عکس از: هابل، ناسا، ESA؛ پردازش و مجوز: جودی اشمیت
علت این ساختار غیرعادی به شکل سهمی چیست؟ این حفره روشن که به نام LDN 1471 شناخته می‌شود، توسط یک ستاره در حال شکل‌گیری ایجاد شده است. این ستاره تازه متولد شده به عنوان منبع روشن در نوک این سهمی دیده می‌شود. این ستاره جوان در حال تجربه جریان‌های ستاره‌ای است که با مواد اطراف در ابر مولکولی برساووش برخورد می‌کند و باعث روشن شدن آن می‌شود. ما فقط یک طرف این حفره را می‌بینیم؛ طرف دیگر توسط غبار تاریک پنهان شده است. شکل سهمی به دلیل گسترش حفره‌ای است که توسط بادهای ستاره‌ای ایجاد شده و با گذشت زمان بزرگ‌تر شده است. دو ساختار دیگر هم در دو طرف این ستاره دیده می‌شود که به آن‌ها اشیای هربیگ-هارو می‌گویند و آن‌ها هم به دلیل برخورد جریان‌های ستاره‌ای با مواد اطراف به وجود آمده‌اند. اما علت خطوط روی دیواره‌های حفره هنوز ناشناخته است. این تصویر توسط تلسکوپ فض... 🔗
عنوان: پلوتو در شب عکس از: ناسا، دانشگاه جانز هاپکینز/ APL، موسسه تحقیقاتی جنوب غربی
این تصویر سایه‌دار، سمت شب پلوتو را نشان می‌دهد. در این نمای خیره‌کننده از فضا، خورشید ۴.۹ میلیارد کیلومتر (تقریباً ۴.۵ ساعت نوری) پشت این دنیای کم‌نور و دور قرار دارد. این عکس در جولای ۲۰۱۵ توسط فضاپیمای نیوهورایزنز گرفته شده است، زمانی که این فضاپیما حدود ۲۱ هزار کیلومتر از پلوتو فاصله داشت و تقریباً ۱۹ دقیقه از نزدیک‌ترین عبور خود از کنار پلوتو گذشته بود. این تصویر، پلوتو را که در کمربند کویپر قرار دارد، در یک سیلوئت دراماتیک نشان می‌دهد و همچنین لایه‌های مه‌آلود و پیچیده‌ی جو نازک آن را آشکار می‌کند. در بالای تصویر، چشم‌انداز هلالی غروب شامل مناطق جنوبی دشت‌های یخی نیتروژن است که اکنون به طور رسمی به نام "اسپوتنیک پلانیتیا" شناخته می‌شوند و کوه‌های ناهموار یخی آب در منطقه "نرگای مونتس" دیده می‌شوند.... 🔗
✨تلسکوپ فضایی هابل دورترین ستاره ای که تا به حال دیده شده را رصد کرد!
این ستاره ایرندل Earendel نام دارد و کمتر از 1 میلیارد سال پس از بیگ بنگ شکل گرفته است. ایرندل که در فاصله ی 12.9 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد حداقل ۵۰ برابر جرم خورشید جرم دارد و میلیون ها بار روشن تر است.
✨ ۱۰ هزار سال پیش نور حاصل از انفجار یه ستاره ی غول پیکر به زمین رسید. این ابرنواختر ( مرگ ستاره ) از خودش یه نوع ستاره نوترونی متراکم به نام تپ اختر به جا گذشته. این جسم مثل یه فانوس دریایی به طور مرتب هنگام چرخش روشن میشه و چنین منظره زیبایی رو نشون میده. دلیلشم اینه که بادهای ذرات از سطح تپ اختر بیرون میان و نزدیک به سرعت نور حرکت و فضای آشفته ای از ذرات باردار و میدان های مغناطیسی ایجاد میکنن که با گاز اطراف هم برخورد میکنن.
عنوان: آپولو ۱۲ و سورویور ۳ عکس از: ناسا، آپولو ۱۲، آلن بین - تصویر سه‌بعدی: کوین فرانک
عینک‌های قرمز/آبی‌تون رو بزنید و به سمت غربی "اقیانوس طوفان‌ها" روی سطح ماه نگاه کنید. این تصویر سه‌بعدی، فضانورد آپولو ۱۲، پیت کنراد رو نشون میده که در نوامبر ۱۹۶۹ به فضاپیمای سورویور ۳ سر می‌زنه. سورویور ۳ حدود ۲ و نیم سال قبل، در آوریل ۱۹۶۷، در دامنه داخلی یک دهانه کوچک فرود اومده بود. در افق و پشت دیواره دور دهانه، ماژول قمری آپولو ۱۲ به نام "اینتریپید" کمتر از ۲۰۰ متر (حدود ۶۵۰ فوت) دورتر فرود اومده بود، فاصله‌ای که به راحتی با راه رفتن روی ماه قابل پیمودن بود. این تصویر سه‌بعدی با دقت از دو عکس جداگانه (AS12-48-7133، AS12-48-7134) که روی سطح ماه گرفته شده بودن، ساخته شده. این عکس‌ها صحنه رو از دو زاویه کمی متفاوت نشون می‌دن، تقریباً به اندازه فاصله بین دو چشم انسان.... 🔗
امشب و فردا ببینید/ عبور تماشایی ایستگاه فضایی بین‌المللی از آسمان ایران
کاظم کوکرم،مدرس حوزه نجوم: 🔹امشب و فردا شاهد عبور تماشایی و بسیار پرنور ایستگاه فضایی بین المللی از آسمان ایران خواهیم بود. بسیاری از مردم که شامگاه چهارشنبه ۲۳ آبان عبور ایستگاه فضایی بین‌المللی را در آسمان مشاهده کردند، شاید تصور کرده باشند که یک هواپیما در حال عبور از بین ستارگان است. 🔹 نکته جذابی که وجود دارد این است که این شب‌ها، سیاره زهره را پس از غروب با روشنایی بسیار چشمگیر در افق مغرب با چشم غیرمسلح می‌بینیم و اتفاقا روشنایی ایستگاه فضایی نیز به اندازه سیاره زهره است و از این رو تشخیصش برای عموم مردم در زمان‌هایی که اشاره می‌کنم، آسان خواهد بود. 🖥@znu_astronomy
این منطقه‌ی بزرگ و مه‌آلود نزدیک به ستاره‌ی درخشان اُمیکرون پرسئی، تصویری از تضادهای کیهانی را به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تلسکوپی، مجموعه‌ای رنگارنگ از غبار، گاز و ستاره‌ها دیده می‌شود که حدود ۳ درجه از آسمان را در لبه‌ی ابر مولکولی پرسئوس، در فاصله‌ای حدود ۱۰۰۰ سال نوری از ما، پوشش می‌دهد. ستاره‌ی اُمیکرون پرسئی که در هاله‌ای آبی‌رنگ از غبار و نور منعکس‌شده از ستارگان قرار گرفته، کمی به سمت چپ مرکز تصویر دیده می‌شود. درست زیر آن، خوشه‌ی ستاره‌ای جوان IC 348 قرار دارد که به‌تازگی توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب مورد بررسی قرار گرفته است. در قسمت بالای راست تصویر، ابر غبار تیره و بین‌ستاره‌ای Barnard 3 به شکل سایه‌ای در برابر درخشش قرمز رنگ گاز هیدروژن دیده می‌شود. این غبارهای کیهانی معمولاً ستارگان تازه‌متولدشده و اجرام ستاره‌ای جوان را از دید تلسکوپ‌های نوری پنهان می‌کنند. با توجه به فاصله‌ی تخم... 🔗
✅ منطقه Rho Ophiuch منطقه‌ای پر از سحابی‌ها، گاز و ستارگان با اندازه‌ها و سنین مختلف است که تقریباً 390 سال نوری از زمین فاصله دارد و مکانی عالی برای مطالعه ستاره‌های جوان است.
⚡️ نزدیک ترین سیاه چاله به زمین در فاصله ی 1560 سال نوری از ما قرار گرفته
⚡️سیاه چاله های بزرگ سرد هستند و در مقابل، سیاه چاله های کوچک داغ می باشند
⚡️آلبرت انیشتین در سال ۱۹۱۵ میلادی با حل معادلات مرتبط با نسبیت عام توانست به حضور سیاهچاله‌ها پی ببرد
⚡️سیاهچاله‌ها فضا-زمان را طوری خم می‌کنند که هر جرمی با عبور از کنار آن منحرف می‌شود
⚡️ سیاهچاله هایی با جرم ستاره ها جرمی برابر با ۳ تا ۱۰ برابر جرم خورشید را دارند، اما سیاهچاله های ابرپرجرم تا میلیون ها و حتی میلیارد ها برابر جرم خورشید هستند #سیاه_چاله 🌒@znu_astronomy
عنوان: کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC 1365 از تلسکوپ وب عکس از: ناسا، اسا، سی‌اس‌ای، جنیس لی (NOIRLab) - پردازش: آلیسا پاگان (STScI)
کهکشان NGC 1365 تنها ۵۶ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی کوره (Fornax) قرار گرفته است. این کهکشان مارپیچی میله‌ای بزرگ حدود ۲۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، یعنی دو برابر اندازه کهکشان راه شیری خودمان. این تصویر واضح که توسط ابزار مادون قرمز میانی تلسکوپ فضایی جیمز وب گرفته شده، جزئیات خیره‌کننده‌ای از این کهکشان زیبا را در نور مادون قرمز نشان می‌دهد. میدان دید تلسکوپ وب حدود ۶۰ هزار سال نوری از NGC 1365 را پوشش می‌دهد و هسته کهکشان و خوشه‌های ستاره‌ای تازه متولد شده را بررسی می‌کند. شبکه پیچیده‌ای از رشته‌های غباری و حباب‌ها توسط ستاره‌های جوان در امتداد بازوهای مارپیچی که از میله مرکزی کهکشان بیرون می‌آیند، ایجاد شده است. اخترشناسان معتقدند که میدان گرانشی میله NGC 1365 نقش مهمی در تکامل این کهکشا... 🔗
سحابی هلال چطور به وجود اومده؟ این سحابی که شبیه یه پیله فضایی در حال شکل‌گیریه، توی مرکز عکس دیده میشه و توسط درخشان‌ترین ستاره‌ای که توی مرکزشه ساخته شده. یکی از فرضیه‌های اصلی می‌گه که سحابی هلال حدود ۲۵۰ هزار سال پیش شروع به شکل‌گیری کرده. در اون زمان، ستاره بزرگ مرکزی به یه ستاره ولف-رایه (WR 136) تبدیل شده بود و لایه‌های بیرونی خودش رو با بادهای ستاره‌ای قوی از دست می‌داد، به طوری که هر ۱۰ هزار سال، جرمی معادل جرم خورشید ما رو به بیرون پرتاب می‌کرد. این باد با گازهای اطراف که از یه مرحله قبلی باقی مونده بودن برخورد می‌کرد و اونا رو به یه سری پوسته‌های پیچیده فشرده می‌کرد و باعث درخشش‌شون می‌شد. سحابی هلال که با نام NGC 6888 هم شناخته میشه، حدود ۴۷۰۰ سال نوری از ما فاصله داره و توی صورت فلکی ماکیان قرار گرفته. احتمالاً ستاره WR 136 توی یک میلیون سال آینده یه انفجار ابرنواختری رو تجربه می‌کن... 🔗
تصاویر ارسالی تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا از مرکز کهکشان راه شیری که با استفاده از دو طیف مختلف نور مادون قرمز و اشعه ایکس با زیبایی تمام به تصویر کشیده شدن
