یه چیزایی وحشتناک عصبیم میکنه، یکیش این توهم دانشه. این طلبکاری و حس خودبرتربینی. خب به نظر تو کارمند اونجا که شیش روز هفته اونجاست نمیدونه چه عکسی میگیرن یا نه؟ بچهی دوساله میدونه دندونش کجاشه، چرا یکی فکر میکنه از کسی که متخصص این کاره بیشتر میدونه اخه؟ یارو از پول بدش میاد؟ از مراجع بدش میاد؟ د اخه متوهم. واقعا این بخش رادیو به روانم فشار اورد انقدر هر روز بساط همین چرت و پرتا بود اونجا. _پ.ن: عکس دندون داخل و خارج دهانی داریم، مثلا عکس کوچیکهای تک دندون(PA) داخل دهانین ولی OPG که زیادم میگیرن خارج دهانیه_
حس میکنم باید یه چیز احساسیای بنویسم برای روز پدر ولی هرچهقدر فکر میکنم تنها چیزی که میاد توی ذهنم اینه که :" مرسی که اونروز کذایی نمردی." که نه تنها زیاد احساسی نیست بلکه یذره هم توهینامیزه. هیچوقت اینجا قرار نیست برسه به دست و چشمت( خداروشکر!) ولی مرسی که نمردی اون سال و من پونزدهسالرو ول نکردی، مرسی که برگشتی که بخوابی کف خونه و غر بزنی که چرا عینکتو برمیداریم.(من به خدا برنمیدارم) مرسی که زنده موندی بابا که راجع به سر دوش برام دو ساعت کنفرانس بذاری(من از کجا بدونم باید باز کنم سوراخاشو هر چندوقت یه بار؟) مرسی که نمردی و بعد عمل روی مسکن دستمو گرفتی:" دیدی داشت دیدارمون به قیامت میشد؟" ولی نشد. مرسی که برگشتی و زنده موندی و زندگی کردی و بابای من موندی.
پنجساعته اینستاگرام برام بالا نمیآد. هردفعه توی این پنج ساعت باز کردم آخرین پست لود شدهی بالای صفحه این عکس بود. لبخند پونه. تا همیشه میخندی خاله، مثل خورشید.