بخاری، کتاب «الغسل» باب: [من اغتسل عریاناً] 278- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: بَيْنَا أَيُّوبُ عليه السلام يَغْتَسِلُ عُرْيَانًا، فَخَرَّ عَلَيْهِ جَرَادٌ مِنْ ذَهَبٍ، فَجَعَلَ أَيُّوبُ يَحْتَثِي فِي ثَوْبِهِ، فَنَادَاهُ رَبُّهُ: أَلَمْ أَكُنْ أَغْنَيْتُكَ عَمَّا تَرَى؟ قَالَ: بَلَى وَعِزَّتِكَ، وَلَكِنْ لاَ غِنَى بِي عَنْ بَرَكَتِكَ». 278. از ابوهریره   از پیامبر صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ روایت شده است که فرمودند: «زمانی که ایوب   (پیامبر خدا) برهنه غسل می‌کرد (حمام می‌کرد)، ملخ‌هایی از طلا بر سر او ریختند (طلا به شکل ملخ بودند یا مجسمه‌هایی از طلا به شکل ملخ) و ایوب شروع به [جمع‌کردن و] ریختن آن‌ها در لباسش کرد. پروردگارش او را ندا زد و فرمود: آیا تو را از آنچه می‌بینی، بی‌نیاز نکرده‌ام؟ جواب داد: چرا، سوگند به جلال و عزتت، [مرا بی‌نیاز کرده‌ای]، اما من هرگز از خیر و بخشش‌هایت بی‌نیاز نیستم [و نخواهم بود]». 28- سزای خودکشی، آتش است بخاری، باب: [الحدیث عن بنی إسرائیل] 277- «عَنْ جُنْدُبِ بْنِ عَبْدِ اللهِ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: كَانَ فِيمَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ رَجُلٌ بِهِ جُرْحٌ، فَجَزِعَ، فَأَخَذَ سِكِّينًا فَحَزَّ بِهَا يَدَهُ، فَمَا رَقَأَ الدَّمُ حَتَّى مَاتَ، قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: بَادَرَنِي عَبْدِي بِنَفْسِهِ، حَرَّمْتُ عَلَيْهِ الجَنَّةَ». 277. از جندب بن عبدالله   روایت شده است که گفت: پیامبر صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فرمودند: «قبل از شما (در زمان قدیم) مردی بود که دستش جراحتی داشت و [بر درد جراحت] صبر نکرد و چاقویی برداشت و دستش را قطع کرد، جریان خون، مسدود نشد تا این که آن مرد [در اثر خون‌ریزی] جانش را از دست داد، خداوند متعال فرمود: بنده‌ام در مرگش بر من پیشی گرفت و تعجیل کرد، پس بهشت را بر او حرام کردم»(1). ------- ------------ (1) -  - انسانی که در حالت عادی یعنی با اختیار و عامداً و عاقلاً اقدام به خودکشی می‌کند، در حقیقت انجام این کار را بر خود حلال دانسته است و با این کار دچار کفر شده است (حلال‌دانستنِ حرام خدا)، پس به خاطر کفرش نه به خاطر انجام عملش، تا ابد در آتش خواهد ماند. اگر کسی بگوید: این که می‌گوید: «بنده‌ام در مرگش بر من پیشی گرفت» مشکل به نظر می‌آید؛ چرا که لازمه‌اش این است که هرکس که به قتل برسد، قبل از اجلش جانش را از دست داده باشد؛ این در حالی است که هیچ فردی جز با پایان‌یافتن اجلش نخواهد مرد؛ پاسخ این است که چون این فرد صورت مبادرت را با قصد و اختیار از خود به نمایش گذاشته و خداوند وی را از عملش مطلع ننموده و او راه خودکشی را در پیش گرفته، در چنین شرایطی گویی که اقدام به مبادرت کرده و به جهت نافرمانی، مستحق مجازات الهی شده است. [اما اگر این عمل را حرام بداند، اما با این حال آن را انجام بدهد، مرتکب گناه کبیره شده، نه گناه کفر؛ بنابراین، برای همیشه در آتش نخواهد ماند]. حدیث دلالت بر بزرگی گناه قتل و تحریم آن، خواه خودکشی یا دگرکشی دارد، زیرا نفس و جان ملک کسی غیر از خدا نیست و تنها اوست که حق دخل و تصرف در آن را دارد بخاری، کتاب [بدء الخلق] باب [قول الله تعالی: ﴿وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ﴾] و نیز کتاب «التوحید» باب: [قول الله تعالی ﴿يُرِيدُونَ أَنْ يُبَدِّلُوا كَلَامَ اللَّهِ﴾] 279- در این دو روایت، بخاری جمله‌ی «فَخَرَّ عَلَيْهِ جَرَادٌ مِنْ ذَهَبٍ» را اینگونه آورده است: «خَرَّ عَلَيْهِ رِجْلُ جَرَدٍ مِنْ ذَهَبٍ». نسائی، باب: [الاستتار عند الاغتسال] 280- با همان الفاظ بخاری (حدیث شماره‌ی 278) آن را روایت کرده است، با این تفاوت که در آخر حدیث به جای «وَلَكِنْ لاَ غِنَى بِي عَنْ بَرَكَتِكَ»، «وَلَكِنْ لاَ غِنَى لِي عَنْ بَرَكَاتِكَ» را آورده است