نکته: جامعه شناسی تجربه

انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده

حسین بشیری کیوی
#جامعه_شناس

✍چهار سال پیش در چنین روزهایی انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده آمریکا برگزار می شد ترامپ رئیس‌جمهور وقت به مصاف بایدن_اوباما رفته بود. هیجان انتخاباتی بیش از آمریکا در ایران مشهود بود از یک طرف براندازان در آرزوی انتخاب مجدد ترامپ بودند که هر روز حلقه تحریم ها را افزایش می داد و رادیکال های جمهوری اسلامی از کیهان شریعتمداری تا پایداری ها روزه سکوت گرفته بودند. اصلاح طلبان تحلیل می کردند و حتی مشارکت فعال داشتند که بایدن_اوباما پیروز شود که در نهایت بایدن_اوباما پیروز انتخابات شد و جمهوری اسلامی هم نفسی تازه کرد.

✍ولی در انتخابات پیش رو که در ۱۵ آبان برگزار می شود هیجان دوره قبل در ایران وجود ندارد مثل اینکه شهروندان به رئیس‌جمهور پزشکیان اعتماد کرده اند که ترامپ یا بایدن تفاوتی باهم ندارد و هر که باشد مذاکره خواهد کرد.

✍انتخابات ترامپ و هریس از  ابعاد مختلف قابل تحلیل است نظرسنجی ها از شرایط برابر با واریانس خیلی کم به نفع هریس انتخابات را پیش بینی می کنند ولی قماربازها ۲وسوم به سود ترامپ شرط بندی کرده اند در واقع قماربازها درست در نقطه مقابل نظرسنجی ها قرار گرفته اند اگر ترامپ پیروز شود مراکز نظرسنجی باید در نوع روش شناسی تجدید نظر کند و به سمت تجربه گرایی از نوع قماربازها میل کنند. در هر روی انتخابات ۱۵ آبان نشان خواهد داد که تجربه قماربازها با واقعیت جامعه منطبق است یا همچنان می توان بر نظرسنجی ها اعتماد کرد.

https://t.center/azadikhojastehazadi

چرخه ناممکن زندگی

محمد زینالی اُناری

زندگی در خاورمیانه ناتمام ؛ اساساً آن چه که بشود به آن زندگی گفت و زندگی نامید، رخ نمی دهد. شاید دست نیافتنی باشد اگر بگوئیم معنا و مفهوم زندگی هر چه باشد، آرامش و ثبات از مهمات آن است. باید آرامشی باشد و طمأنینه ای، شبیه آن چه در کتاب آسمانی بهشت نامیده شده، که بتوان آن را زندگی نامید. اما این شیء دست نیافتنی یا گمشده خاورمیانه برای تقریبا هر انسانی دست نیافتنی است. آرامش آن چیزی است که در تمام زندگی به آن نیاز داریم و مهم ترین جایی که باید آن را در زندگی درونی کنیم، دوره کودکی است. اما دوره کودکی در خاورمیانه برای دختر و پسر خردسال سرشار از خشم های پدرسالارانه و طردهای مادرانه است.

شاید از نبود همین شیء باشد که خشم مانند اسطوره ای سراسر خاورمیانه را فرا گرفته است، اما نوع ترکیبی و پیچیده این خشم و طرد، در جنگ هایی رخ می دهد که خاورمیانه را فرا گرفته است. اثر بازتابی این خشم و طرد با صلح طرفین جنگ یا توافقی مثل آن چه دو کشوری می نامند، تمام نمی شود. اضطراب مانند صدا است و موج آن تا مدتی طولانی نامیرا است. به این نحو، زندگی سراسر خشم و اضطراب خاورمیانه را فرا می گیرد و مانند اپیدمی ای مسری که ریشه ای تاریخی و اسطوره ای دارد، چرخه زندگی در آن را ناممکن می سازد. دیروز کودکان سردشت و حلبچه، امروز کودکان غزه و خدای ناکرده فردا شهر و کشوری دیگر تقاص این عنصر پلید و شیطانی خشم و کین را می پردازند.

خشم و کین، به شیطانی سیاه و جاودانه می ماند؛ ماده ای نیست که بگوئیم امروز در ضمیر یک کودک مسلمان انباشته می شود و ممکن است فردا در همان کیش و میان مردم همان شهر و قوم بماند. خشم و کین در جهان مانند انرژی برآمده از هسته اتم و مولکول نفت، ماهیتی چون انرژی داشته و در میان انسان ها رد و بدل می شود. همچون پول است، به ارزش تبدیل می شود و در میان انسان های جهان مثل اضطرابی رد و بدل می شود. انسان ها آن را دیرزمانی در دل امپراطوری های هراس انگیز و خانواده های پدرسالار تولید کرده اند و برای بشریت به یادگار گذاشته اند و با ساختن پاساژها و بلوارهای طولانی و داشتن خانه ها و خودروهای رویایی و آنتیک از بین نمی رود.

بعید است بتوانیم از دست انسانی که احساس امنیت و قدرتمندی را به جای این که از آرامش نهاد بشری بجوید به دنبال آن است که از ابزارهای رنگارنگ و حتی ترسناک خود تدارک ببیند. کسی نیست به او بگوید این همه هیمنه و دستگاه تدارک می بینی که چه کار کنی؟ اگر خشم را با خشم و چشم غره را با چشم زخم جواب بدهی، جز این که در دل کودکان کینه و نفرت بکاری چه قدرتی کسب می کنی؟ چه کسی توانسته است از طریق خشونت به آرامش دست بیاید؟ باید بیدار شد و دانست که فراتر از روانشناسان امروزی، کتاب مقدس بهشت و امنیت را درسایه آرامش درونی و رضایت قلبی انسان نوید داده است نه چیز دیگری و آن فراهم نمی شود مگر این که کودکان امروز، چه فرزند دوست مان باشند چه فرزند دشمنان طعم آن را بچشند.

@thing

‏❇️✴️ رسم غلط سخنرانی در همایش‌ها را براندازید...

✍ امیر دبیری مهر

‏جناب آقای ‌پزشکیان ⁩
‏با سلام
‏بنده از دوران ریاست جمهوری مرحوم هاشمی تا روحانی بواسطه کارم در اغلب همایش هایی که روسای جمهور حضور داشتند حاضر بودم و با اطلاع و اشراف کامل عرض می کنم که  دعوت از رییس جمهور برای شرکت و سخنرانی در همایش ها برای سخنرانی دامی است ‏که سال‌هاست بورورکراسی کشور برای روسای جمهور پهن کرده  که اگر یک فایده داشته باشد -که من شک دارم- هزار و یک ضرر و هزینه های سرسام آور برای بیت المال دارد.  سخنان تکراری ،سهو لسانی ،اتلاف وقت رییس جمهور ،هزینه های میلیاردی حفاظت و تشریفات و پذیرایی و..از جمله آفات این جلسات است.
‏ضمن اینکه به تدریج رییس جمهور را به سمت سخنان عوامانه و وعده های پوچ سوق می دهد و به بدخواهان هم بهانه لجن پراکنی می دهد و از همه زیانبارتر کاستن از وقت رییس جمهور برای شنیدن و‌خواندن و فکر کردن به منظور تصمیم گیری های درست است.
روسای جمهور کشورهای پیشرفته در طول سال ‏بیشتر از دو یا سه سخنرانی آن هم از روی متن انجام نمی دهند. بنابر این به جنابعالی توصیه می کنم این رسم غلط را بر اندازید و دعوت های مکرر را نپذیرید و به کارهایی بپردازید که مردم انتظار دارند که حتما سخنرانی در این فهرست نیست .
‏ایام عزت مستدام
‏
✅ #سیاست_شناسی
🆔 @Politicology

راهنمای عملی پژوهش روایی در علوم اجتماعی - اطراف
https://atraf.ir/shop-3/%da%a9%d8%aa%d8%a7%d8%a8-%d9%87%d8%a7/%d8%b1%d9%88%d8%a7%db%8c%d8%aa-%d9%86%d8%b8%d8%b1%db%8c/%d9%be%da%98%d9%88%d9%87%d8%b4-%d8%b1%d9%88%d8%a7%db%8c%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%b9%d9%84%d9%88%d9%85-%d8%a7%d8%ac%d8%aa%d9%85%d8%a7%d8%b9%db%8c/

اردبیل؛ شهر سرزنده

محمد زینالی اناری

عمرم که می گذرد همه چیز خاطره می شود، جنگ، سازندگی، آزادی، دروغ و پیش دستی توهم و خوش بینی! دوران بعد از جنگ دو آهنگ ما اردبیلی ها را از چنگ حماسه آهنگران و خون خواهی نزدیکان مان بیرون کشید. در کدری و خستگی آهنگ های جنگی بودیم و هیچ نغمه ی آشنایی به گوش مان نمی رسید، بیاتی های عاشیق ها هم دم از حماسه و غیرت می زدند. اردبیل در پایان دهه شصت شهر نسبتاً کوچکی بود که رفت و آمدی در آن نبود و ساعت هفت عصر، دیدن خانم ها در خیابان برای همه تعجب برانگیز بود. همه شهرهای ایران همین طور جنگزده بودند. بعنوان مثال برای خویشاوندانی مثل ما که دو برادر را در یک هفته تشییع کرده بود و غذای غالبش در دهه 60 دوپیاز بود، چه شب نشینی؟ چه خوشی؟

تا که بعد از دوران جنگ رادیوها هم شروع کردند به پخش صدای ساز زندگی عادی. اکبر هاشمی با شعار سازندگی آمد و شروع کرد به انتشار امتیاز مرغداری ها و بستن قرارداد کشتارگاه ها تا امنیت غذایی ایجاد شود و مهمانی ها گل بگیرد. به تدریج با غذاهای متنوع آشنا شدم. یاد گرفتم که می توان در خورشت به تنهایی یک ران مرغ را خورد. غذاخوری ها زیاد شدند، جاده ها آسفالت و زیرساخت های کشاورزی افزایش پیدا کردند و سال 73 برای کنکور دانشگاه آزاد از ترمینال تازه احداث به تنهایی رفتم به تهران و تجریش. در آن دوره تعاونی های کشاورزی و امتیاز کارخانه و غیره در میان مردم ترویج می شدند و البته بیشتر نصیب فرصت طلبان می شد. همان تورج معروف که قبلا از وی صحبت کرده ام رفت برای ثروتمند شدن کارخانه بزند؛ البته در دوره احمدی نژاد ورشکست شد و بعدا با معدن ثروتمند شد.

اردبیل که امروز به یمن دیوان سالاری ایرانی در دست رقبای صندلی های زیاد مدیریت است، زمانی عشق سخنور، معماری و وهابزاده بود. برایش شعر می گفتند، برای پیشرفتش دل به دریا می زدند و تلاش می کردند. یکی از اینان پدر من بود که هفت سال را در یک سازمان در استقلال از مرکزیت استان کار کرد، دهبان برای جلب بودجه های عمرانی برای توسعه راه ها، اداره راه اردبیل را به اداره کل ارتقا داده بود. این دسته ها به همراه بازاریان شهر بعد از جنگ به دنبال تشکیل انجمن و مجلس افتادند تا بتوانند امتیاز مرکزیت استان را از اکبر هاشمی بگیرند، وقتی هاشمی به اردبیل آمد، التفات شعار می داد: هاشمی هاشمی قسم به روح رهبر اردبیل استان شود. آری این اردبیل با پست های مدیریتی اش این زمان، عاشقِ سرگشته، فراوان دارد، کی سرِ برگِ منِ بی‌سر و سامان دارد؟

اما شب ها! ما بعد از جنگ شب ها را هم کشف کردیم. در آن موقع که این تحولات رخ می داد، ناگهان دو آهنگ ابوعطای کیان خلیق از رادیو به گوش می رسید و مرهمی بود برای اضطراب ها و پریشانی های همچون منی که کودکی را با حماسه های جنگی بزرگ شده بودم. بعدها آهنگ گــــئجه لر جمشید نجفی منتشر شد و تلویزیون محلی هم که یکی از همان سازندگی بود (که این قدر سرکوفت می شنود)، روی آورد به برنامه ی شبانه به نام «گئــجه لر». امروز در زمانی که اردبیل داعیه دار پست و مقام زیادی دارد، نه خلیق زنده است نه نجفی که جانسوزانه درگذشت. اما شب های اردبیل حتی در زمستان، شب های گرم و شورانگیزی است که عاشقانش گاه تا صبح بیدار می مانند و این شعر نجفی در شهر خوانده می شود: گئجه لر اوزون، گئجه لر سس سیز، سحرین عطرین نینیم سن سیز، یاتا بیمیم گل منی سسده ( شب ها چه درازند، ‌شب هایی بی تو بودن، منتظر طراوت صبح نخواهم ماند که خواب ندارم، میایی مرا صدا کنی؟)‌

@ardabilnote
@thing

در مورد طرح تخریب یا احیای بالیغلی چای

به زبان فارسی ( فقط یک دقیقه اولش ترکی است)

@ardabilnote

سنت مادری در اردبیل

محمد زینالی اناری

نقد و بررسی کتاب «من عروس بودم» نوشته توران قربانی صادق، مهین تاج جباری و رویا علیزاده؛ نشر سارات

به زبان ترکی

@ardabilnote
@thing

ادب آداب دارد

محمد زینالی اناری
- از نظر نوربرت الیاس، فرایند مدرنیته نوعی گسترش آداب است، کدها و جزئیات نظام جدید به تدریج و بر اساس نهادها خلق می شود. افراد در جریان مشارکت همدلانه، در درون آن روابط هم شکل شده، به حاملهای کدهای اخلاقی و آداب چندین نهادی تبدیلی می شوند که زندگی شان از خلال آن می گذرد. مثال اعلی مدرسه، نهاد مدرن نوسازی اجتماعی جامعه ایرانی، ما را در خود می بلعد تا از ما فردی جدی، اهل دقت و ریاضت، محاسبه گر با مهارت های ارتباطی و اخلاقی بسازد. بعد از بیرون جهیدن از آن جزو سنخ شاگردان فلان مدرسه یا حتی فلان دانشگاه محسوب می شویم و با ورودمان در نهادهای دیگر کشور ممکن است دیگران را هم با فرهنگ مدرسه یا دانشگاه مان همشکل کنیم.

- سالها در مدرسه هایی با معلمانی الگوبخش درس خواندم. در فرهنگ خویشاوندی محلات، کانون های فرهنگی، هیئت های قرآنی و انجمن های هنری اردبیل رشد و نمو کرده ام و هم شکلی من با اغلب افرادی بود که نمود جدیت، ادب و آرامش بوده و خود به خود شکل خاصی به من بخشیده اند. اما در دوره هایی که با بچه های مدرسه های دیگر همکلاس می شدم یا در محیط های شغلی با سایر اشکال رفتاری متغیر مواجه می شدم، تحمل کدهای اخلاقی و آداب خشن و سلطه گرانه بر من دشوار بوده است. یک فرد عادی ساکن همین شهر و درس خوانده در مدرسه و دانشگاه، در میان افرادی بودم که گاه تحمل شوخی ها، رفتارهای جنسیت زده، تابوهایی که بیشتر به فرهنگ احساسات بدوی شبیه بوده و گاه تا پایان وقت کاری خسته و دلزده ام ساخته تا بی طرفی و تنهایی اختیار کرده حسرت گذشته های اخلاقی و ساکت این شهر را بخورم.

- نهاد سیاسی هم چنین بوده، وقتی در کودکی کتاب های مذهبی و ادبی می خواندم، نکوهش از دروغ گفتن، امانتداری و ارزش های متعدد اخلاقی چنان بر من وارد شده که همواره زندگی با دو صحنه ی متعدد بر من دشوار شده است. در حالی که همین الآن که می نویسم، از دالان وحشتی از دروغ های افرادی به ظاهر معتبر و محترم رد می شوم و وعده هایی که برای همکاری و غیره گرفته ام، به صورت نخودسیاه و سرکار گذاشتن بوده است. این را در همین هفته های اخیر در دنیای سیاست و انتخاب رئیس جمهور هم دیدم. دروغ بستن، جک ساختن و تحقیر و مسخره همدیگر که هجو و آلودگی اش برای فردی که با رسوب های اخلاقی صوفیان و حکمای اردبیل بزرگ شده به شدت ویران کننده است. می گویند ایران مدرن، اما وحشت از بی اخلاقی انسان ها و گروه های سیاسی و ایدئولوژیک مرا آزرده و ویران می سازد و از هر طرف که می روم، جز وحشتم نمی افزاید؛ زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت.

@thing

نکته‌ای در مورد سخنان و بحث‌های دوست گرامی مصطفی مهرآئین


رحیم محمدی
۱۴ تیر ۱۴۰۳


من هم تعدادی از فایل‌های سخنرانی‌ و گفتگوهای دوست گرامی آقای مصطفی مهرآئین را گوش داده‌ام. بنابراین لازم می‌دانم نکته‌ای در مورد عقب‌گاهِ بحث‌ها و سخنان ایشان عرض کنم.

در واقع ایشان موقعیت و شرایط جامعه ایران و سیاست ایرانی را با آنچه که در کتاب‌های ترجمه‌ای و انگلیسی خوانده یکی می‌داند و به سادگی آنها را به اینجا و اوضاع آدم‌های اینجا تعمیم می‌دهد.

اساساً این تعمیم ساده‌انگاری و خطاست. زیرا استفاده از نظرات و مفاهیم آنها در مورد اینجا و آدم‌های اینجا، صد نوع احتیاط اندیشه‌ای و مفهومی نیاز دارد که اگر نباشد، خواننده و گوینده را به گمراهی می‌برد.

چنین خطایی یک زمان با ساده‌انگاری روشنفکران چپ در ایران آغاز شد و گذشت زمان نیز اندکی از خطا بودن آن تعمیم‌ها و انطباق‌های ناروا را روشن کرده است.

یکی از پیش‌نیازها و ضروریات استفاده‌ی درست از نظریات و مفاهیم متفکران اروپایی و کتاب‌ها و مقالات ترجمه‌ای در مورد اینجا، این است که خواننده و گوینده، تاریخ ایران را، دست کم تاریخ معاصر ایران را اندیشیده باشد، باز تأکید می‌کنم "اندیشیده باشد" نه فقط به صورت سطحی خوانده باشد، تا درکی مفهومی از شکست‌های تکوین انسان جدید ایرانی و جامعه و سیاست اینجایی پیدا کرده باشد، همینطور درکی از وجوه خاص بودگی جامعه ایرانی و این انسانی که در "اینجا و اکنون" زندگی می‌کند پیدا کرده باشد تا بتواند با احتیاط و با ایجاد تغییراتی در مفاهیم و نظریات آنها، از آنها برای توضیح جامعه ایرانی و انسان ایرانی بهره‌ای ببرد.

در غیر اینصورت استفاده‌ی خام و بدون تغییر از آنها خود شخص را به گمراهی شناختی و نظری می‌برد و خیال می‌کند آنچه فهمیده و می‌گوید، حقیقت است و چنان با شدّت و غلظت سخن می‌گوید که گویا به حقیقتی پنهان دست یافته است و دیگران از این مهم بی‌خبرند.

مقداری روشن‌تر بگویم؛ جهانِ هانا آرنت و امثال او،  نسبتی با جهانِ ایرانی و انسان اینجایی ندارد و تعمیم ناروایِ نتایج و مفاهیم آنها به اینجا نادانی و گمراهی است و مخاطبان و شنوندگان این بحث‌ها را هم گمراه می‌کند.


#مصطفی_مهرآئین
تلگرام جامعه ایرانی:
https://t.center/RahimMohamadi

واتساپ جامعه ایرانی:
https://chat.whatsapp.com/IxZpaituwxd9KpX9d8trxi

هر چه می خواهد بگوید هر که می خواهد
هر چه می خواهد بگوید تلخ یا شیرین

من تو را می گویم ای باغ بهار آور
ای نماز آبها را قبله دیرین !

من تو را می گویم ای بالیدنت از خاک
باور آنان که بر ماندن برآشفتند

من تو را می گویم ای باغی که مبعوثان
قصه گل کردنت را بارها گفتند

در خطرگاهی که طبع زرد هر طوفان
شهوت قتل درختان تو را دارد

یا به میدانی که هر باد خزان فرمای
حرص مرگ سبز رختان تو را دارد

در خطرگاهی که فکر برگریزان را
پرورانده هر طرف جادوگری تردست

در کمینگاه غفلتهای بد هنگام
می فشارد تیشه زر ساز خود در دست

من دعای نیمه شبهای دلم این است
در تو روز پنجه آویختن با باد

لحظه تا لحظه درختان راست قامت تر
و آتش سبز چمن ها شهله ورتر باد

یا به هنگامی که دست تیشه در کار است
تا که ناگاهان فرود آید به هر ریشه

سبز اعجازی به امداد تو برخیزد
در مصاف ریشه هایت بشکند تیشه
.............

خواهم ای گل کرده داغ زمین ای باغ
در پناه دستهای باغبان مانی

بانگ برداری که باری ما نمی خشکیم
پشت پاییز و زمستان را بلرزانی

ساعد باقری

شعر ساعد باقری، آهنگساز احمدعلی راغب، خواننده حسن فدائیان.mp4

رضا پهلوی که طرفدارانش به نظر دکتر آزاد ارمکی به ۱۵ درصد هم نمی‌رسند با رسانه هایش انتخابات ایران را سیرک خواند و ۶۰ درصد را علیه اصلاح طلبان اجماع کرد.

البته ۳۰ درصد این افراد همیشه رای می دادند و ۳۰ درصد باقی سالها تحت تاثیر او یا بی تفاوتی خودشان بودند، در این انتخابات با تحریک داغدیدگان جنبش مهسا و اعتراضات کارگری، زنان، معلمان و دانشجویان آنها را در برابر اصلاح طلبان گذاشت.

البته بخشی از معترضان سالها از بی تفاوتی کارگزارانی های اصلاح طلب به درد و رنج آنها بویژه پس از رسیدن به قدرت ناراحت بودند و همین زمینه ساز شکاف بین دو جریان همیشگی کارگزاران و چپ شد.

یکی از برنده های اساسی اعتراض به رای، پهلویسم بود که بنظر خودش برای فردا روزی که حاکمیت با رویاهای پیامبرانه آقای جلیلی وارد نزاع‌های بین المللی می شود برنامه دارد.

@thing

هنرمند یا باعرضه
محمد زینالی اُناری
این روزها، دو سریال #در_انتهای_شب و #افعی_تهران در شبکه‌های خانگی در حال تماشا است. نگاهی اسطوره‌شناسانه به این فیلم نکاتی را که برآمده از معضلات جامعه ایرانی است، به ما رهنمون می‌کند. نوسازی اجتماعی و اقتصادی جامعه ایرانی مبتنی بر نیروی کار به ویژه نیروی کار مردانه است که در آن مسئولیت کار و زندگی بیشتر بر عهده مرد است. #مرد، قهرمانی است که باید خیر و سعادت را از دل هزاران حادثه‌ی عمرش برچیند و برای خانواده‌اش به ارمغان آورد. همان‌طور که قهرمانان باعرضه‌ی جامعه سنتی با اتکا بر قدرت و #غیرت، مسائل ایل و قوم را ذیل ید خود در می‌آورند.اما جامعه‌ی جدید، جامعه‌ی ماهران و فن‌ورزها است و چنین به نظر می‌آید که افراد با داشتن خلاقیت هنری می‌توانند کار و زندگی کنند.

در این دو سریال سوژه‌ی مرد ایرانی، هنوز همان قهرمان با عرضه است. چرا که هنوز هم همانند دوران فئودالیسم، مرد ایرانی، نه با مهارت، بلکه بواسطه‌ی عرضه‌ است که از زیر بار هزاران مشکل سرسام‌آور انباشته در زندگی امروزی بیرون می‌آید. به بیان مارکوزه، انسان ماهر منقاد مشکلات سرسام‌آور جامعه امروزی است که نظام اجتماعی او را اسیر فرایندهای سرکوب و سلطه کرده و برای مدیریت بهتر جامعه امکان مسئولیت اجتماعی‌اش را ندارد. اما در این دو فیلم روایت از این قرار است که فرد خلاق چنان بی‌ارزش و از اعتبار ساقط شده که به موجودی زائد و بی‌ارزش تبدیل شده است. در جامعه‌ی ایرانی، به سبب دیرپا ماندن گفتما نفئودالیسم، امور صوری و تشریفاتی چنان رونق گرفته‌اند که اگر فردی به هنر یا مهارتش به دید نقادانه و کیفی نگاه کند، به موجودی زائد، دردسرساز و بی‌عرضه تبدیل می‌شود.

بی‌عرضه، صفت هر فردی است که توانایی همنوایی با فرایند سطحی‌سازی و فرصت‌طلبی در جامعه معاصر را نداشته و به جنسیت فرد مربوط نیست، بلکه بار آن را نقش آشنای مرد در این فیلم می‌کشد.



@thing

چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم

شیطان، همواه در نجوا است. زندگی، میل به زیبایی های آن و دوری از سختی هایش، نیازها را فزون می دهد و آدمی همواره گرسنه ی منابع مالی است. هر قدر هم از زر و زیور زندگی دوری بجوئیم،‌ نیازهای سلامتی خود و اطرافیان برای اشخاصی که دون پایه و دستمزدبگیر هستند، باز سختی های خود را دارد. نگه داشتن پاکی مالی و حفظ کرامت نفس روز به روز دشوار تر می شود و در این میان،‌ پیشنهادهای بی شرمانه هم هر روز و همواره ما را به داشتن زنگی راحت تر و آسوده تر فرا می خواند. همواره ایمان مان برای از دست دادن شرافیت و وجدان،‌ به خصوص در رعایت ساحت علم و اخلاق علمی، در حال سست شدن است و در این روزگار شنیدن این شعر حافظ با صدای بهرام سارنگ التیامی است بر زخم وجدان.

@thing

🔸 مجله رسانه فرهنگ
🔹شماره ۵۶
🔹مدیر مسئول: هادی خانیکی
🔹️سردبیر: یوسف پاکدامن
🔹سردبیر میهمان: زهره دودانگه و محمد زینالی اناری
🔹ویژه‌نامه انسان شناسی و فرهنگ
✴️ کانال مجله رسانه فرهنگ در تلگرام
@ResaneFarhang
✴ صفحه مجله رسانه فرهنگ در اینستاگرام
http://www.instagram.com/resanefarhang.mag

مننتشر شد