#رباعیخوانی> زندهیاد «
حسین منزوی»
•
دستی که به دستِ من بپیوندد نیست
صبحی که به روی ظلمتم خندد نیست
زنجیر، فراوانِ فراوان، اما
چیزی که مرا به زندگی بندد نیست
عاشق به هوای دیدنت میآید
با شوقِ به بر کشیدنت میآید
آه، ای گلِ آتشین! شقایق! هشدار؛
این دست برای چیدنت میآید
خورشید سحرگه که به عالم تابید
در رهگذرش ذرّۀ کوچک را دید
کز خاک به افلاک شتابان میگفت:
ای عشق! مدد کن که رسم تا خورشید
بس مرثيهها نوشته و آمدهام
غربتها درنوشته و آمدهام
ای ساحلِ امن! تا رسیدن به تو، من
از توفانها گذشته و آمدهام
زیبایی، دلفریب و زیبا، گُلِ من!
آری زیبا، ولی دریغا گلِ من!
گیرم که به هر برگ، بهاری داری
در پاییزم شکفتی امّا، گل من!
در چشمت آسمانِ بازی داری
با او از هر ستاره، رازی داری
افراشته گیسوانِ نیلی در باد
چون قامتِ فتح اهتزازی داری
ای سروِ بلندِ سرنگون افتاده
از تیشۀ ناگهان زبون افتاده
تا خونت کی ز تیشه دامان گیرد
آزادی! ای به خاک و خون افتاده!
•
•
> به نقل از کتابِ «گوشۀ تماشا»
> رباعی؛ از نیما تا امروز
> پژوهشِ
#سیدعلی_میرافضلی•
#رباعی #حسین_منزوی•
> امروز، یکمِ مهرماه، زادروزِ زندهیاد «
حسین منزوی»، غزلسرای نامدارِ روزگارِ ماست؛ زادۀ یکم مهرماهِ ۱۳۲۵، درگذشتۀ شانزدهمِ اردیبهشتِ ۱۳۸۳.
•
•
@NaaKhaaNaa