در باب "سره گرایی" و "اصطلاحات پزشکی" برای بنده حقیر، همواره، در طول مدت کار و تدریسم در دانشگاه علوم پزشکی تهران، سوالی بنیادین در باب جایگاه سره گرایی در علوم پزشکی مطرح بوده است. حقیر با توجه به پیشینه تحصیلی و شغلی ام در دانشگاه علوم پزشکی تهران، سالهاست که به تدریس درس اختصاصی  "اصطلاحات پزشکی" که اتفاقا از نظر دانشجویان تمام گروه های پزشکی، پیراپزشکی، پرستاری و مامایی درسی مهم، فنی و اعتبارآور است اشتغال دارم. سیاست دانشگاه های علوم پزشکی در راستای تدریس این درس این است که  دامنه وسیعی از اصطلاحات تخصصی پزشکی غیر فارسی (عموما لاتین و یونانی و برخی هم انگلیسی و یا آلمانی) به دانشجویان آموخته شود، کلیه واژگان ریشه شناسی شوند، ساختار واژه به لحاظ ساختواژی تحلیل گردد، پایه ها (که عموما بر اعضای بدن یا هستارهای مرتبط با آنها دلالت دارند) و نیز وندها (که وقایع بالینی محقق شده بر اعضای بدن را رمزگذاری می‌کنند) با دقت، مشخص و واکاوی گردند و در نهایت، دوستان چه در محیط آموزشی دانشگاه و چه در محیط های بالینی ملزم و  موظف شوند که این اصطلاحات را، با جدیت، تعصب و غرور شغلی در نوشتار و گفتارشان به خدمت گیرند تا بر زبان تخصصی حرفه شان مسلط شوند. به دیگر بیان، جماعتی از دوستان کادر درمان هر نیمسال، ملزم، مجبور، موظف و تشویق می شوند که واژه های غیرفارسی حرفه ای شان را بیاموزند و در محیط کار به کار ببرند  و چنین است که هرچه بهتر آموخته باشند نمره بهتری هم می گیرند (ناگفته نماند که ایشان، در محیط های بالینی که واحدهای کارورزی خود را می گذرانند نیز  رصد می شوند که چون مردم عادی سخن نگویند و از واژگان تخصصی پزشکی استفاده کنند تا تفاوت  جایگاه حرفه ای شان را به معرض نمایش بگذارند). چند سال پیش، کتابچه ای دیدم مشتمل بر واژه های تخصصی رشته دندان پزشکی که فرهنگستان محترم علوم پزشکی در آن زمان تصویب کرده بود. از آنجا که آن موقع زبانشناسی می خواندم و می دیدم که برخی اساتید نازنینمان از جمله استاد فقید، روانشاد دکتر یدالله ثمره و نیز استاد فرزانه ام سرکار خانم دکتر ایران کلباسی چطور بر استفاده از واژه های فارسی تاکید داشتند و بر این امرحساس بودند، این تناقض همیشه دغدغه ی ذهنی ام باقی ماند. اینکه از یک سو اندیشمندان و بزرگانی در یک نهاد، چنین واژه های وزینی را تصویب می کنند و ازسوی دیگر و در نهادی دیگر، این کاربرد واژه های فنی و حرفه ای غیر فارسی است که به عنوان واحدی مهم و تخصصی در دانشگاه تدریس می شود، دوستان ملزم به استفاده از آنها می شوند و آگاهند که این الزام، نه تنها نمره واحد درسی شان در دانشگاه را ارتقا می بخشد، بلکه در محیط های علمی و بالینی، اعتبار و احترام بیشتری برایشان به ارمغان می آورد. اعتباری علمی و حرفه ای که از رهگذر آموزش نظام مند واژگان یونانی و لاتین محقق می گردد. https://t.center/HistoricalLinguistics