"بخشی از یک شعر"
کاروان دیکتاتور میگذرد،
دندانهای خیابانها از ترس چفت میشوند
اگر گُل این است،
شلاق چگونه است؟
اگر وطن این است،
اسارتگاه چگونه است؟
سالهاست آبِ دهانم را قورت ندادهام
که مطمئن شوم
آنچه مینوشم گل و لای نیست
آنها پسِ گردنِ وطنمان میزنند
و ما تماشا میکنیم
آنها لجن بر لباسهایمان میپاشند
و ما تماشا میکنیم
آنها ما را از سیبیلهایمان کشانکشان
به راهپیماییها و صلابهها میبرند،
و ما تماشا میکنیم...
.........
يَعْبُرُ موكبُ الدكتاتور
فتصطكُّ أسنانُ الشوارعِ من الخوفِ
إذا كانتْ هذه وردةً، فما شَكْلُ السوطِ
إذا كانَ هذا وطناً، فما شَكْلُ الزنزانة
منذُ سنينٍ لمْ أبلعْ ريقي
لأتأكَّدَ أنَّ ما أشربهُ ليسَ وحولاً
هم يصفعونَ أوطاننا على قفاها ونحن نتفرّجُ
هم يدلقون الوحولَ على ثيابنا ونحن نتفرّجُ
هم يسحبوننا من شواربنا إلى المظاهراتِ أو المقاصلِ ونحن نتفرّجُ
«عدنان الصائغ»
برگردان: سعید هلیچی
#موسیقی بازتاب هیجانات آدمی
#زنده_بادجنبش_نان_کار_آزادی @zan_j