. نصف روزم نوازش بود و مابقیش، فرصتی برای خسته کردن تن خودم، بلکه چُرتِ پیش رو بیشتر بچسبه بهم. از آدمی کردن خسته‌م. ایکاش دریچه ای دوم پیدا میکردم، برای حیات رو از سر گرفتن و طی اون نفس دوم، بجای سلام، میگفتم: میو.

زمستونِ کم برف، روزای بی لبخند. قهوه های سرد و قلبهای سوخته. یه تقویمِ خسته و چند صورتک بیروح. اینجا، هیچی اونطوری نیست که قرار بود باشه.

دقیق یادم نمیاد کِی، ولی از شبی به بعد، زندگی تصمیم گرفت دیگه جالب نباشه و تا به الان هم، مونده پای تصمیمش.

احتمال اینکه مغلوب زمستون فعلی بشم و درش تموم، چندان چیز بعیدی نیست.

چیزی در من شکست و اون، قلب کودک درونم بود.

میتونه خون بخشکونه در رگ، اگه به درستی فهمیده بشه.

ببین. من عاشقتم. بس کن.

اگه از همنوع توقع کمک یا خدای نکرده نجات داری، کلاهت از همین الان پسِ معرکه‌ست عزیزم. نجات وهمه و کمک، منت. نه درگیر وهم شو و نه اسیر منت. خودتو ادامه بده. با تموم کم و کاستیها، مسیری پیدا کن که مناسبت باشه با میل قدمت. میرسی احتمالا. نرسی هم، در راه رسیدن به مقصدی درست مُردی.

نبودن توام، مثل سویسایدال شدن من شده. یه خبر تکراری، که جای تعجب نداره.

ایکاش جای این همه تقلای بی ثمر برای اصلاح پستی و بلندیهام، طبیعتمو با تموم زشتی و زیباییش، در آغوش میکشیدم و ازش لذت میبردم.

از من که گذشت. تو ولی، با توقعات کودکانه پا به دنیای زشت آدم بزرگا نذار. باشه؟

خودمم دلم نمیخواد. ولی خب چاره ای نیست.