شب، سنگین‌تر از پیش بر سینه‌ام نشست، و ماه در آبیِ خاموش آسمان خندید؛ گویی طعنه‌ای به جانِ خسته‌ام می‌زد. اگر فردا نیاید، چه غم؟ جهان، قرن‌هاست که به لبخندِ من نیازی ندارد. چگونه بگویم که حتی مرگ نیز مرا نمی‌پذیرد؟ چه تلخ است بازگشتن به این خاک، وقتی حتی آسمان…