میراث ( دولت رفاهِ ) ترودو و فربه‌شدن بخش دولتی چنانکه در نمودار پیداست، برای مردم کانادا به شرح زیر است: افزایش هزینه‌های اجتماعی؛ ترودو بر ارائه برنامه‌های اجتماعی و هزینه‌های بالای رفاهی تأکید داشته، از جمله برنامه‌های افزایش حمایت‌های معیشتی، کمک به خانواده‌ها، پرداخت‌های نقدی و ارتقای خدمات بهداشتی و درمانی. اگرچه هدف این سیاست‌ها حمایت از گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه است، اما هزینه‌های سنگین ناشی از اجرای این برنامه‌ها فشار زیادی به بودجه دولتی وارد کرده و کسری بودجه را افزایش داده است. مالیات‌های بیشتر: یکی از راهکارهای ترودو برای تأمین بودجه افزایش مالیات‌ها بوده است. افزایش مالیات بر درآمد، سرمایه و سود شرکت‌ها به دلیل فشار بر بخش خصوصی موجب کاهش سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی شده و کسب‌وکارها را با چالش‌های مالی مواجه کرده است. سیاست‌های مهاجرت: دولت ترودو در سیاست‌های مهاجرتی خود تلاش کرد تا دروازه‌های کانادا را به روی مهاجران باز نگه دارد؛ نتیجه‌ی این سیاست مخرب در عمل فشار بر زیرساخت‌های اجتماعی و خدمات عمومی مانند مسکن و بهداشت را افزایش داده و بر عرضه مسکن تأثیر مستقیم گذاشته. سیاست‌های انرژی: ترودو بر توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و کاهش کربن تأکید کرده و اقدام به وضع قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای کاهش انتشار کربن کرده است. با این حال، این سیاست‌ها باعث افزایش هزینه تولید انرژی و کاهش رقابت‌پذیری در بخش انرژی شده‌اند؛ به‌خصوص برای صنایع وابسته به سوخت‌های فسیلی. بی‌ثباتی‌ بازارهای سرمایه: سیاست‌های تجاری و مالی دولت ترودو، از جمله دخالت در بازارها و افزایش مقررات، باعث ایجاد بی‌ثباتی در بازارهای مالی کانادا شده است. این بی‌ثباتی بر کسب‌وکارها و اعتماد سرمایه‌گذاران تأثیر منفی گذاشته و مانع از رشد اقتصادی و ایجاد فرصت‌های شغلی جدید شده است. سیاست‌های مخرب دولت‌های رفاه، هرچند با هدف عدالت اجتماعی و کاهش فقر اقتصادی طراحی می‌شوند، اما در عمل می‌توانند زمینه‌ساز وابستگی، کاهش انگیزه تولید و تضعیف نوآوری و سرمایه‌گذاری در جامعه شوند. این سیاست‌ها به طور قطع به توزیع غیرمنصفانه منابع منجر می‌شوند، جامعه را در مسیر رکود اقتصادی و بی‌ثباتی اجتماعی قرار می‌دهند. 🆓 @freemarketeconomy