نوبانگ اندیشه

توران میرهادی؛

به نظر من، نظام تعلیم و تربیت در حال حاضر مثل مسابقه دو است.

همه دارند می دوند که اول شوند.

چون همه برای اول شدن می دوند.

هیچ چیز را نمی بینند .

فقط این را می بینند که اول شوند .

یعنی یک نظام رقابتی است.

این نظام رقابتی در واقع به نوعی اسارت فکری به وجود می آورد.

این نظام رقابتی هر هدفی را از محتوی خالی می کند.

این روش در دنیای ورزشی، دنیای علم، هنر و همه  جا دیده می شود.

هدف، فردی و شهرت است، و هدف های تصنعی جای هدف های اصلی را گرفته و این هدف های فردی و تصنعی به صورت بند هایی, ذهنیت انسان را به بند کشیده است.


""صلح را باید از کودکی آموخت ""

@tooranmirhadi
https://instagram.com/touran_mirhadi_khomarlou

🔴  کودکی غنی شده‌، تنها راه درنوردیدن مرزهای توسعه

✍️  دکتر محسن رنانی


❕والدین گرامی، مربیان ارجمند و دوستداران کودک و توسعه

🔸 هیچ کس بهتر از شما کودک را نمی‌شناسد و هیچ کس غمخوارتر از شما برای کودک نیست. شفقتی که از شما می‌تراود، بزرگترین سرمایه‌ای است که می‌تواند رشد شخصیتی کودکان ما را بارور سازد.

🔸 شما نخستین سرمایه گذاران توسعه یک کشور هستید، اگر کشوری توسعه یافته است بی گمان مردمان آن کشور که عرصه‌های اقتصاد و سیاست و جامعه را مدیریت کرده‌اند و توانسته‌اند آن را به مرزهای توسعه برسانند؛ و بی‌گمان مردمان چنین کشوری کودکی غنی شده و پرمایه‌ای داشته‌اند.

🔸 برای درنوردیدن مرزهای توسعه کافی است کودکان ما دوران کودکی غنی شده‌ای داشته باشند، یعنی در کودکی سرشار از کودکی شوند و تمام ظرفیت‌های لازم برای تجربه عرصه‌های مختلف زیستی در آنها شکل بگیرد و حتی تجربه شود؛ که توانمندی در کودکی به معنی سرشاری است و در بزرگسالی به معنی مهارت. 

🔸 کودکان، اصلی‌ترین نیروهای یک کشورند که اگر توانمند شوند کشور را بدل خواهند کرد به سرزمینی که از زمین‌اش رفاه می‌روید و از آسمانش رضایت می‌بارد و همه این‌ها به شرطی شدنی است که ما بدانیم، با کودکانمان چه می‌کنیم.

🔸 ظرفیت‌های جسمی و استعدادهای روحی کودکان، ذخایر طلایی ملی هستند که ارزششان از تمام انواع منابع طبیعی بیشتر است، اگر ما بدانیم و اگر از آنها به درستی حفاظت کنیم.

🔸 اگر کشور ما توسعه نیافته است به این معنی است که ظرفیت‌ها و ذخایر زیستی کودکان ما تخریب شده است، یا فرصت رشد و تکامل در برابرشان قرار داده نشده است. 

🔸 ما صد سال است که برای رسیدن به مرزهای توسعه تلاش می‌کنیم و بخش اعظم منابع زیر زمینی خود را در این راه استخراج و مصرف کرده‌ایم اما همچنان توسعه نیافته محسوب می‌شویم.

🔸 اگر می‌پرسید چرا؟ پاسخ من این است که ما به جای اینکه این منابع و سرمایه‌ها را به پرورش انسان‌های توانمند تخصیص دهیم و ظرفیت‌های کودکانمان را غنی کنیم، این سرمایه‌ها را برای نوسازی و مدرن کردن ظاهر زندگیمان اختصاص داده‌ایم.

🔸 ماشین‌های خوب خریدیم، خانه‌های نو و خیابان‌های شیک ساختیم، کارخانه‌های پیشرفته وارد کردیم، صنایع مدرن راه اندازی کردیم، سد، نیروگاه و پالایشگاه ساختیم، اما یادمان رفت که باید انسان هم بسازیم.

🔸 چرا که در همه این جاده‌ها و خودروها و شهرک‌های صنعتی و کارخانه‌ها، این انسان‌ها هستند که حضور دارند و تعامل می‌کنند و مدیریت می‌ورزند و آنها هستند که باید از دل این ماشین آلات و صنایع، توسعه خلق کنند. ما البته به رفاه رسیده‌ایم، تا حدودی پیشرفت هم کرده‌ایم، اما البته توسعه نیافته‌ایم.

🔸 دقیقا مثل این که فردی در مسیر زندگی خود از نظر جسمی رشد کند و وزن مناسبی پیدا کند (رشد) حتی ورزش بکند و عضلات قوی و ورزیده و استخوان‌بندی محکمی هم پیدا کند (پیشرفت)، اما این فرد از نظر فکری و روانی و شخصیتی عقب مانده باشد، پرخاشگر باشد، انزواطلب باشد و خودمحور باشد (توسعه نیافتگی). 

🔸 پس ما توسعه نیافته‌ایم و علت آن هم این بوده است که کودکانمان را در سنینی که همه شخصیتشان در حال شکل‌گیری بوده است، رها کرده‌ایم. به آب و غذا و بهداشتشان رسیدیم، اما روح و روان و ذهنشان را یا رها کردیم، یا آسیب رساندیم. 

🔸 برای توسعه نیازمند انسان‌های دانشمند نیستیم، بلکه نیازمند انسان‌های توانمند هستیم و توانمندی چیزی نیست جز همین مهارت‌های روزمره زندگی نظیر صبر، رواداری، توانایی شنیدن دیگران، توانایی گفتگو، نقدپذیری، رو راست بودن، جست و جوگر و تحول خواه بودن، ریسک پذیر بودن، توانایی همکاری جمعی و کار تیمی، خوداتکایی، تاب آور بودن، شفاف بودن، مهارت عزت نفس، مهارت اعتماد به نفس، مهارت راهبری به جای رهبری و نظایر آن.

🔸 و اینها همان مهارت‌هایی هستند که ما برای توسعه‌یافتگی نیاز داریم. در غیر این صورت دانشمندانی خواهیم داشت که صبور نیستند، توانایی کار گروهی ندارند، عزت نفس ندارند و تاب‌آور نیستند و بنابراین به جان هم خواهیم افتاد و گاهی نیز کشور خود را در جنگ خشونت و نفرت درگیر خواهیم کرد.

🔸 پس خودتان را جدی بگیرید. شما مهمترین نیروهای مولد توسعه در این کشور هستید و کودکان مهمترین سرمایه‌های کشورند که در دستان شما قرار گرفته‌اند. مراقب سرمایه‌های ما باشید. مراقب خودتان باشید...


🌐 کانال با اساتید اقتصاد

درسهایی از مدرسه طبیعت

احتمال رشد یک درخت تنومند در سایه یک درخت تنومند دیگه بسیار کمه و این فقط مربوط به درختان نیست.کودکان برای رشد مستقل نیازمند رهایی از کنترل والدین‌اند.کم نیستند فرزندان بزرگانی در اطرافمان که بزرگ نشده‌اند و اگر چیز درخوری شده‌اند با نابودی خود در یک فرایند دردناک و ذوب در والد به جایی رسیده‌اند.ما فقط به بزرگانی اندک نیاز نداریم بلکه خواستار جهانی هستیم که هرکس خود باشد.این جهانی بس دلپذیرتر ،سالمتروپویاتر خواهد بود.

شما را به شنیدن اپیزود هشتم پادکست طاق‌باز دعوت می‌کنیم.

https://castbox.fm/vb/730494865

تو کودنی یا با استعداد؟

💢ارتباط بین خاک و سلامت روان انسان در چیست؟

تماس با زمین، به معنای واقعی کلمه، می‌تواند برای سلامت روان ما مفید باشد. دلیل آن نیز روشن است: تماس مستقیم پوست با طیف بسیار متنوع میکروب‌های موجود در خاک، مستقیماً بر میکروبیوم ما تأثیر می‌گذارد که آن نیز با عملکردهای ذهنی ما مرتبط است.

با این حال شیوۀ تاثیر خاک بر ذهن ما فراتر از تماس فیزیکی است. غذاهای سالم در خاک‌های سالم رشد می‌کنند و محتوای غذاهای ما بطور مستقیم با سلامت خاک در ارتباط هستند. درنهایت اینکه بدون خاک زیر پایمان، درختان بالای سرمان را نیز نخواهیم داشت و فضاهای سبزی که بدن و ذهن ما به آنها متکی است مستقیماً به خاک وابسته است.

امروزه برای سلامت روان، طیف گسترده‌ای از راه حل‌ها پیشنهاد می‌شود آنهم در حالی که می‌توان بسیاری از درمان‌ها را در طبیعت یافت.

در دنیای مدرن، این باور بسیار نهادینه شده که برای حفظ سلامت باید فضایی ضدعفونی‌ شده داشت. با این حال یافته‌ها درباره محور روده-مغز این پیش‌فرض را به چالش می‌کشد.

بیشتر بخوانید: https://tinyurl.com/35z3uapn
@euronewspe

«کودکی را دریابیم» منتشر شد

اگر دوره‌ کودکی را یک مرحله‌ زیستی در هر زندگی بدانیم که در حین آن فعال‌ترین شکل یادگیری خلاق رخ می‌دهد، می‌توانیم بفهمیم که چرا این دوره قدرتش را به عنوان یک نیروی زیست‌فرهنگی در تکامل شناختی و فرهنگی و همچنین در رشد شخصی حفظ کرده است. بنابراین لازم است که نقش دورانِ کودکی را در شکل‌گیری سرگذشت شخصی بررسی کنیم و نحوه‌ پیشرفتِ یادگیری این حیوان-انسانِ کوچک را، که یاد می‌گیرد ذات زیستی خود را استعلا ببخشد تا میراث فرهنگی کسب کند، از نو بررسی کنیم.
این جستار ما را به ژرفای تاریخ خودِ طبیعت می‌برد و پیش‌تر، تا بوم‌شناسی خیال در کودکی، که تمام اعمال خلاقانه‌ بعدی از آن نضج می‌یابد.


نویسنده: ادیت کاب
مترجم: سید محمد بهروز

لینک خرید:
http://www.jdmpress.com/books/652

@NobangAndisheh