🔴حد فاصل انتخابات تا خیابان
✍️گفتوگو با روزنامه اعتماد، شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲
🔹رقیب یک پیشینه ضدانتخاباتی دارد. یعنی ایستار خود را غالباً در ضدیت با انتخابات تعریف کرده است. ما اگر بخواهیم یکی از وجوه اصولگرایی را نقد بکنیم، ضدیتشان با انتخابات آزاد است. آنها زمانی نظارت استصوابی را طرح کردند، زمانی دیگر امثال آقای مصباح یزدی و من تبع ایشان اصل انتخابات را در نظام سیاسی کشور به پرسش گرفتند، زمانی صحبت از کشف و بیعت کردند و حالا هم از راه تقنین به مصاف باقیمانده انتخابات رفتهاند
🔹بر سر اینکه نظام سیاسی ما انتخابات را عنصر مشروعیتبخش خود میداند یا نه، اتفاقنظر وجود ندارد. یعنی دستکم دو انتخابات ۱۳۹۸ و ۱۴۰۰ نشان داد چندان در قید و بند نسبت انتخابات و مشروعیت نیستند. البته، زمانیکه گفتارهای سیاسی مسئولان دولتی و حکومتی را میبینیم برایمان محرز میشود که حداقل برای حفظ ظاهر پرونده انتخابات را نبستهاند و مدام به آمار و ارقام پیشثبتنام انتخابات ارجاع میدهند و یا از مشارکت ۶۰ و چند درصدی سخن میگویند
🔹احزاب حرفهای باید چندین دستور کار داشته باشند که اصلیترین آنها سیاستورزی است که یکی از زیرشاخههای آن انتخابات است. یعنی انتخابات همهچیز نیست. اگر حزبی خود را سراسر با انتخابات تعریف کند و توجهی به دیگر ابعاد زندگی مردم نداشته باشد، و در ایام غیرانتخاباتی در خاموشی مطلق به سر ببرد، بیشتر به پیمانکار انتخاباتی تشابه دارد تا حزب.
🔹حرفهایی از جنس اینکه آن سوی عدم شرکت در انتخابات، خیابان است، بیمعناست. از انتخابات تا خیابان منازل زیادی وجود دارد؛ یعنی تاکتیکهای مختلفی در دنیا تجربه شده است که اصولگرایان به آن جاهل هستند و این جهلشان ناشی از نخواندن تاریخ سیاسی کشورهای مختلف است. لذا نباید کسی در دام گفتمانسازی امنیتی بیفتد.
🔹من دو قطبی «صندوق یا خیابان» را مغالطهآمیز میدانم زیرا سیاستورزی منحصر در این دو مقوله نیست. حالا بگذارید مسئله را بهگونهای دیگر طرح کنم. سال گذشته سیاست کشور خیابانی شد، به مدت چندماه. شمار زیادی از خانوادهها عزادار شدند، پروندههای زیادی تشکیل شده و در یک کلام هزینه زیادی به جامعه تحمیل شد. آیا نظام سیاسی ما با نگاه به این شرایط از خیابان به انتخابات آزاد رسیده است؟ خیر. راه خودش را میرود. یعنی به این نتیجه رسیده است میان خیابان و انتخابات آزاد کوچه و پسکوچههایی وجود دارد که میتواند فعلاً در آنها فعالیت کند.
🔹عقل سلیم حکم میکند یک نظام سیاسی زمانیکه در چندین بُعد مشکلاتی دارد، برای خود مسئله جدید خلق نکند اما میبینیم بهراحتی جامعه را با مسائلی از قبیل «صیانت»، «حجاب و عفاف» و باقی مسائل ایدئولوژیک تحریک میکنند. این یعنی زندگی روزمره بهمثابه مبارزه با حکومت.
🔹زمانی آخوند شفتی، آخوند نجفی یا حاج ملا علی کنی خودسرانه احکام شرعی را اجرا میکردند. رأساً شلاق میزدند، حبس میکردند و جریمه میکردند. یعنی امور حسبیه را در دست داشتند و شاه نیز به این تقسیم کار راضی بود. اما دستکم ۲۵ سال است، یعنی بعد از افشای قتلهای زنجیرهای، چنین مناسباتی تعدیل شده است. میخواهم نتیجه بگیرم به همان سیاق که امروز نمیتوان براساس یک گفتار در خفا از فردی سلب حیات کرد، نمیتوان از یک حزب بهواسطه عدم مشارکت در انتخابات سلب مجوز کرد یا حتی فعالان سیاسی را مورد عتاب قرار داد.
🔹اقتدارگرایان میگویند هر کسی انتخابات را تحریم کند، باید کیفر ببیند. حال آنکه کسی که میخواهد انتخابات را تحریم کند فیالواقع از خرید کالای شورای نگهبان استنکاف کرده است. چه بسا همان فرد ممکن است در ادوار قبل مشتری آن کالا بوده باشد. در واقع ما اینجا با عمل مستوجب کیفر روبرو نیستیم بلکه با سلیقهای برآمده از انتخاب عقلانی فرد مواجهایم.
✅برای مطالعه متن کامل
اینجا کلیک کنید و یا روی instant view بزنید
@MostafaTajzadeh📌نشانیهای سعید حجاریان در شبکههای مجازی👇:
تلگرام |
اینستاگرام |
توییتر🆔 @tadbir96dolat