دلم میخواست برات از دوست داشتنم بنویسم. از اینکه تو منو نجات دادی،زخم بال هامو بستی بهم گفتی: عیبی نداره اعتمادت از بین رفته، من کنارت میمونم و میشم چسب زخم رو زخمات. من دلم میخواست راجب همه‌ی قشنگی های تو وجودت بنویسم. اما منو ببخش، ناتوانم. نمیدونم چرا، دیگه نمیخوام بنویسم. من یکبار نوشتم و از اون دوست داشتن فقط نوشته ها باقی موند. اینبار نمینویسم،نشونت میدم. شاید به اندازه چیزی که باید نشونت ندم. اما نشونت میدم چقدر برام قشنگی و آره.