🍁پیام هایی از قرآن🍁﴿وَلَا عَلَى الَّذِينَ إِذَا مَا أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لَا أَجِدُ مَا أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوا وَأَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ النَّمْعِ حَزَنًا أَلَّا يَجِدُوا مَا يُنفِقُونَ ﴾ [التوبة: ۹۲]
«و (همچنین) گناهی نیست بر کسانی که چون نزدت آمدند تا آنان را (برای رفتن به جهاد بر چهارپایی) سوار کنی (به آنان) گفتی: «چیزی پیدا نمی کنم که شما را بر آن بنشانم». آنان بازگشتند در حالی که چشمانشان از این اندوه، اشکبار بود که چیزی نمی یابند تا (در راه جهاد) هزینه کنند.»
روز تبوک ابولیلی و عبدالله بن مغفل نزد رسول الله ﷺ آمدند تا به هر یک از آنها اسبی بدهد و با آن جهاد کنند، وقتی پیامبر، آنان را از نبود اسب با خبر کرد، با حالتی گریان از همان راهی که آمدند برگشتند.
این گریه آنها بخاطر از دست دادن یک طاعت بود.
تصور کنید گریه آنها بخاطر گناه چگونه بوده است؟!
حالت مؤمن واقعی اینگونه است.
برای مؤمن واقعی خیلی سخت و ناگوار است که میان او و خداوند، درها بسته شوند!
این در رابطه با حالتی است که فرد با تمام اعضا و جوارح خود برای عبادت بکوشد، سپس به دلیلی، میان او و آن عبادت جدایی افتد.
چگونه خواهد بود حال او زمانی که در نتیجه گناه، احساس دوری از الله را نماید؟!
https://t.center/Quranmassags