فیلم‌ها و سریال‌های تروریستی احتمالاً پس از رویداد یازده سپتامبر خود تبدیل به سبکی شده‌اند، چه گاه واقع‌گرایانه و چه داستانی (البته داستانی‌هایش هم ارائه‌ای واقع‌گرایانه دارند اما منظورم این است که داستان‌های‌شان رخ نداده‌ و حاصل خیالِ نویسنده‌ای بوده باشند). این سبک طبیعتاً مانند سبک جاسوسی، که به‌ویژه در دوران جنگ سرد در اوج بود، به خاطر هیجان و تنش‌های داستانی و به‌ویژه ارایه‌ی انبوهی اطلاعات درباره‌ی شیوه‌ی کار تروریست‌ها و نیز شیوه‌ی کار شاخه‌های امنیتی در حکومت‌ها سبک جذابی هم هست؛ به‌ویژه برای کسانی هم‌چون من که امروزه جنبه‌ی سرگرمی و نه آموزشی و فلسفیِ اثر برای‌شان مهم است و این که اگر سریالی را دنبال می‌کنند می‌خواهند برای مدتی آن‌ها را از زندگی‌شان جدا کند! و فراموش نشود که امروزه تروریست‌ها بسیار متنوع شده‌اند ــ هر چند حوزه‌ی ایران‌زمین (خاورمیانه) هنوز مرکز اصلی رشدِ چنین اندیشه‌هایی باشد ــ که این هم بر جذابیت اثر، به‌ویژه برای ما، می‌افزاید! دنباله 👇 @IfilmReview