حین دویدن به خود می‌گویم: به رودخانه فکر کن، به ابرها. ولی واقعیت آن است که به هیچ‌چیز فکر نمی‌کنم. تنها کاری که می‌کنم، دویدن در آن خلأ مطبوع و ساخته‌ی خود، با آن سکوت اندوهگنانه است. چه باشکوه است آن. دیگران هر چه می‌خواهند، بگویند، چه اهمیتی دارد. "هاروکی موراکامی - از دو حرف میزنم از چه حرف میزنم"