رمان #دلواپس_توام #قسمت_شانزدهم دل منم خوش بود.آخه کدوم احمقي باسوهان 1 سانتيه کند شده آدم ميکشه؟ ديدم واقعا يه احمق به تمام معنام...تو دلم خون گريه ميکردم که نگاشو از تو آينه بهم انداختو گفت:جمع و جور بشين ميخوام مصافر بزنم با دلهره پلاستيکارو گرفتم بغلموصداي نفسمم قطع کردم. اگه بگم تا ميدون تجريش از ترس نزديک بود خودمو خيس کنم دروغ نگفتم. فقط چند تا مسافرزد بين راه. ده تومنو دادموبا کلي تشکرپياده شدم. از ميدون راه زيادي بود تا خونه رامين.موبايلمم شارژ نداشت زنگ بزنم بيان دنبالم...بسکه من خوش شانسم حقيقتا...همه در ها ،يهو روم بسته ميشه خلاصه با اون کفش که پامم ميزد پاتند کردمو تا خونه اش تقريبا دويدم. حالاکه پشت در بودم مونده بودم چيکار کنم. درگير بودم باخودم که در باز شد... يا خدانکنه علم غيب دارن من پشت درم! خواستم برم تو که رفتم تو شيکم يه مرد هيييي بلندي گفتمو سرمو بلند کردم...سيامک بود.لبخند زورکي اي زدم و خواستم حرف بزنم که با اخم وحشتناکي از کنارم رد شدودرم محکم بست هنگ کرده بودم.با قدم هاي بلندي رفت سمت ماشين شاستي بلندي شدو گازيد رفت يعني منو نشناخت؟يا شناخت؟ همونجور هنگ زنگو زدم صداي متعجب رامين توکوچه پيچيد:طناز؟ _درودباز می‌کنی رامين-آره آره بيا تو بعد گذروندن اون راه طولاني تا ساختمون اصلي رامينو ديدم رامين-چي شده طناز؟ _واه با همه مهموناتون اینجور تا میکنید یا فقط مختص منه رامين-اين چه حرفيه دختر...فقط نگرانم نگاهي به کيسه زباله ها کردو پرسوال نگاهشو به من دوخت دفعه ي دوم بود ميومدم اين خونه.بار اول الهه دعوتم کرده بود بعد ماه عسلشون.خونه لوکس و يه راست به پذيرايي رفتمو گفتم:الي کجاست؟ رامين-حمومه نخواستم بگم داداشتو ديدم و منو نشناخت...يه جورايي ضايع بود.شايدم از قصد اون رفتارو کرده...نکنه اين زندگيه به ظاهر گل و بلبلي که براي الهه ساخته همش الکيه؟نکنه سرشو کرده زير آب؟ باچشماي تنگ شده رامينو نگاه کردم.نه بهش نمياد از اين قاتل زنجيره اي ها باشه...شايدم باشه...مگه قاتل بودن به قيافه است؟ کلافه بود. نفسي کشيدموگفتم:خونه امون آتيش گرفت چشماي گردشده اشو به سر تاپام دوخت و گفت:خودت خوبي؟ -آره...منتها خونه پکيد... حالا به الهه نگو صداي الهه از پشت سرم بلند شد-چي رو به من نگه؟ برگشتم عقب.اونم چشماش گرد شده بود ادامه دارد