🌾ا﷽ا
🎉📚 گزیده های ناب برترین کتب روانشناسی
با همراهی دکتر میرسعید جعفری
"درمانگر و مربی بین المللی راه حل محور مورد تایید مرکز درمان های کوتاه هلسینکی"
@SFBTherapistwww.sfbt.ir وبسایت
اینستاگرام: sfbt_ir@
@Shjafari17 🍀
یکی از ماندگارترین آثار زخم روانی این است که همه چیز را به خودمان میگیریم. اساسا اتفاقی در جهان پیرامونی نمیتواند رخ دهد که به نوعی با ما اصطکاک پیدا نکند: اگر کسی اخم کرده، حتما از دست من عصبانی است، اگر کسی جواب پیامی گروهی را نداده به خاطر حضور من بوده، اگر دو نفر دارند در خیابان دعوا میکنند حتما پای من در میان است... پیام این نیست که خودمان را نادیده بگیریم یا آدمهای دیگر مشکل ارتباطی ندارند، پیام این است که پیش از تصمیم درونی درباره اینکه همه چیز به ما ربط دارد، کمی توقف کنیم و اطمینان حاصل کنیم که واقعا مساله به ما ارتباط دارد.
بخش مهمی از رابطه های ما با دیگران بدون اطلاع آنها و صرفا در روان خودمان رخ میدهد. به مکالمات درونی که با دیگران داریم باید بیشتر دقت کنیم. پیش میآید که فراموش میکنیم این مکالمه ها صرفا در ذهن ما رخ داده و طرف مقابل هیچ ایده ای درباره آنها ندارد. وقتی فراموش میکنیم از دیگری توقع واکنش به چیزهایی داریم که هرگز گفته نشده است. از سوی دیگر، در برخی رابطه ها اتفاقا بهتر است که یکسری حرفها را در ذهن خود بزنیم تا متوجه شویم کدام حرف را باید به دیگری زد و کدام حرف را خود نیاز داشتیم که بشنویم.
ما کمتر در مورد مسائل خوشایند و مواردی که موثر واقع شده است با دیگران صحبت میکنیم. در عوض بیشتر گفتگوهایمان بر محور درد و رنج و شکایت است. در اینباره بیشتر فکر کنیم.