اندیشیدن تنها راه نجات

🔴 عناصر اصلی #لذت از نگاه فیلسوفی خوشگذران و لذت جو!

‍ #اپیکور، فیلسوف لذت

به نظر اپیکور،وظیفه فلسفه عبارت است از کمک به ما در تعبیر و تفسیر سائقه های تألم و خواسته ها و امیال نامشخص و مبهم خودمان،و بنابراین رهانیدن ما از طرح های نادرست برای خوشبختی.

آنچه بی درنگ فلسفه ی اپیکور را متمایز می ساخت تأکید او بر اهمیت لذات جسمانی بود:«لذت،آغاز و غایت زندگی سعادتمندانه است.»...


⭕️ امّا مراد #اپیکورس از “لذت” چیست؟!
نکته ی شگفت انگیز در خصوص فیلسوف لذت این است که او خانه بزرگی نداشت.
غذایش ساده بود.آب می نوشید و نه شراب و شامش،نان،سبزی و به اندازه کف دست زیتون بود.
او نمی خواست کسی را بفریبد.به عقیده او عناصر ضروری لذت،هرقدر هم سهل الوصول نباشند،اما خیلی گران نیستند.
خوشبختی از دیدگاه او فهرستی شامل سه مورد بود:


■ 1- #دوستی؛
اپیکور می گفت:« بین تمام نیکی هایی که حکمت برای ما در بر دارد،دوستی پربهاترین است.»
ما وجود نداریم مگر وقتی کسی باشد که بتواند ببیند ما وجود داریم.آنچه می گوییم هیچ معنایی ندارد مگر زمانی که کسی بتواند ما را بفهمد.در میان دوستان بودن یعنی همواره هویت خود را تأیید کردن.
دوستان حقیقی،ما را براساس معیارهای دنیوی نمی سنجند،آن ها به خود اصلی ما علاقه دارند.

■2-#آزادی؛
« ما باید خود را از زندان امور روزمره و سیاست روزمره رها کنیم!»
اپیکور و دوستانش خود را از اشتغال در دنیای تجاری آتن کنار کشیدند و زندگی ساده تری را در پیش گرفتند.
آن ها با جدا کردن خویش از ارزش های آتن،دیگر خود را بر مبنای مادی ارزیابی نمی کردند.نیازی نبود از دیوارهای برهنه خجالت زده شوند،و فخرفروشی و تظاهر به طلا سودی نداشت.

■3-#تفکر(ویا به عبارت بهتر “تحلیل امور”)
برای اضطراب درمان های معدودی وجود دارد که بهتر از تفکر باشند. با نوشتن مشکل روی کاغذ یا حرف زدن از آن در مکالمه،اجازه می دهیم ویژگی های اصلی آن ظاهر شود و با شناخت ماهیتش،اگر نه خود مشکل،ولی ویژگی های آزارنده ثانویه اش-گیجی و سردرگمی،
جابجایی و تحیر-را برطرف کنیم.
اپیکور به ویژه این دغدغه را داشت که خود و دوستانش بیاموزند که اضطراب ها و نگرانی های خود را درباره پول،بیماری،مرگ و امور فراطبیعی تحلیل کنند.
اگر کسی به طور عقلانی به میرایی و فناپذیر بودن بیندیشد،از نظر اپیکور،در می یابد که پس از مرگ چیزی جز فراموشی و نسیان وجود ندارد،و « بیهوده است که از قبل نگران چیزی باشیم که چون فرا رسد مشکلی نمی آفریند.»
تحلیل سنجیده و حساب شده،فکر را آرام می کند.

🔸اصل استدلال اپیکور این است که اگر پول داشته باشیم ولی از نعمت دوستان،آزادی و زندگی تحلیل شده محروم باشیم،هرگز واقعا خوشبخت نخواهیم بود.و اگر از این سه نعمت برخوردار باشیم ولی پول نداشته باشیم،هرگز بدبخت نخواهیم بود.

✍️ #آلن_دوباتن
📕 #تسلی_بخشی_های_فلسفه

⚛ @AndisheKonim

‍▪️میل ما به شک کردن ممکن است به وسیلهء این احساس درونی تضعیف شود که رسوم اجتماعی حتما پایه و اساس درستی دارند، حتی اگر دقیقا ندانیم این پایه و اساس چیست، زیرا بسیاری از مردم مدتی طولانی به آنها پایبند بوده اند. نامعقول به نظر می رسد که جامعه ما به شدت درباره عقایدش دچار اشتباه باشد و فقط ما از این امر آگاه باشیم.
ما شکهای خود را فرو میخوریم و از گله پیروی میکنیم، زیرا نمیتوانیم خود را پیشگام حقایق دشواری بدانیم که پیش از این ناشناخته بوده است.

👤 #تسلی_بخشی‌_های_فلسفه
📚 #آلن #دوباتن


⚛ @AndisheKonim

‍ ▪️ #فردریش #نیچه می گوید:

برای اعتقاد به اینکه شراب شادی آور است باید مسیحی بود،یعنی به چیزی عقیده داشت که نزد من کاملا موهوم است.
این روزها مسیحی بودن ناشایست است.
الکل و مسیحیت،دو مخدر بزرگ اروپا هستند.

چگونه عهد جدید (انجیل) در هنگام رویارویی با سختی ها به ما تسلی می دهد؟با بیان اینکه خیلی از این سختی ها اصلا سختی نیستند بلکه فضیلت هستند:

اگر کسی نگران ترس و کمرویی است عهد جدید می گوید:
خوشا به حال حلیمان، زیرا آنان وارث زمین خواهند شد (متی،باب5،آیه5).

به روایت نیچه،مسیحیت از افکار بردگان ترسوی امپراطوری روم نشات گرفته است،بردگانی که دل و جرئت صعود،به ارتفاعات را نداشتند و بنابراین برای خودشان فلسفه ای ساختند که ادعا می کرد رفتارهای حقیرانه ی آن ها دلپذیر است.آنها می خواستند از مولفه های واقعی رضایت خاطر (مقام،رابطه ی جنسی،مهارت عقلانی و فکری،خلاقیت) بهره مند شوند،ولی شجاعت نداشتند سختی هایی را تحمل کنند که لازمه ی این چیزهای خوب است.بنابراین،عقیده ی ریاکارانه ای را رواج دادند که همان چیزی را لعن و نفرین می کردند که دوست داشتند؛ولی آن قدر ضعیف بودند که نمی توانستند برای کسب آن مبارزه کنند،و همزمان چیزی را می ستودند که دوست نداشتند.ولی تصادفا از آن بهره مند بودند."ضعیف بودن" به "خوب بودن"،"حقارت" به "فروتنی" و فرمانبرداری از افراد مورد تنفر، به اطاعت و به بیان صریح نیچه "ناتوانی از انتقام گیری" به "بخشایش" بدل شد.به هر احساس ضعفی روکشی از نامی تطهیر کننده دادند و آن را چنین به شمارآوردند:"عملی اختیاری چیزی خواستنی،انتخابی،نوعی عمل،نوعی موفقیت" .مسیحیان معتاد به مذهب راحت طلبی در نظام ارزشی خود به چیزی الویت دادند که آسان بود نه مطلوب،و به این ترتیب زندگی را از قوایش تهی ساختند.

داشتن دیدگاه مسیحی درباره ی سختی محدود به مسیحیان نیست.این امر نوعی امکان روان شناختی همیشگی است.همه ی ما در چنین مواردی مسیحی می شویم: وقتی نسبت به چیزی ابراز بی تفاوتی می کنیم که در خفا بدان مشتاقیم ولی از آن بی بهره هستیم،وقتی سرخوشانه می گوییم به عشق یا مقام ،پول یا موفقیت،خلاقیت یا تندرستی احتیاج نداریم _در حالی که طعم تلخی گوشه های دهانمان را جمع می کند.

نیچه می خواست بگوید چگونه با مشکلات خود روبرو شویم؟او از ما می خواست همچنان به چیزهای مورد علاقه خود عشق بورزیم،حتی وقتی آن ها را در اختیار نداریم و ممکن باشد که هرگز بدانها دست پیدا نکنیم.به عبارت دیگر در برابر وسوسه ی تحقیر و شریرانه نامیدن خوبی هایی که دستیابی بدانها دشوار است مقاومت کنیم.شاید زندگی خود نیچه بهترین مثال این الگوی رفتاری باشد.

👤 #آلن_دو_باتن
📚 #کتاب #تسلی_بخشی_های_فلسفه


⚛ @AndisheKonim