✳️ اینجا بمان!
ای قلب آشفته، آرام، آرام، آرام!
این، تنها قفس سینه نیست که برای تو تنگ است.
تو، در سراسر جهانی چنین ستمگر و بیایمان، احساس فشردگی، کوبیدگی، دردمندی، نفستنگی و خفگی خواهی کرد.
در سراسر جهانی چنین ستمگر، چنین بیایمان.
اما، این قفس، اگر تنگ است و تاریک، دردآفرین و دردبخش...
لااقل خانه توست
لااقل، مِلک توست
لااقل آشنای تو، رفیق تو، همسایه تو، همصدا، همسفر، همسخن، همپیاله، همدرد و همآرزوی توست.
اینجا بمان، بنال، بسوز، بمیر...
اما هرگز نگو: شاید آنجا آسودهتر باشم، آرامتر، آزادتر، بیدغدغهتر، خوشبختتر، راضیتر...
تو اینجا، در نزدیکترین فاصله با آسودگی، آرامی، آزادی، خوشبختی و شادمانی جای داری؛ در نزدیکترین فاصله...
ای قلب! آنچه را که دیگران تجربه کردهاند تجربه مکن مگر آنکه خالیِ خالیِ خالی باشی...
#نادر_ابراهیمی#آتش_بدون_دود(چاپ نهم، تهران: انتشارات روزبهان، ۱۳۹۴)
جلد ۳، صفحه ۱۱.
#آغاز_رمان@Ab_o_Atash