🌹👈 ای الله ما و اهل ما و برادران ما و همه اهل ايمان از زن و مرد را از چيزى كه از آن پناه میبريم پناه ده، و از آنچه كه از بيم آن از تو ايمنى خواستيم ايمنى بخش، و دعاى ما را بشنو، و آنچه را از ذكرش غفلت كرديم به ما عطا كن، 👈 و آنچه را فراموش نموديم براى ما محفوظ دار، و ما را بدين سبب به درجه و مقام شايستگان، انتقال ده، الهی.... 🌺🌸 به ما توفيق ده که در هر عملی رضای تو شرط اول انجام آن باشد الهی آمین 🤲 #کانال تربیت میوه زندگی 👇👇
حركت کودک باعث هماهنگي حواس و اعضاء و چشم و دست و گوش مي شود. كه همه ي اين هماهنگي ها اثرشان در بزرگسالي مهم است و جلوه مي كند.
يكي از علل افت تحصيلي در ايران كم حركتي بچه ها است. و مربوط به تجربه ي اين بچه ها در صفر تا دوسالگي شان است، يعني دوره ي حسي – حركتي. چون در اين زمان مانع حركت او شده اند. وقتي مانع حركت نوزاد مي شويم، هوش شناختي رشد نمي كند و پايه ريزي نمي شود.
زمان برای کودکان بسیار کند میگذرد. وقتی پدر پنجاه ساله ای از پسر پانزده ساله اش می خواهد دو سال دیگر صبر کند تا صاحب اتومبیلی برای خودش شود، این فاصله ۷۳۰ روزه فقط ۴ درصد عمر پدر را تشکیل می دهد اما این دو سال ۱۳ درصد از عمر پسر را در بر می گیرد. پس عجیب نیست اگر برای پسر این مدت سه یا چهار بار طولانی تر باشد.
به همین صورت دو ساعت از زندگی یک کودک ۴ ساله مساوی است با دوازده ساعت از زندگی مادر ۲۴ ساله اش.
اگر از کودک بخواهیم که برای گرفتن یک آب نبات دو ساعت صبر کند مثل اینکه از مادرش بخواهیم برای خوردن یک فنجان قهوه دوازده ساعت انتظار بکشد.
خوبه که تفاوت ها را درک کنيم....اين تفاوت، نه تنها بين بچه ها و ما هست بلکه بین ما و همه آدم های دنیا هم هست.
تصور کن که فرزندت یک نوزاد است؛ حتی وقتی 12 ساله است...
آخرین آمار نشان می دهد که 90 درصد والدین این واقعیت را می پذیرند که در طول یک سال بارها و بارها بر سر فرزندان بین 2 تا 13 سال خود فریاد کشیده اند.
برای جلوگیری از داد و فریاد کردن بر سر بچه ها این روش را به کار ببرید: در اوج عصبانیت فکر کنید فرزند شما یک نوزاد است؛ حتی اگر واقعا این طور نیست.
اگر از شدت عصبانیت بیش از حد سر او داد و فریاد کردید بعد که به آرامش رسیدید کنارش بنشینید و به او یادآور شوید که حرکتش شما را عصبانی کرده اما شما هم نباید آن طور سرش داد و فریاد می کردید و بابت این موضوع متاسف هستید.
به یاد داشته باشید که مهم نیست فرزندانتان چند ساله باشند. آنها فقط برای مدت کوتاهی در این سن هستند. به این معنی است که این خشم و غضب ها میگذرد، خیس کردن رختخواب، پشت سر هم حرف زدن و سالهای نوجوانی و.... همه میگذرند.
فقط سعی کنید تا زمانی که فرصتش را دارید، از هر مرحله ای لذت ببرید و به جای تمرکز کردن روی بدی های هر مسئله، سعی کنید به جنبه ی بامزه ی آن نگاه کنید. زمانی که خسته هستید، یک قدم به عقب برگردید و قبل از حسابرسی به فرزندتان، خودتان را آرام کنید.
هیچوقت خوب نیست که بیش از حد عصبانی یا ناراحت باشید، زیرا ممکن است کاری انجام دهید که بعدا از آن پشیمان شوید. آرام باشید، و لحظه ای زمان بگذارید تا دوباره ارزیابی کنید. احتمال آن است که این مسئله فقط دوره ای باشد و اوضاع بهتر خواهد شد. نگران نباشید.
وقتی لقب های "بی شعور و کودن و احمق" به کودک می دهیم، تحقیر می کنیم و وقتی لقب های "دکتر، مهندس، هنرمند و فرشته"می دهیم، خود شیفته اش می کنیم. بدون اینکه عملی انجام داده باشه و بدون اینکه به کارش اشاره کنیم و کارش را نقد یا تأیید کنیم.
تأیید برای کار است، نه برای ذهنیت او.
کودک باید عمل کند و تأیید شود و حتی وقتی عمل کرد و عملش اشتباه بود، اشتباهش هم تأیید می شود ولی بعدازاشتباه به اومسولیت می دهیم تاجبران کند.
به جای متهم کردن فرزندتان بهتر است نگاهی به رفتارهای خودتان بیندازید؛ بدون شک فرزندتان از ابتدا اینگونه نبوده و اشتباههای رفتاری شما از او یک کودک نقنقو ساخته است.
یادتان نرود محیط بر کوچکترین رفتارها و عادات فرزندتان اثر میگذارد و هر رفتار یا واکنش کوچکی از سوی شما میتواند رفتارهایی را در فرزندتان ماندگار کند که تغییر دادنشان کار سادهای نیست. شاید در گذشته زمانیکه حالتان خوب بوده یا حوصله نق زدنهای فرزندتان را نداشتید به خواستههای او گوش دادید و اکنون او یاد گرفته میتواند با نق زدن به خواستهاش برسد.
نق زدن والدين، کودکان را از داشتن تفکر خلاق و ارتباط سالم دور ميکند و باعث ميشود کودکان محدود فکر کنند و زاويه شناختي خود را بسته نگه دارند و باعث ميشود کودکان به نوعي وابسته و درمانده شوند زيرا فکر ميکنند که چون مادرشان نق ميزند و به نتيجه ميرسد پس من هم از طريق نق زدن به اهدافم ميرسم در حالي که هميشه اينطور نيست.
اين کودکان از تکامل و پيشرفت باز ميمانند. پس در رفتار خودتان تجدید نظر نمایید تا الگوی خوبی برای کودکان خود باشید.
يكى از اشتباهات والدين كودكان نوپا اين است كه در مراحل رشد كودكشان دخالت ميكنند. بعنوان مثال مكيدن انگشت، پرت كردن وسايل، كثيف كارى هنگام خوردن، دست زدن به وسايل منزل و جيغ زدن كارى طبيعى براى كودكان زير دوسال است، كه باید با درايت والدين به مرحله ايى گذرا تبدیل شود.
اما زمانى كه والدين به جنگ رفتار طبيعي فرزندشان ميروند، نه تنها آن رفتار را تقويت ميكنند بلكه رابطه خود را با فرزندشان تبديل به لجبازى ميكنند.
زماني كه از فرزندانمان فعل يا حرف اشتباه و منفي اما بامزه سر ميزند، به شوخي نگيريم و با خنده انتقاد نكنيم.
تكليف او را روشن كنيم! بالاخره حرف يا كارش بد بوده يا خوب و بامزه؟
اگر بد بوده چرا مي خنديم؟ گاها رويمان را بر مي گردانيم و مي خنديم كه مثلا نبيند! البته كه متوجه مي شود!
اين تعارض رفتاريِ والدين سر درگمي كودك در انتخاب و ادامه ي رفتار را به دنبال دارد، و معمولا اين خنده ها اثري بسيار قوي تري از آن انتقاد دارد و باعث تثبيت رفتار نامطلوب مي شود.
نه خودمان را گول بزنيم نه فرزندمان را! قاطع باشيم! اين خنده هاي بي جا، كار دست آينده ي كودكان مي دهد!
وقتي فرزندتان از انجام كاري لذت ميبرد، دستور دادن شما براي توقف كار بي نتيجه خواهد بود. مثلا وقتی کودک در حال بازی رایانه ای یا تماشای تلویزیون است؛ اگر مادر بیست بار هم بگوید: _ بسه دیگه _ پاشو دیگه _ درس هات مونده _ چشم هات آسیب می بینه _ بیام خاموشش کنم و... ولی کودک حاضر نیست، ادامه ندهد و لذتش را متوقف کند.
پس بهتر است به جای این حرف ها یا تهدیدها به او پیشنهاد یک جایگزین جذاب بدهید، یا به او زمان اتمام بدهید. مثلا بگویید: بیا با هم کیک بپزیم. بریم فوتبال بازی کنیم. وقتی عقربه بزرگ ساعت به عدد سه رسید، تلویزیون را خاموش کن. بریم با رنگ انگشتی روی دیوار حمام نقاشی کنیم.
بسته به علایق فرزندتان جایگزین در نظر بگیرید و مدام تذکر ندهید.