داستان زندگی شهدا

✔️وصیت‌نامه‌های جنگ

وصیت‌نامه شهید اکبر قدیانی چند ساعت قبل از شهادت

◀️ بسم الله الرحمن الرحیم
وصیت نامه اکبر قدیانی
ما زخم خوردگان تیره ترین، سردترین، بلندترین شبهای جور بودیم. ما شلاق خوردگان یلدای ستم بودیم. اولین شعاع فجر را که دیدیم، خیز گرفتیم؛ عاشقانه بسوی شفق دویدیم تا در چشمه خونین خورشید، زخم های استخوان گداز خویش را بشوییم که ثابت کنیم سرخی بالاترین رنگ است، نه سیاهی. که سیاهی می پوشد، سرخی می شوید و جلادان تاریخ را رسوا می کند. «ما زنده از آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما عدم ماست». سپیده دم خونین عشق فرا رسید دوستان. ای برادر، ای خواهر، تو را فقط یک پیام، تو را فقط یک وصیت، تو را فقط آخرین حرف…. که؛ «خدایا، خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را نگهدار».
التماس دعا دارم. اکبر قدیانی/ ۹ اردیبهشت ۱۳۶۱

منبع: سایت قدیانی


#وصیت‌_نامه_جنگ
#شهید_اکبر_قدیانی
#امام_خمینی
#ولایت
#انقلاب
#محرم_الحرام_۱۴۰۱ ه ش

#الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَـــ الْفَـــرَج🏴

@zendegishahid

@zendegishahid
‍ ‍ #همت پدر تمام فرزندان شهداست!

ح‌سین ق‌دیانی:

دخترخانمی دیروز برایم در دایرکت پیام داد که؛ "فلانی! ناسلامتی خودت هم مثل من، فرزند یک شهید معمولی، غیرشاخص و درجه‌ی ۲ هستی! خسته نشدی از این همه عکس همت و متن خرازی؟! نکند خودت هم معتقدی که پدران ما سیاهی‌لشکر جبهه و جنگ بودند که فقط از این و آن سردار شهید می‌نویسی؟!"
جواب را اینجا و عمومی می‌دهم؛
اولا همت را نه شاخص‌تر از امثال پدرم، که مظلوم‌تر از امثال "بابااکبر" می‌دانم! بعله! به اسم همت، بزرگراهی هست که اصلا بگو غرب و شرق عالم را بهم وصل می‌کند اما به اسم بسیاری از شهدا من‌جمله پدر خودم، دریغ از حتی یک کوچه‌ی بن‌بست! لیکن اتفاقا از قضا و باز تکرار می‌کنم که "لیکن اتفاقا از قضا" بخشی از دلایل مظلومیت مضاعف امثال حاج‌همت در همین امور است! و اینکه من فرزند شهید معمولی(!) تصور کنم یا توهم بزنم؛ "همت که سهمش را از شهر گرفته!" کدام سهم؟! آیا سهم این زخم‌زبان که "همت خراب‌شده(!) هم همه‌اش ترافیک است؟!" وانگهی! به همین عکس نگاه کنید! الساعه از پیج فرزند معزز شهید همت برداشتم! همت آیا دنبال نان بود یا نام؟! خوب به تصویر خیره شوید! فرمانده‌لشکر پایتخت مملکت روی ترک موتور! و جلوتر از اغلب نیروهایش! و حرکت به سوی شهادت! بی‌هیچ محافظی! حتی بدون آنکه اقلا بنشیند داخل ماشینی! با چهارچوبی! و حالا فرض کن کل شهر را بزنند به نام همت! که تهران نگویید و بگویید همت! خب که چی؟! این آیا برای فرزندان همت، پرکننده‌ی جای خالی پدر می‌شود؟! این را از من به‌عنوان یک #فرزند_شهید دهه‌ی ۶۰ که پدرش حتی از همت هم زودتر شهید شد بخوانید و قبول کنید که مظلومیت فرزندان همت و باکری و خرازی، از مظلومیت امثال من بیشتر است! به این معنی که فشار روی ما کمتر است! آنی فرض می‌کنم که سال ۸۸ است و شعار جماعت کذا، این؛ "بسیجی واقعی #شهید_اکبر_قدیانی بود"! چه می‌خواستم بکنم با این شعار؟! عقلم به چه حکم می‌داد؟! دلم چه می‌کرد؟! وانگهی دوم! آیا غیر از آن بود که زمان حضور پدرم در منطقه، من و خواهر و مادرم در تهران بودیم اما همت، زن و ۲ بچه‌اش را با خود برد جنوب؟! و زندگی‌اش را تمام و کمال، نه در حاشیه‌ی جبهه، که در متن جنگ قرار داد؟! و آیا غیر از آن بود که امثال حاج‌همت، لب به غذا نمی‌زدند تا همه‌ی نیروهای‌شان غذای خود را خورده باشند؟! لذا برای من، همت همان بابااکبر است اما با گرسنگی و تشنگی بیشتر! و ایثار و گذشت فزون‌تر! اگر تیر فقط گلوی پدر مرا برید لیکن سر همت را از بدنش جدا کرد! لذا همت، پدر من و پدر همه‌ی فرزندان شهدا نیز هست!
ثانیا همان اولا!

#حسین_قدیانی


@zendegishahid