آینده آینده ترسناک است. نمی‌شود به آن فکر کرد و نلرزید. آینده همیشه با عدم قطعیت همراه است و همین امر ترسناک‌ترش می‌کند. از آینده چه می‌خواهم؟ چه انتظاری دارم؟ چه می‌خواهم ببینم؟ می‌توانم تاثیری بر آینده‌ام داشته باشم؟ من که در اکنون مانده‌ام، چگونه آینده بسازم؟ آینده ساختنی‌ست؟ باید بگذاریم تا خودش بیاید؟ کلمه‌ی آینده سردرگمم می‌کند. آشفته می‌شوم. بالا رفتن سن واهمه‌اش را تشدیدش می‌کند. می‌توانم کنترلی بر آن داشته باشم؟ کنترل بر رویدادها و پیش‌آمدها؟ پذیرش این واقعیت که آینده ناشناخته و پر از احتمالات است، می‌تواند کمک کننده باشد؟ می‌توان کارهایی کرد، ولی تضمینی نیست. همین نگران کننده‌ترش می‌کند. گویا تلاش بر اکنون بودن بهترین کار است؛ زیرا تنها لحظه‌ای که کامل در دسترس ماست، همین لحظه‌ی حال است. #یادداشت @vazhechean