#شرقی_غربی

حزب رستاخیز ناشیانه از مفاهیمی مانند مبارزه و استثمار طبقاتی استفاده می کرد. مرور اسامی شخصیتهای کلیدی حزب، حضور پُر رنگ کمونیستهای سابق را نشان میدهد. کادرهای سیاسی حزب، در مؤسسه خاصی به نام «مرکز آموزش مربیان» تربیت میشدند که در آنجا پرویز نیکخواه، کورش لاشایی، فیروز فولادی، فیروز شیروانلو و عنایت الله رضا تدريس میکردند. این افراد در کنار محمود جعفریان و منوچهر آزمون هسته مرکزی کمونیست های سابقی بودند که در پستهای مهم در خدمت رژیم قرار داشتند.
لاشایی از مائوئیستهای سابق و دست پرورده محمد باهری (معاون وزیر دربار که خود نیز از اعضای سابق حزب توده به حساب می آمد) بود. خود باهری در سال ۱۳۵۵ دبیر کل حزب شد. در دهه ۱۳۵۰ لاشایی یکی از طراحان سیاست خارجی «نه شرقی، نه غربی» شد و بعداً به گروه ویژه ی حزب پیوست تا «فلسفه دیالکتیک جدیدی برای انقلاب شاه - ملت» تدوین کنند.
عنایت الله رضا از رهبران سابق حزب توده بود که از این حزب روی برگردانده و از تبعید خود در شوروی با مدرک دکترای فلسفه به ایران بازگشته بود. او پس از انتشار چندین کتاب در انتقاد از برداشتهای ایرانیان از مارکسیسم (به ویژه تلفیق آن با اسلام، توسط متفکرانی از قبیل شریعتی) به عضویت هیئت علمی دانشگاه پهلوی درآمد. دکتر رضا سپس یکی از نظریه پردازان حزب رستاخیز شد و مقالات متعددی در مجله تئوریک حزب با نام ایده های رستاخیز منتشر کرد.
این نکته نیز قابل توجه است که اصطلاح «رستاخیز» و مفهوم آخرالزمانیِ ضمنی آن، با فرهنگ سیاسی مارکسیستی ایران در دههٔ ۱۳۵۰ نیز پیوند داشت. به طور مثال سازمان مارکسیستی فدائیان خلق، معمولاً آغاز مبارزه مسلحانه چریکی در جنگل های سیاهکل را «رستاخیز سیاهکل» مینامید.