گزیده ای از نظرات هگل در باب ایران (۱) آسیا از دو بخش فراهم می آید- آسیای نزدیک و دور، این دو در ذات خود ناهمسانند، در حالی که چینیان و هندیان- دو قوم بزرگ آسیای دور که پیشتر از آنان سخن گفتیم – به نژاد آسیایی به معنای ویژه یعنی به نژاد مغولی وابسته اند و از این رو خوبی ویژه و متفاوت از خوی ما دارند، اقوام آسیای نزدیک، به تیره قفقازی یعنی اروپایی وابسته اند. اینان با غرب پیوستگی دارند، در حالی که اقوام آسیا دور مردمانی یکسره جدا افتاده اند. بدین دلیل هر اروپایی که از ایران به هند برود به ناهمسانی شگرفی میان هند و ایران پی می برد. در حالی که در ایران هنوز خود را در خانه اش احساس می کند و به سرشت ها و جوانمردی هاو عاطفه های انسانی بر می خورد؛ همین که از رود سند بگذرد (و به ناحیه چین و هند درآید) نکوهیده ترین صفت ها را در هر گوشه و کنار جامعه می یابد. با امپراتوری ایران، نخستین گام را به پهنه تاریخ پیوسته می گذاریم؛ ایرانیان نخستین قوم تاریخی هستند؛ ایران نخستین امپراتوری از میان رفته (تاریخ) است. در حالی که چین و هند در وضعی ثابت مانده اند و تا زمان ما همچنان به شیوه طبیعی و گیاهی زیسته اند؛ تنها ایران میدان آن رویدادهاو دگرگونی هایی بوده است که از وضع زیستن تاریخ حکایت دارد. اگر امپراتوری های چین و هند جایگاهی برای خود در تاریخ داشته اند،تنها از دیدگاه خودشان و ما(نه همسایگان و جانشینانشان)بوده است. ولی از ایران است که نخست بار آن فروغی که از پیش خود می درخشد و پیرامونش را روشن می کند سر بر می زند. زیرا روشنائی زردشت به جهان آگاهی، به روح، به عنوان چیزی جدا از خود متعلق است. در جهان ایرانی، یگانگی ناب و والایی را می یابیم که هستی های خاصی را که جزء ذات آنند؛ به حال خود آزاد می گذارند؛ - همچون روشنایی که تنها نشان می دهد که اجسام به خودی خود چه هستند؛- این یگانگی تنها از آن رو به افراد فرمان می راند که ایشان را یر انگیزد تا خود نیرومند شوند و راه تکامل در پیش گیرند و فردیت خویش را استوار کنند. روشنائی هیچگونه فرقی (میان هستی ها) نمی گذارد: بر پارساو گناهکار و بلند و پست یکسان می تابد و بر همه، به یک اندازه برکت و بهروزی ارزانی می کند؛ روشنایی تنها هنگامی جانبخش است که با چیی (جز خودو) جدا از خود پیوند یابد و بر آن تاثیر کند و آن را بپرورد. روشنایی، ضد تاریکی است و این تضاد، اصل کوشندگی و زندگی را بر ما آشکار می کند. اصل تکامل با تاریخ ایران آغاز می شود. پس آغاز تاریخ جهانی به معنای درست از اینجاست؛ زیرا صلاح اصلی روح در تاریخ آن است که به (حالت) درون بودگی بی پایان ذهنیت برسد و از راه تضاد مطلق ( با طبیعت،سرانجام) بر سازندگی کامل دست یابد. بدینسان انتقالی که ما(از مرحله پیشین تاریخ به مرحله تاریخ ایران)باید انجام دهیم، تنهادر حوزه مثال (و عامل نظر)است، و نه در اوضاع واقعی تاریخی. ادامه از بخش دو #آرشیو_ایرانمهر @Ariyamehr_2581 @list_Arshiv