وَصْفْ

دوست دارم آدم‌های لایق زندگی‌ام را سوار کشتی کنم و بروم... بروم به سفری طولانی، به جزیره‌ای دور... ما متعلق به جزیره‌ایم. شهر برای آدم‌های همرنگ است، جزیره برای آدم‌های همدل.
جزیره را آب‌های نیلی زلال دربرگرفته، شهر را حومه‌ای زشت و دود گرفته.

در پنجهٔ خواب، انگشتی به نام مرگ پنهان است.

دشوار‌ترین نبردی که دل با آن روبروست،
نبرد بازگشت به پاکیِ نخست است.

در اوج خوش‌باوری، زیر درختی سبز، فارغ از همه چیز به خوابی آرام فرو رفتم؛ چون بیدار شدم انسان‌های مدرنی را دیدم که در توهم زندگی، مرده بودند.

و انسان‌هایی را می‌بینی که زیر سایهٔ آهن و بتن، سایه ندارند. بی‌سایگی معنای دیگر بی‌خورشیدی است. تا طلوع و غروب کالایی لوکس شود.

خاطرات مخروبه‌های گذشته‌ای است که در روح ما نقش بسته است و آنها -چه تلخ و چه شیرین_ باعث اندوه می‌شوند. ما عزادار خاطرات شیرین‌ هستیم که چرا دوام نیاوردند؟ و درباره تلخ‌ها که: چگونه رفتند؟ بهترین راه برای بهره‌مندی از آنها تأمل و تعمق، درس و عبرت گرفتن است.

-عایض الدوسری

او پرچم عزای طوفان وخاموشی شب‌های پرستاره بود، روح غیر قابل بیان داشت و همهٔ ناگفتنی‌ها در درونش انباشته شده بود.

واقعیاتی وجود دارد که مبدأ مجهولات به‌شمار می‌رود اندیشه را فراتر از آن مجال گذر نیست وکمیت فرضیات در آن گنک می‌شود. گاهی وقتی که انسان از جاها یا از برابر چیزهایی می‌گذرد، بی اختیار توقف کرده وافکار خود را برای نفوذ در درون آن جاها یا چیزها به‌کار می‌اندازد.در راه مجهولات درهای نیم‌باز تاریکی وجود دارد.

{آنکه به الله ایمان بیاورد، دلش را هدایت کند}

چرا صبر ما مانند هم نیست؟

در برابر سرنوشت عجیبی که ممکن بود رشتهٔ زندگی او را در همان ابتدای کودکی از هم بگسلد؛ مقاومت کرد. این ضربت برق‌آسا را که منجر به تنها شدن وی گشت مردانه تحمل نمود.

خورشید که سراسر روز زیر پرده مه پنهان شده بود؛ دلواپسی عمیق و ملالت باری که می‌توان آن را اضطراب ناشی از فقدان خورشید نامید بر دل‌ها سایه انداخته بود.

از آنچه در درون‌مان جاری است فرار خواهیم کرد؟

نباید گفت که شب فرا می‌رسید بلکه صحیح تر است گفته شود که شب به راه می‌افتاد.زیرا همواره تاریکی از زمین بر می‌خیزد.قسمت پایین زمین همیشه تاریک و آسمان روشن‌تر است.