از اینکه اینطور به نظر برسم متنفرم،انگار اون توی هر شادی کوچکی پنهان میشه تا یادآوری کنه چند دقیقه ی دیگه همه ی این لبخند ها جاشونو به یه پوچی آزار دهنده میدن،انگار وقتی میخوام حرف بزنم دهنمو میپوشونه و کاری میکنه کلمه های جدید به جزوی از کلاف افکارم تبدیل بشن،انگار از آدما دورم میکنه و با منطق مسخرش احساساتمو حبس میکنه،منِ حبس شده درونِ من،چطور میتونم از ت فرار کنم؟