از آسمان بخواه زمینهء ستارگی فراهم است در این پگاه از آسمان بخواه تو را تکان دهد و شاهراه کشف خویش را به تو نشان دهد و چشمهای تشنهء تو را به چشمه های در هزار توی جانِ تو نهان روان کند جهنم است گم شدن بیا و خویش را بیاب زمان کم است
هو با زرد ارتباط ندارد خزان من سبز است در هوای تو هفت آسمان من می آیی و وزیدن تو وجد آور است آکنده است از حرکاتت روان من با برگهای ریخته شورم شنیدنی ست همساز بیدهای پریشان تکان من با بی شمار شیوه مرا راه بسته ای آن سان که باز مانده به حیرت دهان من امشب زبانه می کشی از ژرفنای روح آتش گرفته است به ذکرت زبان من در هرچه باز می نگرم ناظر توام ای سرو من ، ستاره ء من، ارغوان من در خود بتاب و مات زوایای خویش باش ای بامداد سر زدهء ناگهان من
شاعری آشیانه در خود داشت سفری شاعرانه در خود داشت گفت: "گاهی دلم..." دقیق سرود نظری عارفانه در خود داشت مترنّم گذشت تا دریا باغهای ترانه در خود داشت غزل او همان خود او بود عین آیینه خانه در خود داشت بر زوایای خویش می تابید خلوتی عاشقانه در خود داشت گرم می کرد این زمستان را آتشی پُر زبانه در خود داشت به کجا می رود؟جواب آمد: شاعری آشیانه در خود داشت
