فتوای صدر اما از سوی دیگر مراجع وقت شیعه، به‌جز آیت‌الله خمینی، مورد استقبال قرار نگرفت. در تابستان ۱۳۵۲ شیخ احمد کفتارو، مفتی اعظم سنی سوریه و وفادار به رژیم علوی سوریه، در دیدار با آیت‌الله محمد کاظم شریعتمداری از او خواست علویان را به عنوان مسلمان به رسمیت بشناسد. شریعتمداری واکنشی به درخواست کفتارو نشان نداد.

اما روحانی جوان دیگری بود که در تحکیم روابط شیعی-علوی نقش داشت: سید حسن شیرازی. وی با برپایی سازمان الشباب الحسینی علیه عبدالکریم قاسم و برادران عارف زندانی شد تا انکه به پیشنهاد دوست نزدیکش، مصطفی خمینی، به لبنان و سوریه رهسپار گشت.
شیرازی در دمشق حوزۀ علمیه زینبیه را بنیان گذاشت. با قدرت‌گیری شیرازی در شامات، حافظ اسد او را مهره‌‏ای پرتوان دید که می‌توانست بر ضد عراق و حتی موسی صدر ــ در صورت جدایی او از دمشق ــ بکار گرفته ‌شود. وابستگی به دمشق نیز می‌‏توانست پشتیبانی نیرومند را برای شیرازی به ارمغان آورد.
در چنین شرایطی بود که شیرازی پای در راهی گذاشت که صدر باز کرده بود و در ۲۶ آذر ۱۳۵۱ بر همسانی باورهای علویان با شیعیان ۱۲ امامی پای فشرد و گفت: «دو کلمه "علویون" و کلمه "شیعه" دو کلمه مترادف یکدیگرند. بنابراین، هر شیعه‌‏ای عقیدهٔ علوی دارد و هر علوی دارای مذهب شیعه می‏‌باشد.»

تصمیمات صدر و شیرازی نزدیکی علویان سوریه با شیعیان را تضمین کرد و مشروعیت مذهبی را برای سوریه اسد فراهم ساخت. گرچه خاندان اسد نفوذ مراجع شیعی در سوریه نپذیرفتند، از زمان فتوای جسورانۀ صدر تا ماه پیش منافع سوریه و شیعیان لبنان در هم تنیده بود.

https://x.com/arashreisi/status/1877337281826025564?t=JCEApC9kHvC2LR0tLP9WNA&s=19


@Iran_simorgh