#سفر_به_آسمان_هفتم (۴)

#الحفیظ ـ نگهدار

فایده‌ی ترمز را می‌دانیم، همینطور اینکه چرا ماشین‌ها ایربگ دارند، و فایده‌ی کمربند ایمنی چیست. و بعد، خداوند را فراموش می‌کنیم...

الحفیظ

وقتی احساس می‌کنی جانت در خطر است، یا اینکه سلامتی‌ات در خطر بیماری است، یا فرزندت از تو دور است و می‌ترسی گرفتار دوستان بد شود، یا مالی که به زحمت جمع‌آوری کرده‌ای در معرض هدر رفتن است، اینجاست که می‌دانی نیازمندِ دانستنِ یکی دیگر از نام‌های پروردگارت هستی: الحفیظ یا نگهدار...

می‌دانی که باید ایمانت به این نام بزرگ را نو کنی. الان وقت مناسبی است برای فکر کردن و تامل در این نام.

علامه سعدی ـ رحمه الله ـ می‌گوید: «الحفیظ کسی است که آفریدگان خود را حفظ می‌کند و علمش آنان را در بر گرفته، و دوستان خود را از افتادن در گناهان و مهلکه‌ها حفظ می‌کند و در حرکات و سکناتشان نسبت به آنان لطف دارد».

اوج امنیت و نگهداری نزد اوست. آرامترین لحظات تو لحظه‌های با او بودن است.

او بندگانش را حفظ می‌کند، برای همین است که همیشه می‌گوییم: خداوندا مرا از روبرویم، و از پشت سر، و از راست و از چپ و از بالای سرم حفظ کن، و به عظمت تو پناه می‌برم که از زیر پاهایم غافلگیر شده و کشته شوم (اللَّهُمَّ احْفَظْنِي مِنْ بَيْنِ يَدَيَّ وَمِنْ خَلْفِي، وَعَنْ يَمِينِي وَعَنْ شِمَالِي، وَمِنْ فَوْقِي، وَأَعُوذُ بِعَظَمَتِكَ مِنْ أَنْ أُغْتَالَ مِنْ تَحْتِي) (بخشی از اذکار صبح و شام)

تو از او هاله‌ای محافظتی می‌خواهی که از شش جهت حفظت کند. چیزی که فقط او می‌تواند.

می‌خواهی که شنوایی و بینایی‌ات را نگه‌دارد. برای همین در اذکار صبح و شام می‌گویی: خداوندا مرا در شنوایی‌ام عافیت ده، خداوندا مرا در بینایی‌ام عافیت ده...

اگر شنوایی و بینایی‌ات را از دست بدهی، دستگاهی که با آن می‌توانی جهان را بفهمی از دست داده‌ای... آنگاه در عزلتی تاریک گرفتار می‌شوی. دنیا با سکوتش خفه‌کننده می‌شود.

{قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَخَذَ اللّهُ سَمْعَكُمْ وَأَبْصَارَكُمْ وَخَتَمَ عَلَى قُلُوبِكُم مَّنْ إِلَهٌ غَيْرُ اللّهِ يَأْتِيكُم}

(بگو به نظر شما اگر الله شنوایی و بینایی شما را بگیرد و بر دلهایتان مهر زند آیا جز الله کدام معبودی است که آن را به شما پس دهد؟)

حفیظ کسی است که شنوایی تو را حفظ می‌کند، همان شنوایی که شاید با آن به حرام هم گوش می‌دهیم، که اگر بخواهد در لحظه‌ای آن را از ما می‌گیرد. نگاهی را حفظ می‌کند که چه بسا با آن به حرام هم می‌نگریم...

و مهم‌تر از همه دین ما را حفظ می‌کند... برای همین در سجده‌هایمان اینگونه مناجات می‌کنیم: ای گرداننده دلها، دل مرا بر دینت پایدار گردان...

بی‌راهه...

اگر او دلت را بر دینش پایدار نگرداند شبهات و شهوات تو را خواهند ربود...

چه علمایی که عمر خود را بین کتاب و قلم صرف کردند، اما خداوند نخواست عقیده‌شان را حفظ کند، برخی کفر ورزیدند و برخی دیگر گرفتار بدعت‌ها شدند و تو، با همین علم اندکت همچنان به خداوند سجده می‌بری. چرا؟ چون آن نگهدار، دینت را حفظ کرده است.

#چون_تو_الله هستی