‍ ای ما که عدد فقط! رثای معدنچیان ِ مدفون‌مان.🖤🌿 آورده‌اند که زندگی زیباست! هست آری یگانه موهبت ِ میان ِ دو نیست گویا "آتشگهی دیرنده پابرجا"* یا گوهر گرانبهای ِ هستی خلقت تکامل یا هرچه ههه! راستی که عجب زیباست! ما هم از نخست که به خشت افتادیم خانه به گور بوده‌ایم استخوان‌هامان صیقل‌خورده به گرسنگی و رنج تن‌ستون ِ جان‌هامان مستحکم ِ در حسرت و درد پس راه ِ دوری‌ نرفته‌ایم هم اینک نیز! عمری به ظلمات ِ اعماق شعله‌‌ی چشمان ِ گودی‌نشسته‌مان سرخ درخشیده در سیاهی ِ ملعون ِ معدن و نان‌قاتق‌ و چای ِ جوشیده‌مان خش‌خش ِ شن و زغال داشته به زیر دندان و استکان شکسته‌ی جرم‌گرفته‌مان. آه که عروس سپیدپوش ِ ما هم از شب ِ اول دلهره‌ی رخت عزا به جان داشته و کودکان‌مان ترس ِ از تنهایی را پناه به عروسک و توپ و کتاب ِ مدروس ِ خویش برده‌اند. زنده به گور بوده‌ایم ما هم از نخست بر سفره‌ی کم‌رونق ِ ناگزیرمان نیز پس نه! راه ِ دوری نرفته‌ایم مایی که عدد فقط! چرا که چون به زمانی تقدیر را به خشت‌اندر فرو افتادیم به ناخواست، فرزندان ِ گور بوده‌ایم "دوزخیان ِ زمین"** بوده‌ایم ما! فواد نظیری ۳ - مهرماه - ۱۴۰۳ * تعبیری به وام از "آرش کمانگیر" ساوش کسرایی‌. ** عنوان کتابی از فرانتس فانون. موسیقی: "مارش عزا"/ شوپن/ پاره‌ای از موومان سوم، سونات ۲.