برای شادی از پیروزی انقلاب بنگلادش هنوز زود است. نه فقط احتمال روی کار آمدن دولت نظامی هست (همچون انقلاب ۲۰۱۹-۲۰۱۸ سودان علیه دیکتاتوری عمر البشیر که به روی کار آمدن ارتش و جنگ خونبار آنان با نیروهای پشتیبانی سریع انجامید) که اسلامگرایان از فرصت استفاده کرده‌اند و به معابد و منازل و مراکز تجاری اقلیت هندو حمله می‌کنند. (اقلیت سیک و مسیحی هم در امان نیستند.) درست مثل انقلاب دموکراتیک ۱۹۹۸ اندونزی که به سقوط دیکتاتوری راستگرای سوهارتو انجامید، اما اسلامگرایان از فرصت استفاده کردند و اقلیت‌های قومی-مذهبی را سرکوب کردند. انقلاب ۲۰۱۱ مصر را هم اسلامگرایان سلفی با آزار مسیحیان قبطی و حتی اقلیت شیعه به گند کشیدند تا زمانی که گروهی کثیر آرزوی بازگشت دیکتاتوری سکولار نظامیان را کردند. دربارۀ سوریۀ ۲۰۱۱ هم بحث مفصل است. جایی که اخوان‌المسلمون باشد، بختی برای رواداری نیست. گروه‌های دیگر که بماند. همچنان که اولین قربانی‌های انقلاب ۵۷ هم اقلیت‌های مذهبی بودند. جایی که کلر بری‌یر، خبرنگار زن فرانسوی حاضر در تظاهرات سال ۵۷، در آخرین پرسش مصاحبۀ معروفش با فوکو (نک: «ایران روح یک جهان بی‌روح»، ص. ۶۷) می‌گوید نه فقط زنان، که یهودیان در معرض تهدیدهای انقلابیون در تظاهرات روزهای منتهی به پیروزی انقلاب بودند. در نتیجه، در همان ماه‌های اول انقلاب، علیمراد داودی، استاد بهایی گروه فلسفۀ دانشگاه تهران، ربوده و کشته شد و حبیب القانیان، نمایندۀ کلیمیان در مجلس، هم زندانی و اعدام شد. البته که انقلاب اسلامی از ابتدا همین بود؛ از همان روز ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ که مذهبیون در تهران، سر راهشان هر چه بنگاه شادمانی در چهارراه سیروس را همچون مشروب‌‌فروشی‌ها آتش زدند (همچنان که اعتراض اولیه‌شان به اصلاحات دولت برای اعطای حق رأی زنان (ولو نمایشی) و قسم خوردن نمایندگان سایر مذاهب به کتابی غیر از قرآن بود)، معلوم می‌شد قصدشان چیست. اسلامگرایان آفت هر کنش دموکراتیک و انقلابی در هر کجای جهان‌اند. @RezaNassaji