دانشجوهای فلسفه بیست‌وچهاری در حال mansplaining هستن. اصلاً نمی‌پرسن می‌دونی یا نمی‌دونی. زحمت کشیدن چهار خط از فلان فیلسوف خوندن و بدوبدو می‌آن بهت نشون بدن بلدن. من خصوصاً رو این مورد حساسم چون اگه ندونم و کنجکاو باشم حتماً از یارو می‌پرسم که بهم بگه؛ اتفاقاً از گفتگوهای فلسفی واسه همینش خوشم می‌آد که ایده‌ها رو ردوبدل کنیم. ولی به هر دلیلی نپرسیدم و جوری می‌آد توضیح می‌ده انگار من کودک خردسالم، اونجاست که می‌خوام بزنمشون. پ.ن: توضیح از mansplaining یافتم، همراه با جدول. شاید دلتون خواست واسه اون کسی بفرستید که باید یاد بگیره ببنده. ‌