#من_او #فصل_پنجم #قسمت_سوم 🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀 کریم دوید و هنهن کنان از گود بیرون آمد. تازه آفتاب زده بود. کنار نانوایی سنگکی شاطر علی محمد چند نفری ایستاده بودند. یک زن چادری و دو سه تا مرد با قبا و سرداری و کلاه پهلوی. نگاهی کرد، کسی را نمیشناخت. تا کنار بازارچهی اسلامی، یک نفس دوید. شیشههای طباخی اسماعیل را بخار گرفته بود. تازهگی ها دو-سه تا از تختها را جمع کرده بود و جایشان میز و صندلی چیده بود. دستور بلدیه بود. چند نفری دور میزها نشسته بودند و کلهپاچه میخوردند. یک مشربهی آب هم وسط میز بود که هر که تشنه میشد، آن را برمیداشت و دو- سه جرعه آب مینوشید.
كريم داخل شد و سلام کرد. اسماعیل سبیل نشنید یا نشنیده گرفت. حواسش به سه - چهار مشتریاش بود با موسا ضعیف کش - برای این که بقیه دلیل گرانی را بفهمند - کل کل میکردند. - من کله را گران نکردم. کار، کار این ضعیف کش نارفیقه که کنار دستتان نشسته و مثل گوسفند سرش را تو آخور کرده و میلمباند... موسا ضعیف کش استخوانهای کوچک پاچه را توی دستش تف کرد و خندید. - اسیسبیل! جان اون سبیلهای مردانهات بگذار راحت باشیم. اگر نه، به این خلقالله بیجکها را نشان میدمها! درسته که من گران کردم کله پاچه را؛ دستی دو عباسی، اما تو که سه عباسی کشیدی روش. - فقط به خاطر قیمت که گران نکردم کار ما متاعه توی تهران. مجبورم برای این که کارم متاع بماند، هر بار دو - سه تا از کله های تو را بیرون بیندازم که مشتریهایم کله نشوند... - جمع کن! چه عیب و علتی دارند؟
دَخَلَ كَريمٌ وألقَى التَّحيَّةَ على إسماعيلَ (أبو الشَّوارِبِ)، لم يَسمَعْ إسماعيلُ تَحيَّةَ كَريمٍ أو رُبَّما تَجاهَلَهُ عَن قَصدٍ، لأنَّهُ كانَ مَشغولاً بِخِدمَةِ ثلاثةٍ مِن زَبائِنِهِ الَّذينَ كانوا يَتَجادَلونَ مَعَ موسى القَصَّابِ حَولَ أسبَابِ الغَلاءِ.
- لَستُ أنا مَن رَفَعَ ثَمَنَ الباجة، وإنَّما هذا الصَّديقُ الخائِنُ موسى القَصَّابُ الَّذي يَجلِسُ قَريباً مِنكُم وقَد أَخفَى رأسَهُ في صَحنِهِ كَما تُخفِي النَّعجَةُ رأسَها، وهُو يَلتَهِمُ الكَراعِين. نَفَخَ موسى القَصَّابُ العِظامَ الصَّغيرةَ والكَوارِعَ بِيَدِهِ وقالَ: - أُقسِمُ عَلَيكَ يا إسماعيلَ بِهَذِهِ الشَّوارِبِ الغَليظَةِ أنْ تَترُكني وَشأني، واللهِ سَوفَ أفضَحُ أَمرَكَ أمامَ زَبائِنِكَ. فإن كُنتُ قَد أَضَفتُ فلسَينِ إلى الثَّمَنِ، فإنَّكَ قَد أَضفتَ ثلاثةَ فلوسٍ. رَدَّ إسماعيلُ (أبو الشَّوارِبِ): - أنتَ تَنظُرُ إلى الثَّمَنِ فقط ولا تَأخُذُ الجَودَةَ بِعينِ الاعتِبار. عَلَيَّ أن أُحافِظَ على سُمعةِ المَطعَمِ في طَهرانَ كُلِّها، وَمِن أجلِ ذلك أضطَرُّ إلى رَمي ثلاثةٍ أو أربعةٍ مِن رُؤوسِ الخِرافِ الَّتي تَبيعُها لي. يَهمُّني أن أُقدِّمَ وَجبَةً فاخِرَةً لِلزَّبون.
-صَه يا هذا، الرُّؤوسُ الَّتي أُزَوِّدُكَ بِها مُمتازَةٌ جِدّاً.
#من_او #فصل_پنجم #قسمت_دوم 🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳 کریم زیر لب چیزی گفت و به اکراه از جا بلند شد. رفت کنار حوض، آبی به سر و صورتش زد و ننه را - که فکر کرده بود رفته تا وضو بگیرد - مایوس کرد داخل اتاق آمد و به سرعت رخت و لباسش را پوشید. مهتاب از سر و صدای کریم چشمانش را به سختی باز کرد ملحفه و لحافِ وصله دار اما سفید و تمیزش را کنار زد. سرش را تکانی داد تا موهای بلند قهوهاش مرتب بایستند. بعد، به کریم گفت: - کجا صبح به این زودی؟ -به تو چه فضول ننه زیر لب استغفار گفت و به کریم تشر زد: - جوان مرگ شده! خب راست میگه سر صبح که سگ از لانهایاش در نمیآید کدام گوری میخواهی بروی؟ کریم به اکراه گفت: -حاج فتاح سپرده صبح بروم برایشان از اسی سبیل، کله پاچه بگیرم.
کنار پاشویهی حوض مهتاب با دست تپلش آب را از داخل لولئین مشت میکرد و به صورتش میپاشید. سرش را بالا گرفت و به کریم گفت: -مثل گداها نروی خانهشان ظرف را بگذار دم در و برگرد. کریم به مهتاب نگاه کرد انگار مهتاب هیچ حرفی نزده بود. -اِاِ آب حوض که هست.... به جای فضولی، آب شاهی را حرام نکن، ماچه الاغ! با لگدی محکم در چوبی را باز کرد و از خانه بیرون زد. اسکندر با شنیدن صدای در از جا نیم خیز شد. - کره خرا لولا را میشکند... حاج فتاح برای ما هم یک دست کله پاچه گرفته پاک یادم رفته بود اگر حواسم بود میگفتم همین کره خر بیاورد... مهتاب که کنار آیینه موهای بلندش را شانه میزد، آهسته گفت: - من صبحانه نمیخورم
#من_او #فصل_پنجم #قسمت_اول ☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘ سهی من بابا جون از شب قبل به کریم سپرده بود که صبح برود طباخی اسماعیل سبیل و سفارشی را بگیرد. بابا جون دیروز عصر، وقت سیرابی، به صرافت افتاده بود که صبح کلهپاچه بگیرد. معمولاً بعد از ظهرها که با درشکه، از سر کوره یا کاروانسرا به محل بر میگشت، پاتوغش یا توی قهوهخانهی شمشیری بود یا توی طباخی اسماعیل که عصرها سیرابی میپخت.
کریم، صبح، موقع نمازِ اسکندر و ننه، از جا بلند شد. لحاف کرباسی چرک و وصله پینه شده اش را کنار زد و به کمرش پیچ وتابی داد. ننه را نگاه کرد؛ تندتند نمازش را میخواند. آخر نماز، به جای سه بار، پنج بار،شاید هم بیشتر دستانش راروی زانوهایشکوبید. طوری که مهتاب و کریم صدایش را بشنوند. دستانش را بالا برد و به جای دعا گفت: -خدایا روم سیاه بچه های دارای حاج فتاح که به بنی بشری احتیاج ندارند کمرشان دولا میشه، صبح به صبح، اما وای از این تبر به کمر خورده های پاپتی... اسکندر آهی کشید و همانطور که به عادت خانهی فتاح برای همه چای میریخت،گفت: - زن! ناشکری نکن.هنوز استخوانهاشان سفت نشده، درستمیشن، ان شاء الله -من هم همین را میگم تا استخوانهاشان تره باید کمرشان تا شه که عادت کنند. وقتی سفت شد - خدا به سر شاهده - دیگر تا نمیشه.....
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_پایانی 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 پدرم مجدداً به بیرون خیره میشود. آیا خود را بیرون از پنجره میبیند، در قالب یتیمی ولگرد که دیگر پدر نخواهد داشت و به درون این اتاق مینگرد؟ آیا برای این منظرهی آرام کنار بخاری و تصویر مرفهی که به یک آگهی شیک شباهت دارد، جنگیده بود؟ همسری بسیار خوب و مهربان با گونههای سرخ که باردار است؛ کودکی حرفگوشکن؛ زندگیای بیروح و خستهکننده. آیا با وجود کشتار بیمعنای جمعی و بوی آزاردهندهی جنگ، دلش برای آن تنگ شده است؟
عکس کتاب، مرد لنگی را نشان میدهد که شعلههای آتش بدنش را پوشانده است. آتش همچون بال از سر و شانههایش، و به صورت شاخههای کوچک از سرش بیرون زده است. از روی شانهاش به پشت سر نگاه میکند و خندهای شیطانی و وسوسهانگیز بر لب دارد. هیچ لباسی نپوشیده است. به او علاقهمند بودم. مانند آتش، هیچ چیز نمیتواند به او آسیب برساند. با مدادهایم شعلههای بیشتری به آن میافزایم.
تُظْهِرُ صُورَةُ الْكِتَابِ رَجُلًا أَعْرَجَ تُغَطِّي النِّيرَانُ جَسَدَهُ. النَّارُ تَنْدَلِعُ كَالْأَجْنِحَةِ مِنْ رَأْسِهِ وَكَتِفَيْهِ، وَكَأَغْصَانٍ صَغِيرَةٍ مِنْ رَأْسِهِ. يَنْظُرُ مِنْ فَوْقِ كَتِفِهِ إِلَى الْخَلْفِ وَعَلَى شَفَتَيْهِ ابْتِسَامَةٌ شَيْطَانِيَّةٌ وَمُغْرِيَةٌ. لَا يَرْتَدِي أَيَّ مَلَابِسَ. كُنْتُ مُعْجَبَةً بِهِ. مِثْلَ النَّارِ، لَا شَيْءَ يُمْكِنُ أَنْ يُؤْذِيَهُ. أُضِيفُ الْمَزِيدَ مِنَ الْأَلْسِنَةِ النَّارِيَّةِ بِأَقْلَامِي. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ مادرم سوزن را داخل دکمه میبرد و نخ را میکشد. با صدایی نگرانتر، "ح" حرفهای خوشآوایم و "ن" و حرفهای عجیب "ی" و "ر" و حروف خوشآهنگی مثل "س" را میخوانم. پدرم به شعلههای آتش، مزرعهها، جنگلها، خانهها، شهرها، مردها و برادرهایی که دود میشوند، خیره شده و پای معیوبش مثل سگی که در خواب میدود، بیاختیار حرکت میکند.
اینجا خانهی اوست و قصر مسخر شدهی اوست. او انسانی گرگنماست. بیرون پنجره آفتاب سرد لیمویی خاکستری میشود. هنوز نمیدانم که لورا به زودی به دنیا میآید.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_یازدهم ☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘ پدرم در مقابل او روی مبل نشسته ولی بیقرار است.دستش را روی زانوی پای مجروحش گذاشته است. پایش را به بالا و پایین تکان میدهد. من در کنار او نشستهام اما خیلی به او نزدیک نیستم. دستش بر پشت سرم بر روی پشتی مبل قرار دارد اما به من دست نمیزند. کتاب در سیام روبهرویم است و برای این که متوجه شود بلدم، از روی آن میخوانم ولی حروف را نمیشناسم تنها شکلشان را و واژگانی را که مطابق عکسها است از حفظم. روی میزی در گوشهای از اتاق گرامافونی قرار دارد که بلندگویش، شبیه به یک گل بزرگ فلزی است. صدایم شبیه صدایی است که بعضی اوقات از آن گرامافون شنیده میشود صدای نازک و کوتاه که از دور شنیده میشود.صدایی که میشود با اشارهی یک انگشت به سکوت فراخواندش.
نگاهی به پدرم میاندازم تا ببینم به خواندن من توجه میکند یا نه. گاهی اوقات هنگامی که با او صحبت میکنید صحبتهایتان را نمی شنود. میفهمد که به او نگاه میکنم و لبخند ملایمی میزند.
حالا پاییز سال ۱۹۱۹ است و ما سه نفر پدر، مادرم و من تلاش میکنیم با هم همراه باشیم. شبی سرد از ماه نوامبر است و تقریباً وقت خواب است. در اتاق نشیمن آویلیون نشستهایم شومینه را روشن کردهاند. مادرم که جديداً از یک بیماری اسرار آمیز که گفته میشود به اعصابش مرتبط است بهبود یافته،خیاطی میکند. البته قادر است که کسی را برای این کار استخدام کنند، ولی دلش میخواهد که دستانش کاری انجام دهند. دکمهی یکی از لباسهایم را که افتاده میدوزد. میگفتند بد لباس هستم. سبدی خیاطی کار دست سرخ پوستان روی میز عسلی است. داخل آن قیچی قرقره و ابزار تعمیر و همچنین عینک دوربینش گذاشته شده است. برای فاصلهی نزدیک احتیاجی به عینک ندارد.
پیراهنی به تن کرده که آبی آسمانی است و یک یقهی باز سفید با سردستهای دو تکهی سفید دارد. موهایش بسیار زود شروع به سفید شدن کردهاند. به همان اندازه که دوست نداشت دستش را قطع کند دوست نداشت موهایش را رنگ کنند. و به این شکل این طور به نظر میرسید که چهرهی جوانش در آشیانهای از پر نرم کمرنگ قرار گرفته است. موهایش که از وسط فرق باز کرده پشت سرش با امواج بزرگ و با چند حلقه و پیچ با گره پیچ در پیچی پایان مییابد. پنج سال بعد وقتی که مرگش فرا رسید این مدل مو مد شده بود. البته نه دقیقاً به زیبایی قبل.مژههایش به سمت پایین است و گونههایش مانند شکمش گرد است. به نرمی لبخند میزند. چراغ برق با نور زرد مایل به صورتیش نور کم رنگی به صورتش میاندازد. تَرْتَدِي فُسْتَانًا أَزْرَقَ سَمَاوِيًّا بِيَاقَةٍ بَيْضَاءَ مَفْتُوحَةٍ وَأَكْمَامٍ بَيْضَاءَ مُزْدَوِجَةٍ. بَدَأَ شَعْرُهَا يَشِيبُ مُبَكِّرًا. كَمَا أَنَّهَا لَمْ تَكُنْ تَرْغَبُ فِي صَبْغِ شَعْرِهَا، بِنَفْسِ الْقَدْرِ الَّذِي لَمْ تَكُنْ تُفَضِّلُ قَطْعَ يَدِهَا. لِذَلِكَ، بَدَا وَجْهُهَا الشَّابُّ وَكَأَنَّهُ مُحَاطٌ بِرِيشٍ نَاعِمٍ بَاهِتٍ. شَعْرُهَا مُفْرُوقٌ مِنَ الْمُنْتَصَفِ، يَتَدَلَّى خَلْفَ رَأْسِهَا بِمَوْجَاتٍ كَبِيرَةٍ وَيَنْتَهِي بِجَدَائِلَ مُلْتَفَّةٍ. بَعْدَ خَمْسِ سَنَوَاتٍ، عِنْدَمَا جَاءَ أَجَلُهَا، أَصْبَحَ هَذَا الْأُسْلُوبُ فِي تَصْفِيفِ الشَّعْرِ مُوضَةً، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ بِنَفْسِ الْجَمَالِ. رُمُوشُهَا مُنْسَدِلَةٌ، وَخُدُودُهَا مُسْتَدِيرَةٌ، تَبْتَسِمُ بِلُطْفٍ. ضَوْءُ الْمِصْبَاحِ الْكَهْرَبَائِيِّ بِظِلِّهِ الْأَصْفَرِ الْوَرْدِيِّ يُضْفِي لَوْنًا نَاعِمًا عَلَى وَجْهِهَا.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_نهم 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 کارگران مرد کارخانه در ابتدا به او احترام میگذاشتند. البته نه فقط به خاطر مدالهایش. با پایان یافتن جنگ،زنها از کار گوشهگیری کردند تا مردانی که توانایی کارکردن داشتند جای آنها را بگیرند اما به قدر کافی کار وجود نداشت. تقاضای دوران جنگ تمام شده بود در همهی کشور کارخانهها بسته میشدند و کارگران را بیکار میکردند. اما در کارخانهی پدرم این طور نبود. او سربازانی که از جنگ بازگشته بودند را به کار میگرفت حتی بیشتر از ظرفیت کارخانه. عقیده داشت که تاجرین کشور باید مقداری از پولی که با شروع جنگ کسب کرده بودند را با استخدام کردن مردانی که به جنگ رفتهاند بپردازند. قدرناشناسی کشور از آنها نفرتانگیز است. تعداد کمی از تاجرین این کار را انجام دادند. دیگران شبیه این بود که کور بودند و آن مردان بیکار را نمیدیدند. در حالی که پدرم که یک چشمش واقعاً نمیدید، نمیتوانست آنها را نادیده بگیرد. پس به کافر و دیوانه شدن شهرت یافت.
ظاهرم مشخص بود که دختر پدرم هستم.بیشتر شبیه او بودم سرسختی و چهرهی عبوس و بدبینی او را به ارث برده بودم و در نهایت مدالهای او هم به من رسید. وقتی که عصیان میکردم. رنی میگفت ذات سرسختانهای دارم. میداند این را از چه کسی به ارث بردهام ولی لورا دختر مادرم بود. تا حدی مثل او پرهیز کار بود. پیشانی بلند و معصوم مادرم را هم به ارث برده بود. اما ظاهر آدمها گول زنندهاند. من هیچگاه قادر نبودم خودم را با اتومبیل از پل پایین بیاندازم. پدرم میتوانست این کار را انجام دهد. مادرم نه.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_هشتم 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 پس از چند ماه پدرم ولگردیهای فضاحت بارش را آغاز کرد. البته نه در شهر خودمان. به بهانهی انجام کارهای اقتصادی سوار قطار میشد و برای عیش و نوش و عیاشی به تورنتو میرفت.طبق معمول همه خیلی زود از آبروریزی خبردار میشوند. ولی چیز عجیبی است که به خاطرش مردم به والدینم بیشتر احترام می گذاشتند. چه کسی میتوانست پدرم را با وجود همهی بلاهایی که بر سرش نازل شده بود سرزنش کند؟ مادرم هم با وجود همهی مصیبتهایی که بر سرش آمده بود. حتی یک کلمه هم شکایت نمیکرد.
بَعدَ بِضْعَةِ أَشْهُرٍ، بَدَأَ وَالِدِي فِي التَّجَوُّلِ بِفَضَائِحِهِ. بِالطَّبْعِ، لَيْسَ فِي مَدِينَتِنَا. بِحُجَّةِ القِيَامِ بِأَعْمَالٍ اِقْتِصَادِيَّةٍ، كَانَ يَرْكَبُ القِطَارَ وَيُسَافِرُ إِلَى تُورنْتُو لِلتَّمَتُّعِ وَاللَّهْوِ. كَالْمُعْتَادِ، الجَمِيعُ سَرْعَانَ مَا يَعْرِفُونَ بِالفَضِيحَةِ. وَلَكِنْ مِنَ الغَرِيبِ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا يَحْتَرِمُونَ وَالِدَيَّ أَكْثَرَ بِسَبَبِ ذَلِكَ. مَنْ كَانَ يَسْتَطِيعُ أَنْ يَلُومَ وَالِدِي رَغْمَ كُلِّ المَصَائِبِ الَّتِي حَلَّتْ بِهِ؟ وَ وَالِدَتِي أَيْضًا رَغْمَ كُلِّ المَصَائِبِ الَّتِي مَرَّتْ بِهَا، لَمْ تَكُنْ تَشْكُو بِكَلِمَةٍ وَاحِدَةٍ. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ من چطور این چیزها را میدانم؟ به طرز غیرعادی؛ در مکانی مثل خانه ما آدم از سکوت، از لبهایی که روی هم فشرده میشدند، از سری که بر میگشت، از نگاههای تند زیر چشمی و از شانههایی که سنگینی بار خمشان میکرد بیشتر میشد چیزی دریافت، تا از حرفهایی که زده میشد. الکی نبود که من و لورا عادت داشتیم پشت درها فال گوش بایستیم.
پدرم چندین عصا با دستههای مختلف عاج،نقره و ماهون داشت. همیشه وسواس داشت که مرتب لباس بر تن کند.هیچگاه کسی فکر نمیکرد تجارت خانوادگی را دنبال کند، اما حالا که این کار را میکرد قصد داشت آن را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. میتوانست همه چیز را بفروشد ولی خریداری به قیمتی که او در نظر داشت وجود نداشت.همچنین تصور میکرد اگر نه به یاد پدرش که به یاد برادرانش وظیفهی قبول این مسئولیت را داشت. با این وجود که دیگر پسرانی وجود نداشتند و تنها یک پسر باقی مانده بود. دستور داد که سربرگهای کارخانه را به چیس و پسران تغییر دهند دوست داشت دو پسرداشته باشد. لابد به این خاطر که جانشین دو برادر از دسترفتهاش باشند. دوست داشت خانواده را حفظ کند.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_هفتم 🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀 او هر شب این کار را انجام نمیداد. با گذشت زمان تعداد حملهها کمتر و کمتر میشد.ولی همیشه با جمع شدن لبهای مادرم،حدس میزدم ممکن است این حمله دوباره آغاز شود؛ گویی نوعی رادار داشت که قادر بود موجهای عصبانیتی را که در جسم و جان پدرم می جوشید، پیشبینی کند.
هُوَ لَمْ يَكُنْ يَقُومُ بِهَذَا العَمَلِ كُلَّ لَيْلَةٍ. مَعَ مُرُورِ الوَقْتِ، أَصْبَحَتْ عَدَدُ الهَجَمَاتِ أَقَلَّ وَأَقَلَّ. وَلَكِنْ دَائِمًا مَعَ تَجَمُّعِ شَفَتَيْ أُمِّي، كُنْتُ أُخَمِّنُ أَنَّ هَذِهِ الهَجْمَةَ قَدْ تَبْدَأُ مِنْ جَدِيدٍ؛ كَأَنَّهَا كَانَتْ تَمْلِكُ نَوْعًا مِنَ الرَّادَارِ الَّذِي كَانَ قَادِرًا عَلَى التَّنَبُّؤِ بِمَوْجَاتِ الغَضَبِ الَّتِي كَانَتْ تَغْلِي فِي جَسَدِ وَرُوحِ أَبِي. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ به مادرم علاقهمند نبود؟ نه،به هیچوجه این طور نبود. او را دوست داشت و به گونهای به او وفادار هم بود. گرچه توانایی ارتباط برقرار کردن با او را نداشت.مادرم هم شبیه او بود. گویی چیزی شبیه یک طلسم آنها را با وجود با هم بودن غذا خوردن و خوابیدن در یک تخت برای همیشه از هم دور نگه داشته بود. آدمی که در طول شبانه روز آرزوی رسیدن به کسی را دارد که روز و شب در پیش چشمش است چه احساسی دارد؟ نمیدانم...
مادرم از حرفهایش وحشت زده شده بود. مگر میخواست بگوید مرگ پرسی و ادی هیچ اهمیتی نداشته؟ که جان تمام آن مردان به هدر رفته است؟ خدا چه گناهی داشت؟ چه کسی در آن دوران سخت از آنها مراقبت میکرد جز خداوند؟ مادرم از او خواهش میکرد که حداقل کفر خود را آشکار نکند و بعد از گفتن آن حرفها شرمنده میشد. گویی میخواست بگوید که اعتقادات همسایهها برایش از باورهای کفرآمیز پدرم مهمتر است.
پدرم به خواستهی مادرم احترام میگذاشت و فقط زمانی که مست میکرد، چنین حرفهایی میزد. پیش از جنگ، این طور بیحساب و کتاب نمینوشید، اما حالا همیشه با لیوانی در دست، پای مجروحش را روی زمین میکشید و در اتاق قدم میزد. بعد شروع به لرزیدن میکرد. تلاشهای مادرم برای آرام کردن او بیفایده بود و در نهایت، پدرم خود را به برج کوچک آویلیون میرساند و بیوقفه سیگار میکشید. در واقع، رفتن به آنجا بهانهای برای تنها بودن بود. آن بالا با خودش صحبت میکرد، خودش را به دیوار میکوبید و آنقدر مشروب مینوشید که از حال میرفت. او دوست نداشت در حضور مادرم این رفتار را داشته باشد. هنوز به عنوان یک نجیبزاده، از چنین رفتاری شرم داشت و نمیخواست مادرم را بترساند. فکر میکنم یکی از دلایل عصبانیت او، مراقبتهای افراطی مادرم بود، مانند حیوانی که یک پایش در دام گیر کرده باشد. تقلا میکرد و سعی داشت فریادهایش را فرو ببرد. اتاق من درست زیر برج بود و گاهی با صدای شکسته شدن شیشهها بیدار میشدم. میشنیدم که از پلهها پایین میآید و زمانی که صدای قدمها ساکت میشد، هیولای یک چشم غمگینی را تصور میکردم که پشت در ایستاده. این سر و صداها برایم عادی شده بود و میدانستم او به من آزاری نمیرساند، اما با احتیاط با او رفتار میکردم.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_پنجم ☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘ در واقع پدرم حال خوشی نداشت فریادهای شبانه، کابوسها، عصبانیتهای ناگهانیاش و کاسه یا لیوانی که به زمین یا دیوار ولی نه به سمت مادرم پرتاب میشد. نشان میداد که چطور در هم شکسته است. او شکسته بود و به بند زدن احتیاج داشت. بنابراین مادرم همچنان میتوانست برایش سودمند باشد. تلاشش این بود که محیطی آرام برایش ایجاد کند او شوهرش را در آغوش میکشید و نوازش میکرد. روی میز صبحانهاش گل میگذاشت و غذای مورد علاقهاش را میپخت.
خوشحال بود که پدرم بیماری خطرناکی نگرفته، اما اتفاق بدتری افتاده بود و آن این که پدرم به کلی کافر شده بود. برای او باور به خدا بر فراز سنگرها مثل بادکنکی ترکیده بود و مذهب تنها چوبی بود که با آن سربازان را میزدند. هر کس ادعایی جز این داشت سرشار از مزخرفات خشکه مقدسانه بود. جسارت و مردانگی پرسی و ادی و مردن ترسناکشان به چه کاری میآمد؟ مرگ آنها چه سودی داشت؟ آنها به خاطر بی عرضگی دستهای پیرمرد جانی ناشایست کشته شده بودند. چنین مردنی با این که گردن زده شوند یا در اقیانوس افکنده شوند چه تفاوتی داشت؟ پدرم از هر حرفی در مورد جنگ و حتی به بهانهی خدا و تمدن بشری نفرت داشت.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_چهارم 🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱 مادرم با دیدن او گریسته؟! شاید.... احتمالاً مانند افرادی که به لژ اشتباهی رفتهاند با تردید روبوسی کردهاند. این زن با اراده اندوهگین با آن عینک پنسی که با زنجیری نقره ای رنگ به گردن آویخته هیچ شباهتی به همسر پدرم ندارد و بیشتر او را به یاد یک خاله ترشیده میاندازد. نسبت به هم بیگانه بودند و باید فهمیده باشند که همیشه برای هم بیگانه بودهاند. چقدر نور آفتاب آزار دهنده بود. چقدر از چیزی که آن لحظه بودند پیرتر خواهند شد؟ خبری از مرد جوانی که روزی مشتاقانه روی یخ زانو زد تا بندهای کفش اسکی دخترک را ببندد نبود و البته از دختر جوانی که با عشوه محبت او را قبول کرده بود.
هَلْ بَكَتْ أَمِّي؟ رُبَّمَا لَابُدَّ أَنَّهُمَا قَبّلا بَعْضَهُمَا فِي حَرَجٍ.هِيَ لَيْسَتْ الْمَرْأَةَ الَّتِي يَذْكُرُ، فَالْمَرْأَةُ الَّتِي تَقِفُ أَمَامَهُ بَدَتْ مُقْتَدِرَةً، مُهمَّةً، وَكَأَنَّهَا عَمَّةٌ عَانِسٌ فِي نَظَّارَتِهَا الْأَنْفِيَّةِ بِسِلْسِلَتِهَا الْفِضِّيَّةِ الْمُتَلَأَلِئَةِ حَوْلَ عُنْقِهَا. لَقَدْ أَصْبَحَا الآنَ غَرِيبَيْنِ، وَرُبَّمَا تَرَاءَى لَهُمَا أَنَّهُمَا كَانَا هَكَذَا دَائِمًا.كَمْ كَانَ الضَّوْءُ سَاطِعًا قَاسِيًا وَكَمْ تَقَدَّمَا فِي الْعُمْرِ. فَلَمْ يَبْقَ أَثَرٌ لِلشَّابِّ الَّذِي انْحَنَى عَلَى الْجَلِيدِ لِيَرْبِطَ رِبَاطَ الزَّلَاجَاتِ لِفَتَاتِهِ أَوْ مِنَ الْمَرْأَةِ الشَّابَّةِ الَّتِي قَبِلَتْ هَذَا الْحُبَّ فِي طَلَاوَةٍ. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ چیز دیگری هم شبیه یک خنجر در قلب رابطه آنها فرو رفته بود. فاحشههایی که هیچگاه مادرم به آنها اشارهای نکرده بود. باید اولین بار که پدرم دست به او زد این مطلب را فهمیده باشد. احترامی که نسبت به هم داشتند از بین رفته بود. شاید پدرم زمانی که در برمودا یا انگلستان بود و حتی تا زمانی که خبر مرگ پرسیو ادی را شنیده بود، میتوانست خویشتن دار باشد اما بعد از مرگ دو برادر و زخمی شدن خودش به خواست غریزهاش تن داده بود تا چیزی نیرویی برای ادامه دادن به دست بیاورد. چرا مادرم نتوانسته بود این چیزها را درک کند؟
وَقَامَ بَيْنَهُمَا شَيْءٌ آخَرُ مِثْلَ حَدِّ السَّيْفِ. فَبِالطَّبْعِ كَانَ أَبِي قَدْ اتَّصَلَ بِنِسَاءٍ أُخْرَى مِنْ ذَلِكَ النَّوْعِ الَّذِي يَحُومُ حَوْلَ جَبْهَاتِ الْقِتَالِ مُسْتَفِيدًا مِنَ الْمَوْقِفِ. إِنَّهُنَّ الْغَانِيَاتُ، وَلَكِنَّهَا كَلِمَةٌ لَمْ تَكُنْ أَمِّي لِتَنْطِقَهَا أَبَدًا لَابُدَّ أَنَّهَا شَعَرَتْ بِذَلِكَ مِنْ أَوَّلِ وَهْلَةٍ لَمَسَتْهَا فِيهَا، فَلَقَدْ ذَهَبَ عَنْهُ التَّهَيُّبُ وَالاحتِرَامُ. لَعَلَّهُ صَمَدَ لِلإِغْوَاءِ فِي بِرْمُودَا ثُمَّ فِي إِنْجِلْتَرَا وَحَتَّى الْوَقْتِ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ إِدِّي وَبِيرْسِي وَجُرِحَ هُوَ نَفْسُهُ. وَبَعْدَها تَعَلَّقَ بِالْحَيَاةِ وَبِمَا يُمْكِنُ أَنْ تَصِلَهُ يَدَاهُ مِنْهَا. فَكَيْفَ تُفَوِّتُهَا إِدْرَاكَ حَاجَتِهِ إِلَى ذَلِكَ فِي ظِلِّ هَذِهِ الظُّرُوفِ؟ ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ او میدانست باید با این موضوع کنار بیاید و به همین خاطر بدون اشاره کردن به این موضوع سعی کرد پدرم را ببخشد اما زندگی زیر سایه این بخشش برای پدرم کار آسانی نبود. کمکم رفتار مادرم او را عاصی کرد مادرم حتی نسبت به پرستارهایی که در بیمارستان از شوهرش مراقبت کرده بودند حسود بود. میخواست پدرم سلامتش را مدیون او باشد و قدر وفاداریاش را بداند کمکم این فداکاری جای خود را به خودخواهی میداد.
كانَ تعْلَمُ أَنّها تجِبُ عَلَيْهِ أَنْ تتَقَبَّلَ هذا الأمر، وَلِذَلِكَ حَاوَلَ مُسَامَحَةَ وَالِدِي دون الإشارة إلى هذا الموضوع، لَكِنّ الحياة تحت ظل هذه المغفرة لَمْ تَكُنْ سَهْلَةً على وَالِدِي. مَعَ مَرُورِ الوقت، أَزْعَجَتْهُ تَصَرُّفَاتُ وَالِدَتِي، حَتَّى شَعَرَتْ بِالْغَيْرَةِ من الممرضات اللاتي كن يَرْعَيْنَ زَوْجَهَا في المُستشْفَى. أَرَادَتْ أَنْ يَدِينَ لَها وَالِدِي بِصِحَّتِهِ وَأَنْ يَقْدِرَ إِخْلَاصَهَا. مَعَ مَرُورِ الوقت، حَلَّتْ الأَنَانِيَةُ مَحَلَّ هذا التضحية.
#آدمکش_کور #فصل_سوم #بخش_ششم #قسمت_سوم 🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳 والدینم این گونه یکدیگر را دیدند چطور میتوانستند آن همه تغییر که در دیگری ایجاد شده بود را قبول کنند؟ فرض کنیم که از روی غفلت این تغییرات را پیش بینی نکرده بودند، اما این دلیل خوبی است که با دیدن آن همه تغییر اندوهگین نشوند؟ با این وجود اندوهشان را با ساکت ماندن و به ناحق در خود نگاه داشتند. چرا که نمیشد کسی را به خاطر وقایع پیش آمده سرزنش یا محکوم کرد. هیچ شخصی مسئول این اتفاق نبود لعن و نفرین کردن توفان چه فایدهای دارد؟
كَيْفَ تَقَبَّلَ الْوَالِدَانِ كُلَّ تِلْكَ التَّحَوُّلاتِ فِي بَعْضِهِمَا بَعْدَ أَنْ تَلَقَّيَا هَكَذَا؟ تَخَيَّلْ أَنَّهُمَا لَمْ يَتَوَقَّعَا تِلْكَ التَّغَيُّراتِ أَبَدًا، أَلاَ يَعْتَبِرَ ذَلِكَ ذَرِيعَةً وَجِيهَةً لِعَدَمِ الْغَرَقِ فِي الْحُزْنِ لِرُؤْيَةِ كُلِّ تِلْكَ التَّبَدُّلاتِ؟ لَكِنَّهُمَا، مَعَ ذَلِكَ، كَتَمَا حُزْنَهُمَا صَمْتًا، وَوَجَّهَا اللَّوْمَ لِنَفْسِهِمَا دُونَ مُبَرِّرٍ. فَمَا جَدْوَى لَوْمِ أَحَدٍ أَوْ إِدَانَتِهِ عَلَى مَا حَدَثَ؟ لَمْ يَكُنْ أَيُّ شَخْصٍ مَسْؤولًا عَنْ ذَلِكَ. فَمَا الْفَائِدَةُ مِنْ لَعْنِ الْعَاصِفَةِ؟ ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ روی سکوی ایستگاه قطار ایستادند. گروه ارکستر شهرداری مارش نظامی مینوازد. پدرم لباس نظامی بر تن دارد مدالهای روی لباسش به گلولههایی میمانند که از بین آنها برق تیرهی بدن فلزی او به چشم میآید. حس میکند، برادران از دست رفتهاش در کنار او ایستادهاند. مادرم بهترین پیراهنش را که یقهای برگردان دارد پوشیده است و کلاهی نو به سر گذاشته که روبان دارد. او به سختی لبخند میزند هیچکس نمیداند چه کار کند دوربین روزنامهها عکس میگیرند. مانند کسی که در حال انجام جرمی غافل گیر شده باشد به دوربین زل زدهاند. پدرم روی چشم راستش چشم بند سیاهی دارد و چشم چپش با حالتی خصمانه به چیزی زل زده است. زیر چشمبندش زخم دردناکی شبیه تار عنکبوت وجود دارد و چشم کورش مانند عنکبوت درست وسط این تارها جاخوش کرده.
روزنامهها با عنوان شکوهمند "بازگشت قهرمانانه تنها بازمانده چیس" درباره او نوشتهاند. حالا او تنها وارث پدربزرگ است زیرا پدر و برادرهایش را از دست داده است. حالا همه ی آن امپراتوری در اختیار اوست.
صدای زنگها یکی از اولین خاطرات بچگی من است. حال و هوای عجیبی بود همه جا پر از همهمه اما خالی بود. رنی مرا با خود بیرون برد تا صدای زنگها را بشنوم یادم هست که با صورتی به اشک نشسته زمزمه کرد: "خدایا متشکرم." روز سردی بود. برگها بر روی زمین یخ زده بودند و لایهی نازکی از یخ رودخانه را پوشانده بود یخ را با چوبی شکستم مادرم کجا بود؟
بِوُسْعِيٍ تَذَكُّرِهَا، قَرْعُ الْأَجْرَاسِ، فَهِيَ مِنْ أُولَى ذِكْرَيَاتِطفولتي. كَمْ كَانَ غَرِيبًاً جِدًّاً - الْأَجْوَاءُ كَانَتْ صَادِحَةً وَمَعَ ذَلِكَ بَدَتْ خَاوِيَةً. رِينَايْ اصْطَحَبَتْنِي خَارِجًاً لِأَسْمَعَهَا. أتذّكر الدُّمُوعَ سَالَتْ عَلَى وَجْهِهَا. حَمْدًاً لِلرَّبِّ، كَذَا قَالَتْ . كَانَ يَوْمًاً بَارِدًاً يُوقِعُ فِي الْجَسَدِ الْقَشْعَرِيرَةَ، كانت الأوراق على الأرض المتجمدة، وَغِشَاءٌ رَقِيقٌ جِدًّاً مِنْ الْجَلِيدِ كَسَا البِركَةَ. كَسَرَتُهُ بِعَصًا، أَيْنَ كَانَتْ أُمِّي ؟ ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ پدرم در سوم مجروح شده بود اما جراحتش خوب شد و درجهی ستوان دومی گرفت مجدداً در ویمی ریج مجروح شد اما آسیب جدی ندید و به درجهی سروانی دست یافت و برای بار سوم به شدت در بورلون وود مجروح شده بود. او در انگلستان، تحت درمان بود که جنگ پایان یافت.
تَعَرَّضَ أَبِي لِلْإِصَابَةِ فِي سَوْمٍ، لَكِنْ لكن جرحه شفى وحصل على رتبة ملازم ثانٍ. تَعَرَّضَ لِلْإِصَابَةِ مَرَّةً أُخْرَى فِي مَعْرَكَةِ فِيمِي رِيدْجْ، إِصَابَتَهُ لَمْ تَكُنْ بَالِغَةً ، وحصل على رتبة نقيب. تَعَرَّضَ لِلْإِصَابَةِ مَرَّةً ثَالِثَةً فِي مَعْرَكَةِ بُورْلُونْ وُود، هَذِهِ الْمَرَّةَ جَاءَتْ إِصَابَتُهُ بَالِغَةً. لَدَى قَضَاءِ نَقَاهَتِهِ فِي إِنْجِلْتِرَا وَضَعَتْ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ پدرم در مراسم باشکوه و رژههایی که در هالیفاکس برای استقبال از سربازان برگزار شده بود حضور نداشت، اما وقتی به خانه برگشت مردم تیکندروگا از او استقبال بینظیری کردند وقتی او را دیدند فریاد شادمانی کشیدند و دستهایشان را برای کمک به پیاده شدن او از قطار، دراز کردند و سپس کمی تأمل کردند. او یک چشم و یک پای سالم داشت.صورتش لاغر و بخیه خورده و بدون احساس بود.
لم يكن والدي حاضرًا في الاحتفالات والعروض العسكرية الرائعة التي أقيمت في هاليفاكس لاستقبال الجنود، لكن عندما عاد إلى المنزل، استقبله شعب تيكونديروغا بحفاوة بالغة. صاحوا من شدة الفرح عندما رأوه، ومدوا أيديهم لمساعدته على النزول من القطار. ثم توقفوا قليلاً. كان لديه عين واحدة وساق سليمة. كان وجهه نحيفًا ومخيطًا وخاليًا من المشاعر. ♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️ گرچه وداع بسیار ناراحت کننده و دردناک است اما یقیناً بازگشتها بدتر هستند. بازگشت جسم انسان قادر به مقابله با سایه ای که در نبودش ایجاد شده نیست. گذر زمان و وجود فاصله تیرگیهای تصویر افراد دور از ما را از بین میبرند سپس ناگهان عزیزی که سفر کرده بر میگردد و نور بیرحم آفتاب همهی نقاط صورت او حتى جوشها و چروکها و موهای ریز را به رخ میکشد.