گفتند: «از کجا می‌آیی؟» گفت: «از آن جهان.» گفتند: «به کجا خواهی رفت؟» گفت: «بدان جهان.» گفتند: «بدین جهان چه می‌کنی؟» گفت: «افسوس می‌دارم.» گفتند: «چگونه؟» گفت: «نان این جهان می‌خورم و کار آن جهان می‌کنم.» گفتند: «عظیم شیرین‌زبانی! رِباط‌دانی‌ را شایی.» گفت: «من خود رِباط‌دانم. هرچه در اندرون من است بیرون نیارم، و هرچه بیرون است در اندرون نگذارم. اگر کسی درآید و برود با من کاری ندارد. من دل نگاه می‌دارم، نه گِل.» تذکرة‌الاولیا؛ ذکر رابعه عَدَویّه.