استخوان لای زخم چرا گاهی ترجیح می‌دهیم در همان حالت درد و رنج بمانیم؟ چرا به زجر کشیدن ادامه می‌دهیم؟ چرا ترجیح می‌دهیم استخوان را لای زخم نگه داریم؟ چرا تصمیم نمی‌گیریم؟ چرا با آن‌که می‌دانیم راه به جایی نمی‌بریم، در غلطِ خود دست و پا می‌زنیم؟ چرا اشتباه‌مان را رها نمی‌کنیم؟ از تغییر می‌ترسیم. از ناشناخته‌‌ها گریزانیم. جراتش را نداریم. اتفاقات بعد نگران‌مان می‌کند. همین دردِ آشنا را، ارج می‌نهیم. وضعیتِ نامطلوبِ آشنا را می‌چسبیم. نامعلومی آینده، هراسان‌مان می‌کند. گاهی اوقات، زخم‌های قدیمی را باز نگه‌ می‌داریم، چون نمی‌دانیم بدون آنها چگونه زندگی کنیم. دردِ آشنا، هرچند تلخ برای‌مان قابل پیش‌بینی است. شاید در دلِ همین درد، نوعی آرامش نهفته باشد؛ آرامشی که از آشنایی با آن به دست می‌آید. #یادداشت @vazhechean