خاطرات منجمد شده ی درون ذهنم آهسته ذوب میشن و از چشم هام شروع به چکیدن میکنن،جسمم شبیه یه تابوت پوسیده برای روحی شده که حتی به وهم هم تعلقی نداره،هربار که چشم هامو به نور عادت میدم متوجه میشم قلبم بیشتر متورم شده و حالا این کالبد برای وجودم شبیه یه لباس قدیمی و کوچیکه که توش احساس خفگی میکنم،شدت وحدت این احساسات بیگانه دوباره احیا میشه و همه چیز بیگانه به نظر میرسه.من هنوزم نتونستم خونه رو پیدا کنم،وقتی دستم رو روی سینم میزارم قلبم یادآوری میکنه هنوز هم زندم ولی این چیزی نیست که دنبالش میگردم،بخار گرم نفس ها،هارمونی از تپش ها و یا حیات خالی از زندگی.حالا حتی نوازش ها هم من رو غمگین میکنن اما من فقط دنبال محل اختفای این زخم های سرباز و کهنم،یه مکان امن،میشه من رو به خونه برگردونی؟..